Γερμανική α-πειθαρχία

Αυτή η ατάκα, χρησιμοποιήθηκε - ειρωνικά πάντα- κατά την περίοδο των σκληρών μνημονίων, όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις πάλευαν για σειρά θεμάτων, όπως είναι η καθιέρωση των 120 δόσεων για όφειλες στην εφορία, για μισθούς και συντάξεις κ.α. χωρίς επιτυχία πάντοτε.

Δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνοι που «είδαν» πίσω από την πολυσυζητημένη δημοσιονομική προσαρμογή και μια εκδικητική στάση των κυρίαρχων - οικονομικά - Γερμανών έναντι των Ελλήνων. Ήταν η απόφαση τους για πειθαρχία στους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ, η επιλογή τους να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα για παραδειγματισμό η απλά μια επίδειξη ισχύος; Σε κάθε περίπτωση, η κοινωνική συνοχή και το επίπεδο ζωής της πλειοψηφίας των Ελλήνων δεν αποτέλεσε μέρος του... λογαριασμού που έκαναν στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες.

Τα μνημόνια πέρασαν αφήνοντας πίσω τους μεγάλες πληγές , τις οποίες προσπαθούμε τώρα να επουλώσουμε. Ξαφνικά όμως οι Γερμανοί εμφανίζονται και πάλι μπροστά μας, επιδεικνύοντας όχι την πειθαρχία για την οποία φημίζονται και διαφημίζουν, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Στα εθνικά μας θέματα, ενώ θα έπρεπε αν στηρίξουν απόλυτα και χωρίς κανέναν αστερίσκο μια χώρα μέλος της ΕΕ που δέχεται επίθεση από μια τρίτη χωρά, επέλεξαν όχι απλά τις ίσες αποστάσεις, αλλά μια πολιτική κατευνασμού του επιτιθέμενου.

Το περυσινό καλοκαίρι που Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν στο «πάρα ένα» μια στρατιωτικής σύγκρουσης, το Βερολίνο υιοθέτησε μια ευμενή ουδετερότητα. Συνομιλούσε με Αθήνα και Άγκυρα αποφεύγοντας να πάρει θέση. Ακόμη κι όταν η Τουρκία σχεδόν εξευτέλισε την γερμανική διπλωματία αποκαλύπτοντας την άτυπη τριμερή συνάντηση στην γερμανική πρωτεύουσα, τότε οι φίλοι και σύμμαχοι «σφύριξαν αδιάφορα». Και όταν η κατάσταση έγινε ακόμη πιο πιεστική, το Βερολίνο στήριξε κάποιες χλιαρές δηλώσεις των Ευρωπαίων και «πέταξε το τενεκεδάκι πιο μακριά».

Μετά όμως από την τακτική του «βλέποντας και κάνοντας», άρχισαν και τα... φάουλ. Το πρώτο έγινε πριν από λίγους μήνες , όταν συνεκλήθη στο Βερολίνο διάσκεψη για το λιβυκό με πρόσκληση για την Τουρκία, όχι όμως και για την Ελλάδα, λες και η χώρα μας βρίσκεται κάπου στην Βαλτική. Το ίδιο φάλτσο το επανέλαβαν οι Γερμανοί και στην δεύτερη σύνοδο για το ίδιο θέμα (που πραγματοποιείται σήμερα), γεγονός που προκάλεσε - και ορθά - την οργή του πρωθυπουργού και του υπουργού εξωτερικών κ.κ. Μητσοτάκη και Δένδια. Η δικαιολογία αυτή την φορά ήταν πως δήθεν δεν ήθελαν να μετατρέψουν την σύνοδο για το λιβυκό σε ένα πεδίο ελληνοτουρκικής σύγκρουσης.

Η ουσία είναι πως με αυτή την τακτική το Βερολίνο υπονομεύει σαφώς την ενιαία εξωτερική πολιτική της ΕΕ, κάτι που παραμένει ζητούμενο ακόμη και σήμερα. Μπορεί η Ευρώπη να βρήκε - εύκολα η δύσκολα - το βηματισμό της στην οικονομία με το κοινό νόμισμα, αλλά παραμένει ένας «γίγαντας με πήλινα πόδια» σε ο τι αφορά την εξωτερική πολιτική. Ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι στο μέλλον δεν θα υπάρξουν ακόμη εντονότερα προβλήματα με τρίτες χώρες; Και ποιος εγγυάται ότι η Ευρώπη θα εμφανιστεί με μια - ενιαία φωνή απέναντι σε έναν κίνδυνο; Δυστυχώς, αυτή την ώρα κανείς. Γι’ αυτό η πειθαρχία στους ευρωπαϊκούς κανόνες αλληλεγγύης και στήριξης είναι αναγκαία σε όλους τους τομείς και όχι a la cart!

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Γλυκά Νερά: Ο καταιγισμός ερωτήσεων στον πιλότο, οι ευθύνες στην Καρολάιν και η επιμέλεια του παιδιού