Η ενοχή δεν είναι μόνο των δύο…

Οι υποθέσεις των Φιλιππίδη, Κιμούλη απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία για πάρα πολύ καιρό. Η ενοχή και των δύο ήταν το ένα κοινό στοιχείο. Το άλλο είναι ότι ουδείς από τους δύο θα μπει φυλακή. Το γιατί το ξέρουν καλά οι αρμόδιοι. Εμείς απλά ακούμε. Και κάποιες φορές σχολιάζουμε.

Τόσο ο Φιλιππίδης, όσο και ο Κιμούλης, θεωρητικά (θα πρέπει να) έλαβαν το μήνυμα. Ο καθένας για αυτό που έκανε.

Μαζί και η κοινωνία. Οι γυναίκες που όρθωσαν το ανάστημα τους και αποφάσισαν να πάνε στα δικαστήρια, νίκησαν. Μαζί τους και όσες δεν τόλμησαν να το κάνουν. Οι δύο υποθέσεις συνδέθηκαν στη συνείδηση του κόσμου, όχι απλά γιατί θύτες ήταν δύο δημοφιλείς ηθοποιοί αλλά για πολλά περισσότερα. Στα πρόσωπα τους συμβολιζόταν η δύναμη της εξουσίας απέναντι στον αδύναμο. Όσα ακούστηκαν στις δικαστικές αίθουσες και στις δύο περιπτώσεις, ήταν αυτά ακριβώς που για χρόνια ολόκληρα άκουγαν και πέρναγαν, όσοι και όσες διεκδικούσαν το δικαίωμα στο όνειρο. Ή απλά ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς φόβο. Η προσπάθεια να μετατραπούν οι θύτες σε θύματα ήταν χυδαία. Αλλά συνάμα και η ύστατη ενός συστήματος που θεωρούσε ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει για πάντα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Η τελευταία ζαριά. Ντόρτια…

Η κοινωνία, εσύ κι εγώ, όλοι μας, οφείλουμε πολλά στα κορίτσια που βγήκαν μπροστά και το πήγαν μέχρι τέλους. Πέρα από την ενοχή των δύο, τους χρωστάμε το ότι μας βοήθησαν να δούμε ξεκάθαρα το περίφημο «έκαστος εφ’ ω ετάχθη». Μετά από αυτές τις δυο υποθέσεις κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Ούτε να πει δεν ήξερα, δεν είδα, δεν πρόσεξα. Ήξεραν, είδαν, πρόσεξαν και διάλεξαν πλευρά. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Η ενοχή των δύο στην πραγματικότητα είναι και δική τους ενοχή. Και μαζί με τους δύο θα ζουν και αυτοί στη δική τους «φυλακή». Γιατί τώρα πια και ο κόσμος ξέρει. Ας είναι καλά τα κορίτσια που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν.

Ακούω για… Άρειους Πάγους κλπ. Εδώ είμαστε. Και θα είμαστε. Έκαστος εφ’ω ετάχθη. Μην λέμε τα ίδια…