Mπρα ντε φερ πλέον στην Ευρώπη

Η Γερμανία βασίζει την προσπάθεια κυριαρχίας της, σε απολύτως οικονομικούς όρους, όχι με λογική αγορών, αλλά με όρους δημοσιονομισμού. Το πρόβλημα χρεοκοπίας της ευρωζώνης δεν είναι πραγματικό. Έχει μικρότερο χρέος και ελλείμματα από τις ΗΠΑ, την Βρετανία ή την Ιαπωνία. Το πρόβλημα της ευρωζώνης βρίσκεται στους όρους της Λισαβόνας. Στο όριο για το έλλειμμα του 3% και του χρέους στο 60% του ΑΕΠ.

Όταν επεκτάθηκε η κρίση των αυτορρυθμιζόμενων αγορών του 2008, στην αξιοπιστία των κρατικών ευρωπαϊκών ομολόγων το 2009, με χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, στην διακεκαυμένη ζώνη, το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί πολύ εύκολα. Ένας μακροχρόνιος δανεισμός, με εγγυήσεις ΕΚΤ και τεχνική βοήθεια από την Κομισιόν , θα κρατούσαν τις αγορές ανοιχτές για τις χώρες αυτές της ευρωζώνης και την ευρωζώνη μακριά από την οικονομική κρίση. Όσο για τον περίφημο μηχανισμό που θα έπρεπε να ανακαλυφθεί; Υπήρχε ήδη για τις τράπεζες των κρατών-μελών. Πολύ εύκολα με επιτόκιο κατά 1 ή 2% αυξημένο , σε σχέση με τις τράπεζες, η ΕΚΤ θα είχε λύσει από την αρχή το ζήτημα.

Τίποτα από αυτά τα απλά δεν συνέβη. Γιατί η Γερμανία θέλησε να οικοδομήσει την Ευρώπη στη δική της βάση. Ηθικολογίες, προτεσταντικού χαρακτήρα, δημοσιονομισμός και περιορισμός των ελλειμμάτων με υφεσιακό τρόπο και απαγορευτικό χρονοδιάγραμμα , εποπτικοί μηχανισμοί, τρόικες, μνημόνια , ακόμη και ΔΝΤ. Το κυριότερο χαμηλή σε όγκο χρηματοδότηση με υψηλότατα επιτόκια.

Απλή συνταγή νέο-αποικιοκρατίας , στη βάση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, των πολυεθνικών και κάποιων διεθνών τραπεζών σε παλαιότερες εποχές.

Με την ίδια συνταγή θέλησε η Γερμανία να καταλάβει την Ευρώπη και με την έννοια και τη συγκρότηση αυτή να μετατραπεί στη τέταρτη δύναμη της Δύσης , αν συμπεριλάβουμε και την Ιαπωνία.

Η Γερμανία μάλιστα κινείται απολύτως καπιταλιστικά. Θέλει να πετύχει το μεγαλύτερο όφελος με το μικρότερο κόστος. Δεν αντέχει σε κόστος ,τον εποικισμό της Ευρώπης και δεν θέλει να ρισκάρει με τον πληθωρισμό ούτε κατ’ ελάχιστο τυπώνοντας ευρώ.

Θέλει να πληρώσουν οι άλλοι , οι ΗΠΑ, οι αγορές, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Κίνα, το ΔΝΤ το εθνικιστικό, οικονομικό και γεωπολιτικό της όραμα. Θέλει να οδηγήσει τους Λαούς της Ευρώπης στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, τις οικονομίες στην πλήρη αποκεφαλαιοποίηση και τα έθνη στον αφανισμό. Όλα αυτά βρίσκονται σε μια κόλα χαρτί. Στη νέα Συμφωνία του ευρώ, που προτείνει και θα βάλει επίσημα στο τραπέζι στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής ο Γερμανογαλλικός άξονας.

Κρίσιμο ζήτημα για τις εξελίξεις στην Ευρώπη είναι ο τρόπος που το Βερολίνο αλλά και κυρίαρχες μερίδες του ευρωπαϊκού κατεστημένου, αντιμετωπίζουν τη διαγραφή μέρους των χρεών μελών- κρατών, με πρώτο πεδίο εφαρμογής την Ελλάδα, στη βάση της εθελοντικής αποδοχής, του επονομαζόμενου PSI. Να υπάρξει δηλαδή haircut στους ιδιώτες, τράπεζες, funds μέχρι και 50%, την ίδια στιγμή που η ΕΚΤ για παράδειγμα αρνείται να ανταλλάξει τα ελληνικά ομόλογα των 100, που αγόρασε στην δευτερογενή αγορά με 70, ασκώντας ουσιαστικά κερδοσκοπία.

Στη λογική αυτή κι αφού 5 Κεντρικές τράπεζες τρίτων χωρών , χωρίς να συνυπολογίσουμε τις διευκολύνσεις από την Τράπεζα της Κίνας, υπό τον συντονισμό της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ έδωσαν λύση , μέσω δολαρίου , στο πρόβλημα ρευστότητας της ευρωζώνης, οι οίκοι αξιολόγησης, με πρώτο τον S&P, απειλούν με υποβάθμιση την ομάδα των ΑΑΑ, αλλά και το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης, πλην Ελλάδας και Κύπρου, που είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες.

Η προειδοποίηση του οίκου αξιολόγησης, αφορά διάστημα 3 μηνών, μέχρι τον Μάρτιο δηλαδή του 2012, όταν προβλέπεται η σύγκλιση Διακυβερνητικής , για την πρώτη παρουσίαση και απόφαση των κρατών-μελών στη νέα συμφωνία του Ευρώ. Τι σηματοδοτεί η εξέλιξη;

Πρώτον προϊδεάζει ότι θα ακολουθήσουν και οι άλλοι δύο οίκοι αξιολόγησης.

Δεύτερον επιβαρύνεται πολύ η Γαλλία , που βρίσκεται σε ιδιαίτερα οριακή θέση ως προς τα ΑΑΑ, ενώ ο Σαρκοζί έχει υποχωρήσει σε όλες τις θέσεις του Παρισιού, σε σχέση με τις θέσεις του Βερολίνου, ως προς τον ρόλο του EFSF και της ΕΚΤ στη νέα συνθήκη.

Τρίτον εάν ο οίκος αξιολόγησης προχωρήσει στην υποβάθμιση, με αυτόματο τρόπο χάνει και την εγγύηση ΑΑΑ, ο EFSF, εφόσον φυσικά δεν προχωρήσει σε αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου, επιπλέον των 440δις ευρώ, προοπτική που αποκλείει η Γερμανία.

Τέταρτον αυξάνονται όλα τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της ευρωζώνης, με τις πλέον ελλειμματικές από αυτές να εμπεδώνουν συνθήκες χρεοκοπίας γιατί θα βρεθούν από τη μία εκτός αγορών και από την άλλη εάν η ΕΚΤ αλλάξει πολιτική και αρχίσει να αγοράζει μαζικά ομόλογα κρατών-μελών σε κατάσταση ελεγχόμενης χρεοκοπίας , θα απειλείται αυτή να μετατραπεί σε «bad bank».

Πέμπτον «καίγεται» η υπόθεση του ευρωομολόγου , αφού με αυτές τις συνθήκες και το επιτόκιο που θα επιτευχθεί θα είναι υψηλό, επηρεαζόμενο από τα επιτόκια των κρατών-μελών της ευρωζώνης , στο σύνολο τους πλέον.

Το πραγματικό μπρα-ντε-φερ για την ευρωζώνη τώρα , ουσιαστικά, αρχίζει με τις επιλογές της ύφεσης, στο μοντέλο που αρχικά εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα, να επεκτείνεται στις βιομηχανικές χώρες του Νότου, Ιταλία και Ισπανία, ενώ το ΔΝΤ αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη , μετατρέποντας τον EFSF σε θυγατρική του. Το πρόβλημα χρέους και η παγίδα δανεισμού της ευρωζώνης αρχίζει να γίνεται πραγματικό και όχι αλα καρτ, όπως ήταν το 2009-2010.