Ο Γιώργος Χρανιώτης στο Newsbomb.gr: Έχω ένα καλό…Αλτσχάιμερ. Ξεχνάω κάποιες φορές ότι είμαι γνωστός

Ταλαντούχος, αλλά αντισυμβατικός, δεν «χώρεσε» ποτέ σε ταμπέλες και δεν επηρεάστηκε από το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας. Άλλωστε, ο Γιώργος Χρανιώτης θέλει μονάχα να κάνει ωραίες δουλειές και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Ειλικρινής και αυθεντικός μιλά για όλα, με αφορμή την κωμωδία «Η ληστεία της συμφοράς» στο θέατρο Λαμπέτη.

Πρωταγωνιστείς σε μια ιδιαίτερη κωμωδία στο θέατρο Λαμπέτη, «Η ληστεία της συμφοράς»…

Πρόκειται για μια σύγχρονη φάρσα γραμμένη από τους Άγγλους συγγραφείς Henry Lewis, Jonathan Sayer και Henry Shields. Το κείμενο έχει ένα φλεγματικό αγγλικό χιούμορ και το στοίχημα είναι να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα του 1958. Είναι η τρίτη φορά που συνεργάζομαι με τον Νικορέστη Χανιωτάκη, που καταφέρνει να φτιάξει μια ομάδα από εννιά ανθρώπους που -εκτός και εντός σκηνής- συνεννοούνται. Στην αρχή των προβών ένιωσα ανεπαρκής και. παρόλο που θεωρητικά ήμουν ο πιο έμπειρος και μεγαλύτερος ηλικιακά ηθοποιός του θιάσου, αναρωτιόμουν πώς θα φτάσω στο επίπεδο των νεότερων συναδέλφων μου. Είχα ένα λειτουργικό άγχος. Ευτυχώς, συνήθως, όταν «ζηλεύω» έναν ηθοποιό, κάτι γόνιμο γεννιέται.

Δυο ώρες δεν σταματάτε να κινείστε με τρελούς ρυθμούς…. Σε άγχωσε όλο αυτό;

Κάθε φορά πάμε να «τρέξουμε» έναν μαραθώνιο 2,5 ωρών και να έχουμε τον κόσμο δίπλα μας, να μας ενθαρρύνει.

Μετά από 30 πλέον χρόνια στο χώρο, αισθάνεσαι ότι το θέατρο είναι ανάγκη για εσένα και όχι η τηλεόραση;

Όχι, αισθάνομαι την ανάγκη να «ανακατεύομαι» με πράγματα, που κάνω κέφι, είτε είναι στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο, είτε στην τηλεόραση. Εύχομαι να κάνω καλή τηλεόραση, καλό θέατρο και καλό κινηματογράφο.

Υπήρξαν πράγματα που έκανες στη διαδρομή σου και δεν είσαι περήφανος;

Υπάρχουν ένα-δυο πράγματα που θα προτιμούσα να μην τα έχω κάνει, εν τέλει όμως χαίρομαι που τα έκανα για να ξέρω τι πρέπει να αποφύγω.

Είσαι από τους ηθοποιούς που δεν κυνήγησες ποτέ τη μεγάλη καριέρα… Νομίζω απλά ήρθε!

Δεν μου άρεσε ποτέ η λέξη καριέρα. Νομίζω ότι είναι μία επινόηση του 20ου αιώνα, προκειμένου οι άνθρωποι να δουλεύουν αδιάκοπα ως το τέλος της ζωής τους. Είχα την ευλογία να εργαστώ ως ηθοποιός από το πρώτο έτος της δραματικής σχολής, στα 20 μου, και έκτοτε δουλεύω σταθερά. Όχι συνεχώς, γιατί πολύ συχνά έπαιρνα χρόνο, προκειμένου να ταξιδέψω, ή να κάνω σεμινάρια, ή κάτι άλλο.

Πώς τα πήγες όλα αυτά τα χρόνια με το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας και της δημοφιλίας;

Έχω ένα καλό…Αλτσχάιμερ. Υπάρχουν φορές που ξεχνάω ότι είμαι γνωστός. Και αυτό είναι πολύ όμορφο γιατί όταν θέλω να κάνω μια καφρίλα, δεν θα σκεφτώ πως είμαι ο Χρανιώτης και κάποιος μπορεί να με τραβάει με βίντεο. (γέλια) Αν υπήρχαν παλαιότερα τα κινητά, θα μπορούσα να έχω γίνει συχνά viral. Υπάρχουν φορές που με έχει φρικάρει η ξαφνική δημοσιότητα αλλά τώρα πλέον μπορώ να το διαχειριστώ. Και επειδή είμαστε στην Ελλάδα και όχι στο Χόλιγουντ, δεν έχει χρειαστεί να έχω σωματοφύλακες ούτε να με φυγαδεύσουν από κάπου. Είναι πολύ ωραίο και θετικό το πρόσημο.

Γιατί δεν κάνεις φέτος τηλεόραση;

Έχω κάνει αρκετή τηλεόραση. Έχω αξιοποιηθεί μέσα από αυτή και δεν θεωρώ δεδομένο ότι θα έχω 4-5 προτάσεις τη χρονιά. Επίσης, είναι υπέροχο που δουλεύουν επιτέλους στην τηλεόραση ηθοποιοί, που έχουν στην «πλάτη» τους πολλά χρόνια θεατρικού σανιδιού. Με λίγα λόγια ανυπομονώ να κάνω καλή τηλεόραση, αλλά δεν «γκρινιάζω» που δεν κάνω φέτος.

Πώς είναι η καθημερινότητα με τον γιο σου;

Υπάρχουν φορές που είναι υποφερτή, υπέροχη, ανυπόφορη, δύσκολη, πάρα πολύ γοητευτική, νομίζω η παλέτα έχει πολλά χρώματα. Το να έχεις παιδί είναι ένα υπέροχο…πανδύσκολο πράγμα, αλλά εύχομαι στον καθένα να το ζήσει. Η καθημερινότητα μου έχει μια γοητευτική δυσκολία. Μαθαίνω πολλά πράγματα μέσα από το γιό μου, ονειρεύομαι πως θα μεγαλώσει και ήδη μοιραζόμαστε πράγματα όπως την αγάπη μου για τη θάλασσα, το skate, το ποδήλατο. Παίζουμε στο πάρκο, του διαβάζω παραμύθια, τον «μαλώνω» γιατί θέλει να δει περισσότερο τηλεόραση. Επειδή έχω φλερτάρει πολύ με την αυτοκαταστροφή, όλες οι «μυθιστορηματικές» κακές σκέψεις που έκανα, σβήστηκαν μετά την έλευση του γιου μου για να μπορώ να είμαι υγιής και να κάνω πράγματα μαζί του. Α! Και να μην ξεχάσω, πολλές μα πολλές αγκαλιές.

Έχεις κάνει τρέλες στη ζωή σου;

Ε ναι, έχω κάνει. Έχω κάνει τρέλες που είμαι περήφανος να τις μοιράζομαι, και έχω κάνει και πράγματα που δεν είμαι περήφανος να τα μοιραστώ και τα κρατάω για μένα. Όλα, όμως, έχουν συμβάλει σε αυτό που είπα νωρίτερα ότι θέλω να ΖΗΣΩ και όχι να ζήσω!

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Ονειρεύομαι να ζω σε ένα διαφορετικό κόσμο από τώρα. Δεν μου αρέσει πολύ αυτός ο κόσμος. Μου φαίνεται ακατανόητο ότι παιδιά συνεχίζουν να πεθαίνουν και να ακρωτηριάζονται. Νεογέννητα πεθαίνουν στην Αφρική επειδή δεν έχουν νερό ή φαγητό. Όλα αυτά τα πράγματα δεν μπορώ να τα καταλάβω. Είμαστε, μάλλον, σε πολύ τελματικό στάδιο ως ανθρωπότητα. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουμε αποτύχει. Μου φαίνεται τρελό να γνωρίζουμε ότι η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός και να συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε στον πλανήτη… Εύχομαι να ζήσω μια εποχή που θα την κατανοώ.

Μεγάλη σου αγάπη είναι και η μουσική…

Τραγουδάω από το 2005 και το 2012 έφτιαξα την μπάντα μου, «Imitate Your Mother». Το 20205 θα κυκλοφορήσουμε τον δίσκο μας και θα συνεχίσουμε να κάνουμε live. Η μουσική είναι η διονυσιακή προέκταση του εαυτού μου και εύχομαι να μην με εγκαταλείψει ποτέ!