Ο... αγενής Ντόναλντ, η πρόθυμη... Ούρσουλα και εμείς
Άλλο και τούτου, πάλι. Συμφωνήσαμε, λέει, να επιβληθούν δασμοί της τάξεως του 15%, σε μια σειρά ευρωπαϊκά προϊόντα, που καταλήγουν στην αμερικανική αγορά και αυτό το γεγονός το θεωρούμε grande επιτυχία και σοβαρό λόγο να το ρίξουμε στους πανηγυρισμούς. Πάντως, για να μην είμαστε άδικοι, υπήρξε σχετική πρόοδος: ναι μεν ο κ. Τραμπ συνάντησε την κυρία φον ντερ Λάιεν στο διάλειμμα, ανάμεσα σε δύο παρτίδες γκολφ, για να συζητήσουν υποτίθεται τη «μεγαλύτερη συμφωνία όλων των εποχών», αλλά τουλάχιστον... της επέτρεψε να καθίσει! Όχι σαν την άλλη φορά που την είχε όρθια στη γωνία -ευτυχώς δεν σκέφθηκε να τη διατάξει να στηρίζεται μόνο στο ένα πόδι, γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να εκπληρωθεί η επιθυμία του από τη στιγμή που από το λεξιλόγιο της προέδρου της Κομισιόν, μάλλον απουσιάζει η λέξη αξιοπρέπεια.
Επανέρχομαι στο ζήτημα των πανηγυρισμών, οι οποίοι εδράζονται στο επιχείρημα ότι, τελικά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν πραγματοποίησε την απειλή του για εξαπλασιασμό των δασμών και περιορίσθηκε στον τριπλασιασμό (από 4,8% στο 15%). Μάλιστα! Ομολογούμε, δηλαδή, δημοσίως ότι πρωταγωνιστήσαμε αυτοβούλως και υπερηφάνως, στο έργο «το κοτέτσι του Χότζα», βάζοντας στο ράφι τις συστηματικά εκτοξευόμενες απειλές ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη να απαντήσει με αντίμετρα για να υπερασπισθεί τα συμφέροντά της.
Με βάση μια πρώτη αποτίμηση -που όμως είναι «στον αέρα», γιατί δεν γνωρίζουμε επακριβώς τους όρους της συμφωνίας, ούτε αν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν επεξεργασθεί εξισορροπητικές κινήσεις- υπολογίζεται ότι σε βάθος χρόνου, οι ευρωπαϊκές (άρα κατ' αναλογία και οι ελληνικές) εξαγωγές προϊόντων στις ΗΠΑ, θα μειωθούν κατά 15%. Θα πληγεί επομένως η πραγματική οικονομία, αλλά ταυτόχρονα θα επηρεασθεί αρνητικά και ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ στην ευρωζώνη, κατά 0,3%.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιβολή δασμών πλήττει, πρώτα απ' όλα τη βιομηχανική παραγωγή και επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα, όπως επίσης και τις θέσεις εργασίας, την ώρα που η ευρωπαϊκή γενναιοδωρία προς την Ουάσινγκτον αλλοιώνει τους όρους ισοτιμίας. Ωστόσο, το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι το πιο κρίσιμο, γιατί οι επιπτώσεις του θα μπορούσαν τουλάχιστον εν μέρει να αντιμετωπισθούν με διαφορετική προσέγγιση της εσωτερικής φορολογίας για τα προϊόντα που πλήττονται δασμολογικά.
Αλλού βρίσκεται το ζουμί, όπως ήδη επισημαίνουν οι βαθείς γνώστες. Βρίσκεται, λοιπόν, στην υπέρμετρα μεγάλη δέσμευση των Βρυξελλών για αγορά αμερικανικών ενεργειακών προϊόντων της τάξεως των 750 δισ. Παράδοξη επιλογή, για ένα θεσμικό σύστημα που εδώ και καιρό διακηρύττει ότι στόχος της ΕΕ είναι η ενεργειακή της αυτονομία - απεξάρτηση (εν προκειμένω από τη Ρωσία). Πώς ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό, μέσω μιας συμφωνίας που απλώς μεταβάλει τον φορέα εξάρτησης, επιλέγοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον προφανέστατα ακριβότερο. Εμμενοντας ουσιαστικά σε μια επιλογή που η ζωή έχει ήδη δείξει ότι άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για την ευρωπαϊκή βιομηχανία, λόγω του υψηλού ενεργειακού κόστους και οδήγησε σε ύφεση, την ως πρόσφατα ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ανάπτυξης, δηλαδή της Γερμανίας. (Εδώ βέβαια, συντρέχουν και άλλοι παράγοντες που αυτοτελώς θα είχαν επιβαρύνει τη γερμανική οικονομία).
Ας πάμε σε ένα άλλο θέμα. Συμφωνήθηκαν ευρωπαϊκές επενδύσεις ευρωπαϊκών εταιρειών και κεφαλαίων ύψους 600 δισ. Περί τίνος πρόκειται; Αφορούν ήδη υπάρχουσες δεσμεύσεις; Είναι extra; Και εν πάση περιπτώσει, πού κολλάει αυτό με την άλλη διακηρυγμένη διαπίστωση - στόχο της ΕΕ, ότι είναι επείγον να δημιουργήσει προϋποθέσεις ενεργειακής αυτονομίας. Δηλαδή, τι; Μας περισσεύουν τα φράγκα, έχουμε λύσει τα προβλήματα χρηματοδότησης αυτού του φιλόδοξου project και κοιτάμε και για άλλες επενδύσεις δεξιά - αριστερά;
Συμπεράσματα τρία, τον αριθμό.
Πρώτον: Τα προβλήματα είναι σύνθετα, οι (ευρωπαϊκές) ηγεσίες υπολειπονται των απαιτήσεων και μάλιστα σε δραματικό βαθμό.
Δεύτερο: Για να έλθουμε και στα καθ' ημάς. Εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς κάνουμε βαθιά βουτιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα σε σκάνδαλα με πασοκικό πρόσημο της δεκαετίας του '80, την ώρα που βράζει στο τραπέζι η δικογραφία της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για διακίνηση «μαύρου πολιτικού χρήματος» και για «ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης» -στις μέρες μας παρεμπιπτόντως. Εκτός από απελπισμένες προσπάθειες επικοινωνιακής διαχείρισης τρεχόντων θεμάτων, εθνική στρατηγική υφίσταται;
Τρίτον: Είναι απολύτως ανακριβές ότι «μαζί τα φάγαμε». Δεν θυμάμαι να μετείχα, ποτέ, σε κάποιο «μεγάλο φαγοπότι», όπως επίσης δεν μετείχε και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Αν μιλάμε για prive party, προφανώς πρόκειται για εκείνα που για να περάσεις το face control, πρέπει να έχεις... Martini (Τζωρτζ Κλούνεϊ), δηλαδή με αγοραίους όρους «μπάρμπα στην Κορώνη». Και το τελευταίο, οι διοργανωτές των ψυχαγωγικών επωφελών εκδηλώσεων (πολιτικοί), προφανώς δεν έχουν την ίδια ευθύνη με τους «καλεσμένους» και δη ό,τι αφορά τα οφέλη τους, ήταν υπερπολλαπλάσια.