Σπασμένη φλέβα
Θα αιφνιδιαστείτε; Όχι αν είστε οπαδοί του Γιάννη Οικονομίδη. Δηλαδή είναι μία από τα ίδια; Σαν την «μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» σαν το θεατρικό «Στέλλα κοιμήσου» και όπως το «σπιρτόκουτο» ή το «μικρό ψάρι»;
Γράφω λίγα λόγια για το νέο φιλμ του Γιάννη Οικονομίδη «Σπασμένη φλέβα» που βγαίνει στις αίθουσες στις 27 Νοεμβρίου επειδή είχα την τύχη να το παρακολουθήσω στα κρυφά. Όχι να κάνω spoiler για να υποχρεώσω τους συντελεστές να με κυνηγούν «με την ψυχή στο στόμα» και να με απειλούν με νομικά μέτρα λες και είναι… μαχαιροβγάλτες.
Πολλές φορές, στα προηγούμενα πέντε φιλμ του Οικονομίδη ένιωθα ότι ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι φανατικός με την ποίηση του Γουίλιαμ Μπλέικ, εμποτισμένος με την άποψη ότι ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας.
Και είναι πολλά από τα στοιχεία στην ταινία «Σπασμένη Φλέβα» στην υπερβολή τους δοσμένα. Οι απάτες, οι επιχειρηματίες που πωλούν αέρα κοπανιστό, οι οικογένειες που ζουν πέρα απ’ τα όρια των δυνατοτήτων τους και πουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν για να αγοράσουν ένα σπίτι στα νότια προάστια με θέα θάλασσα. Κι αν είναι παλαιά η πολυκατοικία δεν έχουν καν πρόβλημα να αλλάξουν τα σιδερένια κάγκελα στα μπαλκόνια και να βάλουν γυάλινα, όπως σε όλα τα διαμερίσματα στα ακριβά νότια προάστια που πωλούνται από 5-6.000 ευρώ το τετραγωνικό. Το αυτοκίνητο του πτωχευμένου επιχειρηματία πρέπει να είναι απαραιτήτως σούπερ car των €50-60.000, το στομάχι του αρκούντως διογκωμένο για να συμβαδίζει με την καμπύλη ευημερίας που έχει -αλλά μόνο στο μυαλό του- για την ίδια του τη ζωή. Και ο πρωταγωνιστής να πρέπει να βρίσκεται σε ένα διαρκές roller coaster ανάμεσα σε μια μεγαλύτερης ηλικίας ερωμένη-χορηγό, μια δεύτερη ερωμένη με την οποία είναι καψουρεμένος και μια σύζυγο που όλα τα καταλαβαίνει αλλά εκρήγνυται μόνο λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή και ξανακάνει κωλοτούμπα ζητώντας και συγγνώμη όταν νομίζει πως τα χειρότερα πέρασαν αλλά που να ξερε.
Είναι το άπαν στη ζωή ένα ρετιρέ διαμέρισμα στα νότια προάστια με θέα θάλασσα και μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε για να μην το χάσουμε; Είναι παρασιτική μια κοινωνία που τελικώς κανείς δεν παράγει τίποτα αλλά όλοι καταναλώνουν; Πρέπει να φτάσουμε στο απροχώρητο για να αντιληφθούμε αν οι θεωρούμενοι φίλοι μας στην πραγματικότητα μας σιχαίνονται; Μπορούν οι γονείς να συμβουλεύσουν τα παιδιά τους στις πιο κρίσιμες στιγμές τους ή είναι απλώς διακοσμητικοί; Μέχρι ποιου βαθμού ισχύει το αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνοις; Βγαίνουν ατσαλάκωτοι όλοι οι σύγχρονοι έλληνες -οι κωλοέλληνες του Σαββόπουλου- και ισχύει άραγε ότι τίποτα δεν τους οδηγεί να υποφέρουν για τα πραγματικά ουσιαστικά της ζωής; Είναι όλα λεφτά τελικά; Αυτή είναι η Ελλάδα, μια χώρα όπου όλοι ζουν πέραν των δυνατοτήτων τους;
Πολλά έγραψα νομίζω. Θα την έβλεπα ξανά και ξανά την σπασμένη φλέβα του Οικονομίδη για να δω τον Σταμουλακάτο (κι ας φοβήθηκα πως θα τελειώσει το φιλμ χωρίς να πει λέξη), να απολαύσω τον καταιγιστικό Βασίλη Μπισμπίκη, να δω την Μπέτυ Αρβανίτη να τσαλακώνεται, να βρίζει και να κάνει έρωτα στο κρεβάτι της με τον Θωμά. Ίσως μόνο για τα δύο λεπτά που βλέπουμε τον Σταύρο Μπένο και μάλιστα προφίλ να μας θυμίζει ότι η καλοσύνη είναι πάντα λυτρωτική, πάντα υπαρκτή και πολλές φορές ταυτίζεται με το πρόσωπο που επί δεκαετίες υπηρέτησε τον λαό ως πολιτικός αλλά δεν λερώθηκε, δεν λαδώθηκε, δεν ενεπλάκη σε κανένα σκάνδαλο παρά μόνο πρόσφερε. Κι αυτή τελικά είναι μια φλέβα που δεν σπάει.