Άρχισαν τα ζόρια, η κοινωνία βγαίνει μπροστά, όλοι απέναντι στις νέες προκλήσεις
Ίσως πιο εμφατικά, πιο ορμητικά σε επίπεδο προσέλευσης. Γιατί είναι ένας κόσμος, με συμπαγή άποψη για τα δρώμενα και δεν χαμπαριάζει ούτε από τις επικοινωνιακές πιρουέτες της κυβέρνησης ούτε από τις περισσότερο ή λιγότερο ηχηρές παρεμβάσεις τις αντιπολίτευσης, ούτε από τις καφρίλες της σκοτεινής πλευράς του διαδικτύου, ούτε από τις επιθετικοαμυντικές τοποθετήσεις κορυφαίων δικαστικών λειτουργών. Ως προς το τελευταίο μάλιστα, το θέμα έχει λυθεί από το 1963 με τη λιτή ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου: «Και οι κρίνοντες κρίνονται».
Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια σύγχυση λόγω πλάνης ή σχεδιασμού ενδεχομένως, θα δείξει. Πάντως για την ώρα αναπτύσσεται το εξής αφήγημα: Η κυβέρνηση απειλείται, η Δικαιοσύνη βάλλεται, η σταθερότητα της χώρας κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, με τη σειρά:
Πρώτον. Από ποιους κινδυνεύει η κυβέρνηση, από μια αναιμική, στην πλειοψηφία της, αντιπολίτευση, από κάποιους αγνώστων λοιπών στοιχείων εξωγενείς παράγοντες, από τους συγγενείς των θυμάτων που ζητούν απλώς να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος (κατά δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού) των Τεμπών, από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που θεωρεί ότι υπάρχουν εμπόδια στο δρόμο αυτό, ίσως από τα ανώνυμα τρολ του διαδικτύου, η επιρροή των οποίων έχει περιτράνως αποδειχθεί ότι είναι δραματικά υποπολλαπλάσια του ντόρου και της τοξικότητα που παράγουν; Παρένθεση: αν έκαναν στα αλήθεια κουμάντο, το 2023, η Νέα Δημοκρατία θα είχε γράψει στην κάλπη πολύ λιγότερο του 41%. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει, θα επανέλθουμε.
Δεύτερο. Προκύπτει από παράγοντες που μπορούν να σταθμιστούν (δημοσκοπήσεις – συγκεντρώσεις για τα Τέμπη) ότι αμφισβητείται η αξιοπιστία της Δικαιοσύνης. Και εδώ τα πράγματα είναι σκούρα, γιατί η Δικαιοσύνη ως θεσμός στη συλλογική συνείδηση αναζητείται ως «αποκούμπι», δεν εκλέγεται ως σάκος του μποξ. Τι μας λένε οι πολίτες (8 στους 10). Μας λένε (έτσι κρίνουν) ότι η Δικαιοσύνη δεν ανταποκρίνεται στη θεσμική της υποχρέωση ως προς τα Τέμπη και ότι είναι πολιτικά καθοδηγούμενη από μια (στην παρούσα φάση) κυβέρνηση που έχει συμφέρον να συγκαλύπτει. Πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται με καταγγελίες και ξόρκια. Χρειάζεται ένα τείχος που πρέπει να υψωθεί, το τείχος προστασίας των δικαστικών λειτουργών που οφείλουμε να υψώσουμε όλοι μας απέναντι σε ακραίες συμπεριφορές, όπως επίσης και απέναντι στην παράνοια. Κατά τα άλλα η Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται άλλο τείχος προστασίας, είναι στο χέρι της να βρει το δρόμο και να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Και μια και μιλάμε για τείχη, επανέρχομαι στα προηγούμενα, για να παρατηρήσουν ότι ούτε η κυβέρνηση δεν χρειάζεται τείχη, εκτός αν έχει επιλέξει να πορεύεται με γνώμονα τον απόλυτο βολονταρισμό. Χρειάζεται απλώς να αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Στο σημείο αυτό θα κάνω μια αναφορά στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, επειδή υπήρξε πρόσωπο των ημερών, αλλά όχι μόνο επειδή κυρίως θεωρώ, ότι πρέπει να αποκατασταθεί η τάξη. Προσωπικά άσκησα κριτική (για την ακρίβεια διατύπωσα ερωτήματα) σε δύο σημεία της ανακοίνωσης-απάντησής της σε σχέση με τη δημόσια τοποθέτηση, αρχηγού κόμματος που εκπροσωπείται στη Βουλή. Δεν αφίσταμαι, ωστόσο παρακολουθώντας την εξέλιξη οφείλω να αναρωτηθώ: τι ακριβώς περιμένουμε από την κυρία Αδειλίνη, να απαντά ή να μην απαντά. Διότι δίνοντας μια εμπεριστατωμένη απάντηση στο ερώτημα με ποια στοιχεία αποσυνέδεσε την εξαφάνιση του άτυχου Βαγγέλη με τα εισαγγελικά καθήκοντα της μητέρας του, βρέθηκε απολογούμενη γιατί δημοσιοποίησε μία ιδιωτική συνομιλία. Κατ΄αρχάς και πού ξέρουμε αν υπήρξε ή όχι νεότερη επικοινωνία μεταξύ τους; Αλλά ακόμη και αν δεν υπήρξε, έχουμε να κάνουμε με μία κλασική περίπτωση σύγκρουσης του ατομικού δικαιώματος για προστασία της ιδιωτικής σφαίρας και του συλλογικού δικαιώματος των πολιτών στην πληροφόρηση. Αμφότερα εκ του Συντάγματος εκπορευόμενα. Ας το σκεφτούμε. Εν ολίγοις η αξιότιμη εισαγγελέας, ούτε στο απυρόβλητο τοποθετείται ούτε όμως ευθύνεται για όλα τα δεινά της χώρας και μάλιστα από συστάσεως ελληνικού κράτους.
Ας επανέλθουμε, λοιπόν, στα ίσα μας και ας σταθούμε στη μεγάλη εικόνα, όπως αναδύεται από την πρόσφατη πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα της GPO: πιστοποιείται ότι όλα τα λεγόμενα συστημικά κόμματα έχουν μπει -άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο- στο σπιράλ της πτώσης, ενώ την ίδια στιγμή ο αντισυστημισμός παίρνει τ’ επάνω του. Επιλέγεται από το 35% των ερωτώμενων αυτοτελώς ως πολιτική πρόταση -προσέξτε, ο ένας στους τρεις! Αναδεικνύεται, όμως, και σε προτίμηση για μέθοδο συμπεριφοράς από το 54% εκείνων που απάντησαν στη δημοσκόπηση. Δεν μπορούν να προσδιορίσουν το «αιωρούμενο» ποσοστό -δεν έχουν τα επιστημονικά εργαλεία- αλλά σίγουρα υπάρχει μια αξιοσημείωτη μάζα που μπορεί να κατοικοεδρεύει στην αυλή των συστημικών κομμάτων και μάλλον βαρέθηκε να συνομιλεί μαζί τους με συμβατικά εργαλεία, θεωρώντας πλέον ότι πρέπει να αναζητήσει νέους τρόπους για να τα αφυπνίσει. Προς το παρόν, ανταπόκριση δεν βρίσκει αλλά είναι σχετικά νωρίς, δεδομένου ότι το σύστημα αγνοώντας το μήνυμα του καναπέ των πρόσφατων ευρωεκλογών, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με το μήνυμα της πλατείας.
Μια και μιλάμε για πλατεία, υπήρξε από ό,τι βλέπω μια έστω και δειλή προσπάθεια κάτι σαν «πρόβα τζενεράλε» να ταυτιστεί, άρα να απαξιωθεί, η πλατεία του 2025 με τις πλατείες του 2015 και επομένως να εισαχθεί η θεωρία της -κατά ιστορικές περιόδους αφύπνισης- των «ψεκασμένων». Ουδεμία τύχη, οι συγκεντρώσεις του 2015 ενορχηστρώθηκαν από το ανέφικτο: Δηλαδή για παράδειγμα κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, διεμβόλιση των ευρωπαίων με τη μέθοδο «των νταουλιών», η οποία υποτίθεται θα τους παρέλυε και θα εκλιπαρούσαν για έλεος: Σήμερα, όμως, διεκδικείται το εφικτό, αν αποδοθεί δικαιοσύνη και διεκδικείται σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικού πολιτισμού στο οποίο δεν έχουν θέση συνθήματα του τύπου «να καεί, να καεί, το … η Βουλή».