Guardian: Ο Τραμπ και ο Πούτιν μοιράζονται την ίδια λαχτάρα για κύρος
Παρά τις διαφορές που μοιράζονται ο Βλαντίμιρ Πούτιν με τον Ντόναλντ Τραμπ, και οι δύο τους έχουν την έντονη επιθυμία για κύρος, σεβασμό και αναγνώριση, σύμφωνα με ανάλυση του Guardian.
Σύμφωνα με το βρετανικό μέσο, πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος του Βλαντιμίρ Πούτιν κατά της Ουκρανίας δεν υποκινείται μόνο από φόβους ή αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, αλλά από την αίσθηση της έλλειψης σεβασμού των άλλων χωρών προς την δική του. Η Ρωσία, κάποτε μία από τις δύο υπερδυνάμεις του κόσμου, γνωρίζει ότι έχει χάσει αυτό το καθεστώς και τον σεβασμό των άλλων χωρών, και ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ο τρόπος της για να τον ανακτήσει. Ο Πούτιν αφού δεν μπόρεσε να κάνει την χώρα του αγαπητή, ελπίζει τουλάχιστον να την κάνει αντικείμενο φόβου.
«Ένας θυμωμένος μεθυσμένος με μπαζούκα»
Αυτό που ίσως προκαλεί έκπληξη είναι ότι η στροφή του Ντόναλντ Τραμπ εναντίον της Ευρώπης έχει παρόμοια κίνητρα. Οι ΗΠΑ παραμένουν στρατιωτικά πανίσχυρες, όμως η κυβέρνηση Τραμπ γνωρίζει ότι πολλές φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν την σέβονται πλέον. Οι ηγέτες της Ευρώπης βλέπουν την Ουάσιγκτον ως έναν απρόβλεπτο παίκτη, «έναν θυμωμένο μεθυσμένο με μπαζούκα», σύμφωνα με τον Guardian.
Η ειρωνεία είναι ότι οι ΗΠΑ ήταν αυτές που έχτισαν την φιλελεύθερη διεθνής τάξη, με έμφαση στο κράτος δικαίου και τη δημοκρατία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί μοιράζονταν την πεποίθηση ότι ένας κόσμος χτισμένος πάνω στις αμερικανικές αξίες θα ήταν καλύτερος για τα συμφέροντα της χώρας. Παρά την υποκρισία, αυτή η στρατηγική παρήγαγε την αμερικανική «ήπια δύναμη», την ικανότητα των ΗΠΑ να επηρεάζουν έμμεσα τον κόσμο μέσω του πολιτισμού και των αξιών. Έτσι, άλλες χώρες κατέληξαν να θεωρούν τις ΗΠΑ ως πρότυπο προς μίμηση.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτής της διεθνούς τάξης ήταν η σύγχρονη Ευρώπη, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ βοήθησαν στην ανοικοδόμηση των οικονομιών της Δυτικής Ευρώπης, προωθώντας την επιτυχία των φιλελεύθερων κομμάτων και συχνά υπονομεύοντας σιωπηλά εκείνα που θεωρούσαν υπερβολικά αριστερά ή δεξιά, μέσου του Σχέδιου Μάρσαλ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία «γεννήθηκε» μέσω αυτού, δημιούργησε ένα νέο καθεστώς για την Ευρώπη, βασισμένο στη συνεργασία μεταξύ των εθνών, τη σημασία του δικαίου και τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στην Ανατολική Ευρώπη, η ΕΕ επεκτάθηκε για να εντάξει χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης, με την προϋπόθεση ότι θα υιοθετούσαν δημοκρατικές αρχές. Από πολλές απόψεις, η ΕΕ ενσάρκωσε τις αξίες της φιλελεύθερης τάξης που δημιούργησαν οι ΗΠΑ περισσότερο από την ίδια την Αμερική, όπως τονίζεται στο δημοσίευμα.
«Δεν μπορεί να έχει και τα δύο»
Τώρα, η κυβέρνηση Τραμπ, όμως, επιδιώκει να διαλύσει την παλιά αυτή τάξη και να την αντικαταστήσει με μια νέα, η οποία θα είναι βασισμένη στην ισχύ και το εθνικό συμφέρον. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τραμπ διακηρύσσει ότι θέλει να διατηρήσει την ασυναγώνιστη «ήπια δύναμη» των ΗΠΑ, στην πράξη υπονομεύει τα ίδια τα εργαλεία που τη δημιούργησαν.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, αντί να προωθήσει την ευρωπαϊκή συνεργασία, όπως έκαναν οι ΗΠΑ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση Τραμπ ελπίζει τώρα να μετατρέψει τη δυσαρέσκεια των νεότερων κρατών μελών της ΕΕ σε ένα σφυρί κατά των φιλελεύθερων δημοκρατικών αξιών της, μετατρέποντας την Ευρώπη σε μια χαλαρή ένωση πολιτισμικά ομοιογενών εθνών.
Ωστόσο, όπως δείχνει και το παράδειγμα της Βραζιλίας – όπου οι προσπάθειες να τιμωρηθούν αξιωματούχοι και να βοηθηθεί ο Ζαΐχ Μπολσονάρο έχουν αποτύχει παταγωδώς – και τελικά βλάπτουν τους ίδιους τους τους συμμάχους.
Η κυβέρνηση Τραμπ θέλει τα οφέλη του σεβασμού και της παγκόσμιας ήπιας δύναμης, γι' αυτό και επιτίθεται στην Ευρώπη. Αλλά θέλει επίσης να περιορίσει τις δαπάνες της, μειώνοντας τις παγκόσμιες δυνατότητές της και μετατρέποντας τις ΗΠΑ σε μια περιφερειακή δύναμη όπως η Ρωσία, η οποία επενδύει τις δυνάμεις της στην εκφοβισμό των γειτονικών χωρών. Δεν μπορεί να έχει και τα δύο, καταλήγει χαρακτηριστικά η ανάλυση.