Εκλογές ΣΥΡΙΖΑ: Τα συν και τα πλην Κασσελάκη και Γεροβασίλη

Ανιχνεύοντας τα χαρακτηριστικά των δυο υποψηφίων, του Στέφανου Κασσελάκη και της Όλγας Γεροβασίλη βγαίνουν αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα, όχι τόσο για το ποιος θα κερδίσει, όσο για το που πάει το συγκεκριμένο κόμμα.

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει ένα μόνο θετικό σημείο: Το αβαντάζ της επικοινωνίας το οποίο όμως του προκαλεί μεγαλύτερα προβλήματα απ' όσα θα περίμενε κανείς.

Η υπερέκθεση και η παντελής άγνοια πολιτικής ιστορίας μειώνουν το πολιτικό του εκτόπισμα και τον εμφανίζουν πολύ λίγο έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Η συνολική του παρουσία πολλές φορές αγγίζει τα όρια της παρωδίας και γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και υποτίμησης από τους αντιπάλους του και το χειρότερο όλων είναι ότι ο ίδιος δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται.

Στα αρνητικά του στοιχεία συγκαταλέγεται η υπέρμετρη φιλοδοξία και ο εγωκεντρισμός του, οι συνεχείς γκάφες και η αδολεσχία η οποία τον διακρίνει. Διακατέχεται από μια πρωτοφανή εγωπάθεια που αγγίζει τα όρια του ναρκισσισμού. Είναι ένας performer που θα έκανε ενδεχομένως καριέρα ως παρουσιαστής, αλλά όχι για αρχηγός κόμματος ή για πρωθυπουργός.

Δεν έχει καμία επαφή ούτε με την ελληνική πραγματικότητα, ούτε με την Αριστερά. Ήρθε στην Ελλάδα μόνο με γκέι ατζέντα και διακατέχεται από μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα.

Στην άλλη πλευρά η Όλγα Γεροβασίλη γνωρίζει αρκετά καλά τον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έχει περάσει από όλα τα πόστα του κομματικού μηχανισμού και την αποκαλούμενη καθοδήγηση. Έχει λαϊκό και ηγετικό προφίλ και μπορεί να συνομιλεί με όλες τις φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και εκτός κόμματος και με τα στελέχη της Νέας Αριστεράς και με το ΠΑΣΟΚ.

Είναι σοβαρή, δεν λαϊκίζει, δεν χάνει την ψυχραιμία της και μπορεί να εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος καθώς αυτό είναι κάτι που το πιστεύει ακράδαντα.

Όμως για να μπορέσει κανείς να ερμηνεύσει τον εμφύλιο σπαραγμό στον οποίο έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει πρώτα να κάνει μια μικρή ιστορική αναδρομή στην πορεία του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού ο οποίος δεν είναι ούτε παράταξη, ούτε κίνημα και δεν κατάφερε να μετεξελιχθεί σε κόμμα εξουσίας παρά το γεγονός ότι κυβέρνησε τη χώρα για περίπου 5 χρόνια.

Από την ημέρα που ιδρύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ταλανίζεται με συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις, αποχωρήσεις και διασπάσεις, κυρίως για το ποιος έχει το τιμόνι της ηγεσίας και ποιος αποφασίζει. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι πρόκειται για ένα σχηματισμό που ιδρύθηκε το 2004 ως εκλογική συμμαχία, με την ονομασία Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), ενώ το 2013 μετασχηματίστηκε σε ενιαίο πολιτικό κόμμα. Του πήρε δηλαδή 9 ολόκληρα χρόνια για να μετεξελιχθεί σε κόμμα με την κλασική έννοια του όρου.

Ακόμα και σήμερα παραμένει ένα κόμμα με δαιδαλώδεις, γραφειοκρατικές διαδικασίες επί του καταστατικού και με δανεικά «πασοκικά» τσιτάτα τα οποία όμως βρίσκονται σε αντίθεση με τις πάγιες ιδεοληψίες της Αριστεράς που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε στη λογική του «ότι μπορείς να κάνεις σήμερα, άφησε το για αύριο» και εξαιτίας αυτού δεν κατάφερε ποτέ να εξελιχθεί σε ένα κόμμα δυτικού τύπου που να μπορεί να παράγει πολιτική.

Το σημερινό «κόμμα Κασσελάκη» προφανώς και δεν έχει καμία σχέση με τον παραδοσιακό ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο λόγω των αποχωρήσεων της Ομπρέλας και των 53, αλλά κυρίως λόγω της ταυτοτικής αστάθειας του ίδιου του Στέφανου Κασσελάκη. Παρουσιάζει μια λούμπεν μορφή με τον κίνδυνο να επιστρέψει σε ποσοστά του 3%.

Η παρουσία του Κασσελάκη οδηγεί καθημερινά σε περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος, ενώ η παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος βολεύει σε εξαιρετικό βαθμό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που δεν βλέπουν απέναντί τους κάποιον σοβαρό αντίπαλο.

Επίσης με Κασσελάκη στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί κάποια συνεννόηση ούτε με το ΠΑΣΟΚ, ούτε με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς για την πολυπόθητη ανασύνταξη της κεντροαριστεράς.

Το σενάριο ο κ. Κασσελάκης να έχει την «τύχη» του Γιάνη Βαρουφάκη και του ΜεΡΑ25, δεν φαντάζει μακρινό στα μάτια των πολιτικών αναλυτών.

To μέγα ερώτημα είναι «τι κόμμα θέλουν οι εκλογείς;». Στην προηγούμενη αναμέτρηση απέδειξαν ότι θέλουν ένα κόμμα – reality και όχι ένα αριστερό σχηματισμό. Αυτό άλλωστε είναι το κοινό που ακολουθεί τον Κασσελάκη.