Αν το Μάτι είναι πρόβα για τα Τέμπη…
Ακούω παντού για τη Δικαιοσύνη. Μεγάλα λόγια. Παχιά. Ότι δεν γίνεται να μην έχεις εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη κλπ.
Μα η δικαιοσύνη είναι ο στόχος. Το ποθητό. Αυτό που επιθυμείς. Η δικαστική εξουσία το μέσο. Κι όχι, με αυτά που βλέπω και βιώνω, εδώ και χρόνια στην Ελλάδα δεν έχω πια εμπιστοσύνη σε κανέναν. Ειδικά όταν το ελληνικό κράτος σκοτώνει και δεν πληρώνει.
Όταν η δικαστική εξουσία αποφασίζει ότι ο θάνατος 104 ανθρώπων στο Μάτι είναι πλημμέλημα, το έργο τελειώνει. Καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν θα μπορούσε ευθύς εξαρχής αφού οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω, οι ζωές δεν ξαναφτιάχνονται…
Αλλά οι συγγενείς των ανθρώπων που κάηκαν, ήλπιζαν έστω ότι το κράτος θα δείξει τον ελάχιστο δυνατό σεβασμό στον πόνο τους. Κι όχι δεν θα θεωρούσε το θάνατο 104 ανθρώπων πλημμέλημα. Θα ντρεπόταν. Αλλά πού ντροπή… Άκουσα τους συγγενείς των ανθρώπων που κάηκαν να χαρακτηρίζουν τη δίκη μια στημένη υπόθεση.
Όπως και οι συγγενείς των 57 νεκρών στα Τέμπη. Ίδιος ο πόνος, ίδια και τα συμπεράσματα. Ίδιοι και οι πρωταγωνιστές. Το κράτος ο θύτης, οι πολίτες τα θύματα. Ακούω επίσης από παντού ότι η δίκη για το Μάτι είναι… πρόβα για τα Τέμπη.
Για να συνηθίσει ο κόσμος τον… πλημμεληματικό χαρακτήρα των δολοφονιών. Να πουν οι μεν στους δε «και οι δικοί σας στα μαλακά έπεσαν». Ακούστε όμως κάτι. Εμείς είμαστε με τα θύματα. Με τον κόσμο που χάθηκε και με αυτούς που πονάνε μένοντας πίσω. Με τις μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους και τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους. Με αυτούς είμαστε και θα είμαστε. Γι’αυτό και απαιτούμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Απαιτούμε να πληρώσουν αυτοί που φταίνε. Όχι παραδειγματικά. Δίκαια. Και ένα κράτος που έχει δολοφονήσει καμιά διακοσαριά ανθρώπους, επειδή είναι ανίκανο, δεν μπορεί να τιμωρείται λες και… πάρκαρε παράνομα. Είναι ντροπή και ξεφτίλα. Είναι ύβρις.
