Ο αρτοποιός του Τιτανικού: Η απελπισμένη επιλογή και η απίστευτη ιστορία επιβίωσης στον Ατλαντικό
Η ιστορία του Τιτανικού έχει καθηλώσει τον κόσμο από το τραγικό ναυάγιο του 1912, αλλά λίγες αφηγήσεις συγκρίνονται με την εμπειρία του Τσαρλς Τζάγκιν, του επικεφαλής αρτοποιού του πλοίου.
Η εκπληκτική επιβίωσή του αψηφά όχι μόνο τις πιθανότητες, αλλά και τη λογική της εποχής. Ενώ τρία τέταρτα των επιβατών έχασαν τη ζωή τους στα παγωμένα νερά του Βόρειου Ατλαντικού, ο Τζάγκιν παρέμεινε στη θάλασσα για αρκετές ώρες μέχρι τη διάσωση, χωρίς σημάδια παγωνιάς ή σοβαρών τραυματισμών.
Η περίπτωση του ξεχωρίζει για δύο λόγους: την ενεργή του συμμετοχή στη διάσωση άλλων και τον ρόλο που έπαιξε το αλκοόλ στην επιβίωσή του.
Η ζωή πριν από το ναυάγιο
Ο Τσαρλς Τζάγκιν γεννήθηκε στην Αγγλία το 1878 και εργάστηκε σε πλοία από μικρή ηλικία. Σύμφωνα με την El Español, σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών, επιβιβάστηκε στον Τιτανικό ως επικεφαλής αρτοποιός.
Το βράδυ της 14ης Απριλίου, όταν το πλοίο χτύπησε παγόβουνο, βρισκόταν σε ανάπαυση εκτός βάρδιας. Αντιμέτωπος με τη σοβαρότητα της κατάστασης, οργάνωσε την ομάδα του και τους υπέδειξε να μεταφέρουν ψωμί στο κατάστρωμα για τους επιβάτες των σωστικών λέμβων.
Στη συνέχεια επέστρεψε στο δωμάτιό του και ήπιε αρκετό ουίσκι, πράξη που τον ενίσχυσε ψυχολογικά ώστε να αντιμετωπίσει την κατάσταση χωρίς πανικό.
Η αφοσίωση στη διάσωση άλλων
Ο Τζάγκιν δεν περιορίστηκε μόνο στο ποτό. Σύμφωνα με το All That's Interesting, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκκένωση του πλοίου. Βοήθησε γυναίκες και παιδιά να επιβιβαστούν στις λέμβους, ακόμη και πιέζοντας όσους δίσταζαν να φύγουν.
Πετούσε έπιπλα και καρέκλες στη θάλασσα για να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης αυτών που έπρεπε να πηδήξουν στο νερό. Παρά το γεγονός ότι είχε δεσμευμένη θέση σε λέμβο, την παρέδωσε και παρέμεινε στο πλοίο για να βοηθήσει μέχρι το τέλος. Πριν βυθιστεί τελείως, φρόντισε να διανείμει το ψωμί στους επιζώντες.
Ο αρτοποιός ήταν μάρτυρας χαοτικών σκηνών: επιβάτες τρίτης θέσης να προσπαθούν να φτάσουν στο κατάστρωμα και ολόκληρες οικογένειες σε σοκ, αβέβαιες αν έπρεπε να εγκαταλείψουν το πλοίο.
Όπως αναφέρει η BioBioChile, πολλές γυναίκες αρνούνταν να επιβιβαστούν στις λέμβους, πεπεισμένες ότι ο Τιτανικός δεν θα βυθιζόταν. Ο Τζάγκιν ένιωθε την ανάγκη να μεσολαβήσει, λειτουργώντας ως οδηγός και καθοδηγητής, κάτι που διατηρήθηκε στη συλλογική μνήμη και αποτυπώθηκε σε σκηνές της ταινίας του Τζέιμς Κάμερον.
Η μάχη με τα παγωμένα νερά
Σύμφωνα με την κατάθεσή του, ο Τζάγκιν αντιμετώπισε τη ροή του νερού στο δωμάτιό του, επέστρεψε για να πιει και κατευθύνθηκε προς την πρύμνη καθώς το πλοίο βυθιζόταν.
Κρατώντας το κιγκλίδωμα, ήταν από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τον Τιτανικό. Περιέγραψε την πτώση στον ωκεανό με απρόσμενη ηρεμία, χωρίς τον άμεσο πόνο από το παγωμένο νερό που ένιωθαν οι περισσότεροι. «Απλώς επέπλεα και κουνούσα τα χέρια μου», ανέφερε για εκείνη τη στιγμή.
Παραμένοντας στη θάλασσα περίπου δύο ώρες και μισή, κατάφερε να κολυμπήσει μέχρι μια αναποδογυρισμένη λέμβο με δεκάδες επιζώντες. Παρά τις προσπάθειες να επιβιβαστεί, χρειάστηκε η βοήθεια γνωστού του για να παραμείνει κοντά μέχρι τη διάσωση τα ξημερώματα από το RMS Carpathia.
Όταν τον ανέβασαν στο πλοίο, τα πόδια του ήταν πρησμένα, αλλά χωρίς σοβαρά συμπτώματα υποθερμίας. Η ίδια απέδωσε την αίσθηση ζεστασιάς στο αλκοόλ.
Αναλύοντας την επιβίωση
Η επιβίωση του Τζάγκιν αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης. Πολλοί θεώρησαν ότι το ουίσκι τον βοήθησε να παραμείνει ψύχραιμος και να δράσει αποφασιστικά.
Οι ειδικοί όμως εξήγησαν ότι το αλκοόλ διαστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία και επιταχύνει την απώλεια θερμότητας, μειώνοντας τη δυνατότητα του σώματος να αντιδράσει στην υποθερμία.
Ιστορικές αναλύσεις καταλήγουν ότι καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση έπαιξαν η ψυχραιμία του, η ικανότητα λήψης αποφάσεων υπό πίεση, η παραμονή στο πλοίο όσο το δυνατόν περισσότερο και η φυσική του κατάσταση.
Η ικανότητά του στο κολύμπι και η αδύνατη σωματική του διάπλαση τον βοήθησαν να αντέξει μέχρι τη διάσωση.
Η ζωή μετά το Τιτανικό
Μετά την τραγωδία, ο Τζάγκιν επέστρεψε στο επάγγελμά του, εργάστηκε σε πλοία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τη συνταξιοδότησή του.
Πέθανε το 1956 σε ηλικία εβδομήντα οκτώ ετών. Η περίπτωση του παραμένει παράδειγμα θάρρους και αλτρουισμού σε μια από τις πιο συγκλονιστικές τραγωδίες του 20ού αιώνα, και οι πράξεις του έχουν αποτυπωθεί σε βιβλία, ταινίες και την ποπ κουλτούρα.