Η Χίος καίγεται κάθε χρόνο…
Μαίνεται η φωτιά στη Χίο για τρίτη μέρα
Κάποτε μετράγαμε τα καλοκαίρια μας με μπάνια και παγωτά. Τώρα τα μετράμε με πυρκαγιές. Πυρκαγιές που συνήθως σβήνουν… στη θάλασσα.
Η Ρόδος το πλήρωσε αυτό ακριβά. Ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η φωτιά πήγε από το ένα άκρο του νησιού στο άλλο κι επέστρεψε στην... αρχή της για να σβήσει.
Στην Εύβοια τα ίδια. Στην Αττική τα ίδια. Γενικά δεν το έχουμε πολύ με τις πυρκαγιές. Κάθε χρόνο ακούμε ότι θα ληφθούν όλα τα μέτρα ώστε το επόμενο καλοκαίρι να είναι καλύτερο.
Και το επόμενο καλοκαίρι είναι πάντα χειρότερο. Η Χίος καίγεται. Έδώ και τρεις μέρες. Σύμφωνα με τους ανθρώπους που ζουν εκεί, έχει καεί το 1/10 του νησιού. Τρομακτικό νούμερο. Ειδικά αν σκεφτείς ότι η Χίος καίγεται κάθε χρόνο. Χωρίς διάλειμμα. Και χωρίς καμία σοβαρή προσπάθεια να μην καεί. Μόνο υποσχέσεις.
Οι ήρωες του καλοκαιριού, ναι οι πυροσβέστες, το χειμώνα τρώνε ξύλο γιατί διεκδικούν να γίνουν μόνιμοι στις δουλειές τους. Να μην καίγονται απλά για να μας σώσουν και το χειμώνα να ψάχνουν για δουλειά. Αλλά ούτε αυτό γίνεται. Γιατί δεν είναι χρήσιμοι στο Κράτος.
Μια καλή ιδέα θα ήταν να τους προσλαμβάνουν έξι μήνες ως πυροσβέστες και έξι μήνες ως μέλη μονάδων καταστολής! Από αυτές που πάντα χρησιμεύουν σε κάθε Κράτος. Ειδικά στο ελληνικό. Μέχρι τότε και μέχρι να υπάρξει επιτέλους ένα σοβαρό σχέδιο αντιμετώπισης των πυρκαγιών θα βασιλεύουν οι ανίκανοι και οι εμπρηστές.
Αυτοί που ευθύνονται δηλαδή για το κάψιμο της χώρας. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος και κάποιες φορές χέρι-χέρι. Τι μπορείς να κάνεις εσύ; Να βοηθάς τους ανθρώπους που καίγονται. Είτε με τη μάνικα στο χέρι, είτε στηρίζοντας τα μέρη που πέφτουν θύμα των πυρκαγιών. Με κάθε τρόπο… Με κάθε κόστος. Άλλωστε εδώ και χρόνια το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Τίποτα άλλο.