Πεζμάν Τάφτι: Η αληθινή ιστορία ενός πρωταθλητή – Ο Ιρανός πρόσφυγας που έγινε Χριστιανός
Λένε πως οι πρωταθλητές γεννιούνται. Άλλοι πως οι πρωταθλητές γίνονται. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Όμως η ζωή έχει δείξει πως οι πρωταθλητές είναι εκείνοι που δεν το βάζουν κάτω ποτέ.
«Δάσκαλε Έκτορα». Τα μάτια του χαμογελάνε. Μόνιμα χαμογελάνε. Γνώρισα τον Πεζμάν Τάφτι (ή Έκτορας όπως είναι πλέον βαφτισμένος) τον περασμένο Νοέμβριο, όταν γράφτηκα στη σχολή πυγμαχίας όπου είναι δάσκαλος. Φωτογραφίες από τους αγώνες του διακοσμούσαν ολόγυρα τους τοίχους, οπότε και άσχετος να ήσουν με το άθλημα (όπως εγώ), αυτόματα μπορούσες να καταλάβεις πως ήταν κάτι παραπάνω από απλός δάσκαλος.
Πίσω από το καλοσυνάτο χαμόγελο, ωστόσο, βρίσκεται μια ιστορία που θα μπορούσε εύκολα να ήταν σενάριο κάποιας ταινίας. Για να τον πείσω όμως να μου πει την ιστορία του, του είπα ψέματα πως δεν θα μου δώσουν άδεια για το καλοκαίρι, αν δεν γυρίσω έχοντας καταγράψει το... ταξίδι του από το Ιράν στην Ελλάδα. Μου χαμογέλασε, έδειξε να με πιστεύει, αλλά ήξερε πως του έλεγα ψέματα.
Η οικογένειά του κυνηγήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, από το καθεστώς Χαμενεΐ, σε ένα Ιράν που «βράζει» από τον φονταμενταλισμό. Που αναζητά κάθε πολέμιο του Ισλάμ για να τον τιμωρήσει. Τυφλή αφοσίωση. Ταξιδεύοντας στην Τουρκία, στο Αιγαίο, στη Χίο. Αντιμέτωπος με μια Ελλάδα που έβλεπε, τότε, με δυσπιστία τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όμως ποιο παραμύθι δεν έχει happy end;
Άραγε πρωταθλητής γεννιέσαι ή η πορεία της ζωής σε κάνει; Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που δεν σταμάτησε να παλεύει. Πρωταθλητή του kick boxing, δάσκαλου, πατέρα, συζύγου. Και πάνω από όλα ενός ανθρώπου που χαμογελάει. Πάντα χαμογελάει.
«Ξύπνα Ιρανέ»
«Κανείς δεν αφήνει το σπίτι του για να φύγει. Εκτός αν το σπίτι του είναι το στόμα του καρχαρία». Με αυτά τα γλαφυρά λόγια, η Βρετανίδα ποιήτρια, Warsan Shire, έχει περιγράψει την προσφυγιά. Το ίδιο επικίνδυνο με το στόμα ενός πεινασμένου καρχαρία ήταν και -είναι- η κατάσταση στο Ιράν.
Η ιστορία μας ξεκινά στην πιο ιερή πόλη του Ιράν, στη Μασχάντ. Το περσικό ημερολόγιο έδειχνε 1362, το γρηγοριανό 1983.
Ο Πεζμάν Τάφτι γεννήθηκε εκεί, μέσα σε ένα περιβάλλον πλασμένο από τον φανατισμό του Αγιατολάχ Χαμενεΐ, ανώτατου θρησκευτικού άρχοντα τότε, όπου οτιδήποτε δυτικό ήταν συνώνυμο του κακού. Πόσω μάλλον για μια οικογένεια Σιιτών, εκείνη του Φαραμάρζ Τάφτι, ενός γεωλόγου με αντι-ισλαμικές απόψεις. Απόψεις που μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο εκείνον, τη σύζυγό του και τους τρεις γιους του…
«Γεννήθηκα στην πόλη Μασχάντ, μια πολύ μεγάλη πόλη. Ο πατέρας μου δούλευε για το κράτος, ήταν γεωλόγος, δηλαδή έβρισκε τα μεταλλεύματα, έκανε αναλύσεις και γίνονταν οι εκσκαφές. Άνοιξε τη δική του εταιρεία, αλλά είχε ένα ελάττωμα, για το τότε κράτος: Διάβαζε και έγραφε, έψαχνε το Ισλάμ. Χειρόγραφα τα περισσότερα που έγραφε, τα μοιραζόταν με φίλους του. Η μητέρα μου του έλεγε πως όλα αυτά μπορούν να μας βάλουν σε κίνδυνο, αλλά ο πατέρας μου της έλεγε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Αν το σύστημα είναι λάθος και δεν κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, τότε είσαι και εσύ μέρος του προβλήματος. Δεν είχε διαρρεύσει κάτι από τα γραπτά του, οπότε δεν κινδυνεύαμε. Εγώ ως παιδί ήμουν φανατικός, εντάξει αυτά μας μαθαίνανε τα βιβλία. Ένα παιδί στο σχολείο ό,τι μάθει, αλλά ο πατέρας μου, που τον είχα ίνδαλμα με έμαθε και άλλα πράγματα. Ήταν τέτοια η κατάσταση που το καθεστώς ανάγκασε τον πατέρα μου να διώξει τους εργάτες του επειδή ήταν Σουνίτες, ενώ οι περισσότεροι, Σιίτες. Πώς να διώξει τόσο κόσμο με οικογένειες; Αναγκάστηκε. Δυο φορές η αστυνομία είχε έρθει σπίτι μας. Δεν βρήκαν τίποτα. Τη μια φορά μάλιστα, μας είχε ‘καρφώσει’ συγγενής! Ανακάλυψαν μια μέρα όμως ένα χειρόγραφο του πατέρα μου σε σπίτι φίλου του. Φύγαμε αμέσως από το σπίτι, πήγαμε σε ένα χωριό. Η μητέρα μου φοβόταν πως αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή αλλά ο πατέρας μου μας είχε υποσχεθεί πως δεν θα μας άφηνε να πάθουμε τίποτα και θα φεύγαμε όλοι από το Ιράν.
»Ήταν 1999 τότε. Ούτε τα μηχανήματα δεν πούλησε ο πατέρας μου, όλη η περιουσία μας έμεινε εκεί. Βρήκαμε έναν τύπο που μας έβγαλε πλαστά διαβατήρια και φύγαμε για την Τουρκία με τρένο. Μας είχε πάρει τότε, 2.500 δολάρια για τον καθένα. Εμείς ήμασταν πέντε. Εγώ, οι γονείς μου και τα άλλα δυο αδέρφια μου. Θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει πίσω, αλλά ο πατέρας μου προτίμησε να καταστρέψει τη ζωή του, από το να πάθουμε κάτι. Το πρώτο του βιβλίο λεγόταν ‘Ξύπνα Ιρανέ’. Εμένα με ξύπνησε όταν το διάβασα. Πολλούς ακόμα νομίζω στο Ιράν».
Πόσο κοστίζει μια ζωή για να περάσει το Αιγαίο;
Ο Πεζμάν συνέχισε την αφήγησή του ενώ επέστρεφε πίσω στο χρόνο. Στην Κωνσταντινούπολη και στα νερά του Αιγαίου, όπου τα κυκλώματα των διακινητών συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να λυμαίνονται ανθρώπινες ψυχές στο βωμό του κέρδους.
«Δεν θα πω ψέματα, ο πατέρας μου είχε κάνει κάποια χρήματα στη ζωή του, οπότε δεν μπορώ να πω πως ζήσαμε φτωχικά, αλλά πήγαμε για δουλειά αμέσως. Δούλευα σε ηλεκτροστατικές βαφές με τον αδερφό μου. Μείναμε στην Τουρκία, δυο-τρία χρόνια; Βρήκαμε και άλλους Ιρανούς, ήταν καλύτερα τα πράγματα από το Ιράν σε ό,τι αφορά τη θρησκεία. Αλλά δεν θέλαμε να μείνουμε στην Τουρκία, οπότε βρήκαμε έναν διακινητή που θα μας περνούσε από την Ελλάδα να πάμε στη Γερμανία ή τη Σουηδία.
»Φύγαμε σε δυο δόσεις. Πρώτα η μητέρα μου, μετά εμείς, πληρώσαμε άλλα 2.500 δολάρια. Η μητέρα μου και ο αδερφός μου φύγανε σε ένα καραβάκι με 50-60 Πακιστανούς, Αφγανούς. Δεν ξέρω πόσες μέρες έκαναν να φτάσουν, αλλά τους άφησαν κάπου στην Αττική και αυτό γιατί δεν πλήρωσαν όλοι και ο διακινητής δεν προχωρούσε παραπέρα! Πήγαν στο Λαύριο, σε ένα καμπ όπου έμεναν Κούρδοι, αλλά φανατικοί Ισλαμιστές.
»Εμείς φύγαμε λίγο αργότερα, με ένα σαν τουριστικό καράβι. Εγώ, ο πατέρας μου και ο ξάδερφός μου. Τρεις μέρες και δυο νύχτες ήμασταν στη θάλασσα. Χάθηκε η μια μηχανή, χάθηκε η άλλη και μείναμε μεσοπέλαγα. Φτάσαμε στη Σκύρο και το ελληνικό λιμενικό εμφανίστηκε τότε. Δεν είχαμε νερό, φαγητό, τίποτα. Κάτω στα αμπάρια, μπορεί να ήταν και 50 Κούρδοι και Πακιστανοί. Ο πατέρας μου έκανε όλες τις φασαρίες! Έλεγε να τους βγάλουν να πάρουν λίγο αέρα, ποδοπατιόντουσαν. Όταν ήρθε το λιμενικό, μας έδεσε να μας ρυμουλκήσει και οι Κούρδοι φοβήθηκαν πως θα γυρίσουμε στην Τουρκία. Και έβαλαν φωτιά στο πλοίο! Θα πεθαίναμε. Ο καπετάνιος έκλαιγε, ήταν νεαρός. Ο πατέρας μου του είπε πως δεν θα τον προδώσουμε. Θα λέγαμε ότι κρυφτήκαμε εμείς στο πλοίο και ήρθαμε χωρίς να ξέρει κάτι αυτός. Τούρκος ήταν αλλά τον κάρφωσε ο βοηθός του από τον φόβο.
Κατάλαβαν πως ο πατέρας μου δεν ήταν σαν τους άλλους, ήταν ο μονός που ήξερε αγγλικά και να συνεννοηθούν. Τους είπε τι συνέβη, είπε είμαι με το παιδί μου. Μετά πήγαμε στη Χίο, σε μια νύχτα όλα. Πήγαμε σε μια δομή. Στη Χίο κάτσαμε περίπου 3 μήνες. Ήταν 2004, 2005. Μιλάγαμε με την μαμά. Ο πατέρας μου ανάγκασε την αστυνομία να έρθουν δικηγόροι για άσυλο από την Αθήνα! Ήμασταν οι μοναδικοί που πήραμε κάρτα για πολιτικό πρόσφυγα. Ανά έξι μήνες την ανανεώναμε. Μετά από 3 μήνες ήρθαμε στην Αθήνα».
Ο Έκτορας χαμήλωσε το βλέμμα νευρικά. Δεν τον έχω δει πολλές φορές η αλήθεια είναι να το κάνει αυτό. Σχεδόν ενοχικά συνέχισε την ιστορία του «Ήταν πολύ δύσκολα. Ήθελα να φύγω. Πήγαινα σε γυμναστήρια και δεν με δεχόντουσαν για προπόνηση. Δεν μας θέλανε πολύ οι ντόπιοι, καταλαβαίνεις, ήμασταν ξένοι. Στον πατέρα μου έκαναν ‘πεσίματα’ άλλοι Μουσουλμάνοι από το καμπ. Είχα δουλειά σε ένα ναυπηγείο πλαστικών σκαφών, να είναι καλά οι άνθρωποι. Ο κύριος Ιγνάτιος και ο κύριος Δημήτρης. Τους αγαπάω πολύ, με βοήθησαν, με αγκάλιασαν. Ο πατέρας τους ήταν Έλληνας που είχε φύγει από την Κωνσταντινούπολη και μας ένιωσε. Αλλά δεν πέρναγα καλά, ήθελα να πάω στη Γερμανία, δεν ένιωθα πως μας δεχόντουσαν. Έφτασα στο κέντρο της Αθήνας να βρω μια σχολή να κάνω προπόνηση. Εκεί γνώρισα τον προπονητή του Παναθηναίκού, τον κύριο Άγγελο Χαρίση, που με έπεισε να μείνω στην Ελλάδα. Του είπα την ιστορία μου, με έστειλε στον δάσκαλο Αθανασόπουλο. Αν δεν του μίλαγα δεν ξέρω τι θα γινόταν, θα έφευγα. Ο Κωνσταντίνος Αθανασόπουλος είναι ο νονός μου κιόλας! Με βάφτισε, με έκανε Χριστιανό. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη. Και στην Ελλάδα. Αυτό να το γράψεις. Είναι η πατρίδα μου εδώ».
Prince of Persia
Σε κάθε ιστορία, υπάρχει το σημείο όπου ο ήρωας βρίσκει την ευκαιρία του να κυνηγήσει το όνειρό του. Την ευκαιρία να γράψει το δικό του happy end. Η πυγμαχία κυλούσε στο αίμα του Πεζμάν από την ημέρα που γεννήθηκε. Ο δάσκαλος πολεμικών τεχνών, Κωνσταντίνος Αθανασόπουλος, ένας από τους κορυφαίους (αν όχι ο κορυφαίος) προπονητής γνώρισε τον Πεζμάν αμέσως είδε έναν πρωταθλητή, έναν μαχητή που όμοιό του δύσκολα μπορεί να βρει κανείς στην κατηγορία του. Αλλά πάνω από όλα έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα το έβαζε κάτω, όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, υπερνικώντας κάθε δυσκολία.
Ο δάσκαλος Αθανασόπουλος ασχολήθηκε αμέσως με τον Πεζμάν και η φιλία τους, θα τους «δένει» για πάντα…
«Εντάξει, τι να πω για τον δάσκαλο. Με έπεισε να ασχοληθώ επαγγελματικά. Με τόσες δουλειές, δεν μπορούσα να προπονηθώ. Εδώ όμως άλλαξε αυτό. Έκλαιγα όταν άφησα το ναυπηγείο, αλλά είχα βρει τον δρόμο μου. Αγωνίστηκα με την Ελλάδα, πήρα τίτλους. Έπαιξα και με την Εθνική! Σε ένα τουρνουά με έβαλαν σαν Ιρανό και θέλανε να μπω με τη σημαία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Εγώ δεν δέχτηκα. Ποτέ δεν θα έμπαινα με αυτή τη σημαία. Το 2008 αγωνίστηκα στο Κύπελλο Ελλάδας στα -71, βγήκα τρίτος, την επόμενη χρονιά πρώτος.
»Πριν μπω στο ρινγκ δεν έχω φόβο. Μόνο θέλω να έχω την αξιοπρέπεια. Κάθε μαχητής αυτό θέλει. Έβλεπα κάθε αγώνα σαν να είναι η τελευταία μάχη της ζωής μου. Νομίζω έχω παίξει πάνω από 60 αγώνες και έχω 9 ήττες. Έπαιξα επαγγελματικά, έβγαλα κάποια χρήματα αλλά μη κοροϊδευόμαστε. Είμαστε πολύ πίσω. Η Ελλάδα πάσχει, δεν μας βοηθάει το κράτος, βάζουμε λεφτά από τις τσέπες μας, οι αθλητές, οι γονείς.
»Πλέον είμαι εκπαιδευτής, μου αρέσει να δείχνω στα παιδιά. Να σου πω και μια ιστορία που μου έγινε μάθημα για να το ξέρουν τα νέα παιδιά. Σε έναν αγώνα, ήμουν στον κόσμο μου, ο δάσκαλος Αθανασόπουλος μου έδινε οδηγίες αλλά εγώ δεν άκουγα τίποτα. Θύμωσε τόσο που έφυγε. Κέρδισα τον αγώνα, αλλά όταν γύρισα και δεν τον είδα στη γωνία μου τρελάθηκα! Έψαχνα στον κόσμο, πουθενά. Δεν το έκανα ποτέ ξανά και αυτό ήταν τεράστιο μάθημα, που με έκανε καλύτερο σαν αθλητή».
Χριστιανός ορθόδοξος, μπαμπάς, σύζυγος και «Έκτορας»
Η νέα ζωή του Πεζμάν στην Ελλάδα τού έκρυβε τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του: Του μπαμπά! Γιατί το 2018, η κόρη του Λυδία ήρθε στον κόσμο, για να του χαρίσει όσα ονειρευόταν. Ωστόσο, έπρεπε να κερδίσει και κάτι άλλο, πολύ δυσκολότερο…
«Γνώρισα τη γυναίκα μου σε αγώνα! Εκείνη είχε έρθει, ήταν αθλήτρια από άλλη σχολή, στη Νέα Ερυθραία και έπαιζα αγώνα στον Πειραιά. Με είδε, γνωριστήκαμε. Ήταν γενναία γιατί τότε, το 2012, πώς να κάνεις κίνηση να κάνεις σχέση με Ιρανό; Ήταν πολύ δυνατή όμως. Φοβόμουν πώς θα το πάρουν οι γονείς της. Λογικό δεν είναι; Αν έρθει η κόρη σου και σου πει ‘Θέλω έναν ξένο;’. Αγχώθηκα, αλλά οι γονείς της Πένυς με αγκάλιασαν, με δέχτηκαν. Δεν το περίμενα. Είχα πει τότε μέσα μου πως θα κάνω τα πάντα να είναι ευτυχισμένη εκείνη και οι γονείς της. Οπότε για να παντρευτούμε τι έπρεπε να γίνει; Να βαφτιστώ! Ε, βαφτίστηκα! Οι γονείς μου δεν μου είπαν τίποτα, εξάλλου δεν νιώθαμε ποτέ πως έχουμε θρησκεία, δεν ήμασταν φανατικοί. Το όνομά μου είναι Έκτορας και το διάλεξε ο κύριος Αθανασόπουλος. Ένα βαφτιστήρι είχε μέχρι τότε, εμένα. Με είπε έτσι γιατί λέει είμαι μελαχρινός και μαχητής. Δεν χώραγα και στην κολυμπήθρα, ήταν δύσκολο… Αλλά το κάναμε και αυτό».
«Εδώ είναι το σπίτι μου»
Μετά από ώρα συζήτησης η απορία που δημιουργήθηκε ήταν αν ποτέ η ζωή, η μοίρα, έφερνε ξανά τον Πεζμάν στο Ιράν. Ένα ταξίδι που ίσως τον γύριζε ξανά κοντά σε ανθρώπους που αγαπά…
«Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Εδώ έχω ζήσει. Το Ιράν είναι πια ανάμνηση. Και να μπορούσα να γυρίσω, δεν θα γύριζα. Ίσως κάποια μέρα δω ξανά τους συγγενείς μου. Όχι όμως στο Ιράν, όσο ειδικά κυβερνούν αυτοί την χώρα. Η Ελλάδα είναι το σπίτι μου...».
Διαβάστε επίσης
Φώτης Ζησιμόπουλος: Ο αστυνομικός που ξεκίνησε να τρέχει... για πλάκα και έγινε υπερμαραθωνοδρόμος
«Υπόγεια Αθήνα»: Η νέα αποκαλυπτική έρευνα για την αλήθεια και τους θρύλους της αθέατης πρωτεύουσας
Το Γκαμπί της... Ελληνίδας Βασίλισσας: Πώς η 11χρονη Ευαγγελία Σίσκου έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια
