Oι δημιουργοί του "Poker Face" ζητάνε συγγνώμη ο ένας απ' τον άλλο

-Ποιος από τους δύο σας προσέγγισε πρώτος τον άλλον με την ιδέα μιας ρομαντικής κομεντί πάνω στο πόκερ?

ΑΣΠΑ: Ήταν προξενιό.

-Παίξατε ποτέ πόκερ μεταξύ σας πριν τα γυρίσματα της ταινίας;

ΧΡΗΣΤΟΣ: Πολλά δεν παίξαμε μαζί. Είναι ένα από τα απωθημένα αυτής της ταινίας, ελπίζω σε μια επόμενη να τα καταφέρουμε.

-Άσπα, δε χρειάζεται να υποθέσω ότι είσαι μανιακή με το πόκερ;

Α: Μανιακή δεν είμαι αλλά το αγαπάω πάρα πολύ. Είναι ένα συναρπαστικό παιχνίδι, μπορείς να φας πολύ εύκολα «κόλλημα».

Χ: Εγώ δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη σχέση με το πόκερ. Αυτό που με γοήτευσε όμως στο σενάριο της, είναι το ότι διάβασα την πιο χαριτωμένη ερωτική ιστορία που είχα διαβάσει σε ελληνικό σενάριο εδώ και χρόνια. Μου θύμισε παλιό ελληνικό σινεμά.

-Μετά την ολοκλήρωση του σεναρίου και της ταινίας, τσεκάρατε τις ερωτικές σας σχέσεις σύμφωνα με τους όρους του πόκερ; Πόσο πετυχημένα παιχνίδια παίζετε ή όχι στα προσωπικά σας;

Α: Νομίζω ότι όλες οι σχέσεις, είναι ένα παιχνίδι. Σε κάποια στιγμή θα μπλοφάρεις, σε κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλεις τα ρέστα σου και κάποια στιγμή πρέπει να πας πάσο.

Χ: Εγώ προσπαθώ να μη διαβάζω τις σχέσεις μου με τους όρους του πόκερ όμως η ψυχολογία του τραπεζιού έχει πολλές αναφορές σε πολλά επίπεδα ζωής. Απλά εγώ επιλέγω να μη βλέπω τις σχέσεις μου κάτω από αυτό το πρίσμα γιατί έχω την εντύπωση ότι στο πόκερ οι σχέσεις είναι πιο μοναχικές από αυτό που επιθυμώ για τις δικές μου. Έχω την εντύπωση στην ηλικία που βρίσκομαι πλέον, ότι τα πράγματα στις σχέσεις, δε χρειάζεται να τα δυσκολεύουμε τόσο.

-Ναι, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν ισχύει ο νόμος του τηλεφώνου; Ότι αν γνωρίσεις κάποιον και φλερτάρετε, τον πάρεις τηλέφωνο πρώτος, την επόμενη μέρα, και δεν τον «ψήσεις» να σε πάρει εκείνος, έχεις μισό καμένο χαρτί ήδη;

Χ: Εγώ αν μου το έκανε κάποιος αυτό, θα μπορούσα και να ξενερώσω.

Α: Νομίζω ότι το ανθρώπινο είδος χαρακτηρίζεται από μαζοχισμό προκειμένου να εξελίσσεται. Δημιουργεί εμπόδια ώστε να κάνει μετά την υπέρβαση κι αυτό είναι που μας εξελίσσει.

-Με τι άλλα παιχνίδια, ή αφορμές θα θέλατε να «στήσετε» μια μελλοντική σας κινηματογραφική κομεντί;

Α: Εμένα μου αρέσουν τα παιχνίδια. Αλλά το πρόβλημα σήμερα στις σχέσεις είναι πως δεν υπάρχουν τόσα εμπόδια πλέον. Υπάρχει μια διαθεσιμότητα. Παίρνεις τον άλλο στο κινητό και είναι εκεί. Κι αυτό κάνει τη ζωή των σεναριογράφων πάρα πολύ δύσκολη όταν πάνε να γράψουν κάτι τέτοιο. Γιατί η ρομαντική κομεντί χρειάζεται εμπόδια.

-Στην ταινία σας, το αντικείμενο του πόθου, της ευχής, το κίνητρο, είναι ένα παπαγαλάκι, το «Χάρισμα». Στην προσωπική σου πορεία Χρήστο, από αυτό που αποκαλούμε «καλλιτεχνικό σινεμά» στο μαζικό, στην τεράστια επιτυχία της «Νήσου» ποιο είναι το παπαγαλάκι σου;

Χ: Δεν έχω ένα παπαγάλο, αλλά μπορεί να υπάρχει και να τον ανακαλύψω στην 87^η ταινία που θα κάνω. Αυτό που με νοιάζει, ό,τι είδος ταινίας και αν κάνω, είναι να προσδιορίσω τη σχέση μου με ένα κοινό που δεν το ξέρω. Κι αυτό που ελπίζω είναι όταν με το καλό συναντηθώ με αυτό το κοινό, να μου δώσει την ευκαιρία για να μπω σε ένα επόμενο ταξίδι και να συναντηθώ με ένα άλλο κοινό.

-Άσπα, πριν το Poker Face, τι άλλα σενάρια έχεις υπογράψει;

Α: Κάποια αυτοτελή τηλεοπτικά επεισόδια, αλλά κυρίως δούλευα στη διαφήμιση και στην Αμερική όπου ζούσα έκανα αξιολόγηση σεναρίων στην 20^th Century Fox.

-Πώς κρίνεις, τα ομολογουμένως προβληματικά στην πλειοψηφία τους, ελληνικά σενάρια, έχοντας την εμπειρία του να δουλεύεις στην αξιολόγηση σεναρίων σε ένα από τα μεγαλύτερα χολιγουντιανά στούντιο;

Α: Πίστεψε με, έχω διαβάσει πολλά τέρατα κι εκεί στην Αμερική.

-Δηλαδή δεν ισχύει αυτό που λέμε για το σεναριακό πρόβλημα στην Ελλάδα;

Α: Όχι σε ποσοστιαία κλίμακα δεν ισχύει αν σκεφτείς πως από ότι διάβαζα, μόνο ένα 3% σου έδινε μια ιστορία που κάποιος σκηνοθέτης θα ήθελε να σκηνοθετήσει. Το ίδιο ποσοστό είναι και στην Ελλάδα, απλά αναλογικά είναι πολύ πολύ μικρότερος ο πληθυσμός.

-Γιατί διάλεξες έναν παπαγάλο για το «Χάρισμα»;

Α: Δεν το έχω πει ποτέ στο Χρήστο αυτό, αλλά καθώς το έγραφα, σκεφτόμουνα τι ζωάκι να βάλω. Και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Ρόκι, ένας παπαγάλος που είχα και τον είχα μάθει να ανοίγει το κλουβί του, να πετάει στο σπίτι, να καθόμαστε μαζί. Έχω λείψει κάπου για ένα μήνα και βλέπω στον ύπνο μου ότι ήρθε να με βρει. Όταν επέστρεψα ο Ρόκι είχε φύγει. Και ακόμα και τώρα πολλές φορές κοιτάζω πάνω και τον σκέφτομαι. Αν είχε πεθάνει (που πιθανότατα πλέον έχει πεθάνει) θα έλεγα «εντάξει, ήταν ο Ρόκι και πέθανε». Αυτό όμως το συναίσθημα του να χάνεις κάτι και να ξέρεις ότι υπάρχει εκεί έξω και δεν είναι στο δικό σου χώρο, όπως παθαίνει η ηρωίδα μας με το «Χάρισμα», νομίζω ότι μπορεί να σε τρελάνει.

-Εσύ Χρήστο υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει ποτέ στην Άσπα;

Χ: Ναι, πολλά πράγματα. Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία που πέρασε κι από το «ζεστό» κι από το «κρύο» και πολλές φορές ενεργοποίησα τη δική μου άμυνα ούτως ώστε να κουλαντρίσω ένα σύμπαν στα γυρίσματα που συχνά κατέρρεε. Στα πλαίσια αυτών των αμυνών μου, οφείλω να παραδεχτώ δημοσίως ότι συχνά υπήρξα άδικος απέναντι της. Νομίζω ότι χρωστάω μια ταινία στην Άσπα όπως θα έπρεπε να γίνει όπως και η Άσπα σε μένα.

***η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο free press Metropolis