Η αυτοκτονία ενός κόμματος
Με όσα τραγελαφικά, εξωφρενικά και τριτοκοσμικά συμβαίνουν στη ΔΗΜΑΡ, παρακολουθούμε βήμα-βήμα την αυτοκτονία ενός κόμματος της Αριστεράς, που κάποτε ξεπρόβαλλε σαν ελπίδα και συσπειρωτικός πόλος στο λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο.
Ιδανικός αυτόχειρας ο Φώτης Κουβέλης, μ' αυτή την προσωπική του αγωνία να κρατηθεί στην καρέκλα του αρχηγού κόμματος, αναρωτιέμαι αν έχει σκεφθεί πόσο κακό κάνει και στην έτσι κι αλλιώς φθαρμένη εικόνα του Έλληνα πολιτικού. Γιατί όταν βλέπουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια που συμβαίνουν στη ΔΗΜΑΡ, οι απλοί πολίτες είναι απόλυτα δικαιολογημένοι να λένε «με τέτοιους πολιτικούς που έχουμε, καλά να πάθουμε».
Πουθενά αλλού στον κόσμο, ούτε και στα πιο υπανάπτυκτα αφρικανικά κράτη με τις «δημοκρατίες της μπανάνας», δεν έχει γίνει αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες με τη ΔΗΜΑΡ.
Όσοι βουλευτές είχαν απομείνει στο κόμμα (εννέα τον αριθμό) με κοινή απόφασή τους, διαγράφουν τον αρχηγό τους, Φώτη Κουβέλη, ζητώντας του να παραιτηθεί.
Ο κ. Κουβέλης, όμως, μετά τις γνωστές παλινωδίες του και το πέρα-δώθε στις πολιτικές του κινήσεις, διαγράφει με τη σειρά του την απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που τον διέγραφε, κατεβαίνει πάλι σαν υποψήφιος για την προεδρία και βγαίνει τελικά πρόεδρος με ψήφους και αυτών που τον διέγραψαν.
Γελοίο; Ανόητο; Άσκηση μικροπολιτικής; Η αγωνία του τερματοφύλακα (Κουβέλης) πριν το πέναλτι (εκλογές);
Κρίμα, γιατί πολλοί είχαν ελπίσει στη ΔΗΜΑΡ, που έγινε τώρα σκορποχώρι. Που από αύριο, κιόλας, θα ακούμε την ανεξαρτητοποίηση σταδιακά των εννέα τελευταίων βουλευτών, που της έχουν απομείνει.
Αναρωτιέμαι γιατί όλα αυτά. Μήπως για να μπει στον ΣΥΡΙΖΑ ο Φώτης Κουβέλης; Δεν μπορώ να το φανταστώ αυτό το τελευταίο για τον Φώτη που ξέρω, από τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας.
