Να τι μου είπαν τα παιδιά μου για τις εκλογές…
Με κοίταξαν …«κάπως» τα παιδιά μου όταν έμαθαν ότι θα είμαι και πάλι υποψήφιος βουλευτής.
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Υποψήφιου Α' Αθηνών, ΛΑΟΣ
Με μια δυσπιστία, με μάτια γεμάτα ερωτηματικά, σχεδόν με αποδοκιμασία.
«Δεν συμφωνώ καθόλου», μου είπε η κόρη μου. «Καταλαβαίνεις, νιώθεις την απαξίωση που υπάρχει προς τους πολιτικούς; Ποιος σου είπε ότι εσένα θα σε σεβαστούν; Και ποιος σου είπε ότι θέλω να γυρίσει ο οποιοσδήποτε και να αποκαλέσει τον πατέρα μου λαμόγιο ή να του πετάξει γιαούρτι;».
Ο γιος μου κουνούσε το κεφάλι του. «Εμένα δε με νοιάζει τι θα πουν. Όμως, το έχεις ανάγκη; Έχεις να αποδείξεις τίποτα; Τόσα πράγματα έχεις καταφέρει. Αφού δεν πρόκειται να σ' αφήσουν πάλι να κάνεις τίποτα».
Ηχηρή… σφαλιάρα. Μού 'ρθε να βάλω τα κλάματα. Τόσο λάθος είμαι;
Όμως τα παιδιά έχουν δίκιο. Τίποτα δεν θέλω , ούτε χρειάζεται να αποδείξω και ούτε να με βρίζουν θέλω, ούτε να με αποδοκιμάζουν, μέσα στην απελπισία τους.
Και φυσικά, δεν θέλω να αισθάνονται άσχημα τα παιδιά μου. Μέχρι τώρα, ήταν περήφανα για μένα. Γιατί ήξεραν και έβλεπαν τις προσπάθειές μου και στη δουλειά και στην κοινωνία.
Μού 'ρθε να τα παρατήσω.
Αλλά …ξέρετε κάτι παιδιά; Η πατρίδα μας πονάει σήμερα. Από μαχαιριές πισώπλατες, από υπονόμευση, λάθη, ανοησίες, επιπολαιότητα, ανικανότητα, σκοπιμότητες, συμφέροντα... Κυρίως από συμφέροντα και ύποπτους ανθρώπους που μας προδίδουν καθημερινά. Η πόλη μας, γλιστράει στο πουθενά. Πονάω κι εγώ.
Μπορούμε να τ’ αλλάξουμε αυτό με μια καθαρή προσπάθεια. Εγώ, εκεί που είμαι, με τον ΛΑ.Ο.Σ., θα την κάνω. Δεν μπορώ να αρνηθώ και απλώς να βλέπω τα τραίνα να περνούν.
Θα είμαι παρών στην Α' Αθηνών. Για την πόλη μου και για την πατρίδα μου.
Συγχωρείστε με.
