Έσπασε το φράγμα της υπομονής

Κενό. Είσαι ανήμπορος να το διαχειριστείς, να το ερμηνεύσεις. Κοιτάς αποχαυνωμένος το λευκό του τοίχου και τσιμπιέσαι μήπως πονέσεις και έστω δακρύσεις. Μα τίποτα.

Ξέρετε πότε βηματίζεις προς στην άλλη πλευρά; Όταν πριν, έχεις κάνει τα πάντα! Οι άνθρωποι στον Βόλο και σε όλες τις πληγείσες περιοχές, συμμετείχαν προ ολίγων ημερών σε ταινία επιστημονικής φαντασίας! Έμειναν βράδια σε στέγες γειτόνων, με το τηλέφωνο να καλεί ασταμάτητα για βοήθεια μα ουδείς ανταποκρινόταν. Χωρίς τρόφιμα, περίμεναν καρτερικά κάποιον να τους σώσει. Παρακαλούσαν για φάρμακα και για μια βάρκα ώστε να σιωπήσουν τα κλάματα των μωρών τους. Ηλικιωμένοι κουβαλήθηκαν από συμπολίτες μας, που με φακούς την νύχτα μπήκαν εκεί , όπου το κράτος άργησε να παρέμβει.

Και αφού κόπασε η τραγωδία, και το σενάριο άλλαξε, σοκαρισμένοι κάθισαν στις λάσπες να σκεφτούν το μέλλον. Το αύριο ήρθε, όμως, σύντομα, και επιφύλαξε μέρος δεύτερο στην ταινία! Μέσα σε 20 μέρες βούλιαξαν ξανά. Δεν πρόλαβαν να καθαρίσουν τα σπίτια τους, να πετάξουν τα έπιπλα τους , να πάρουν έστω μια ανάσα. Ξανά στο ίδιο έργο θεατές. Και τι να κάνεις;

Τα φτυάρια, αυτή τη φορά, έμειναν στην αποθήκη. Παθητικά, πολλοί απλά κοιτούσαν. Πήρα τηλέφωνο φίλη μου στο Βόλο. «Πως είναι τα πράγματα», ρώτησα. «Βλέπω τα νερά να μπαίνουν στο σπίτι», μου απάντησε με περίεργη ηρεμία στην φωνή της. «Και», συνέχισα. «Ε, ας μπουν. Ότι είναι να γίνει , ας γίνει». Εκείνη η απάντηση με τρόμαξε. Απελπισία. Ευθεία γραμμή. Ούτε έβρισε , ούτε έτρεμε, απλά περιμένει να τελειώσει το δράμα.

Φταίει το κράτος; Ο δήμαρχος; Οι πολίτες; Η φύση; Ρώτησα τον μετεωρολόγο, που πρώτος προειδοποίησε για το φαινόμενο, τον Κλέαρχο. Απόρησα αν υπήρχε κάτι, που θα μπορούσε να προλάβει την καταστροφή. Μου εξήγησε, πως είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί και να είναι διαχειρίσιμος αυτός ο όγκος νερού.

Ίσως, αν είχαμε καλύτερες υποδομές, να γλιτώναμε κάποια σπίτια. Για παράδειγμα, να μην πλημμύριζε το νοσοκομείο του Βόλου. Αλλά ως εκεί. Τα φρεάτια; Αν είχαν καθαριστεί; Φράγματα έσπασαν, ποτάμια υπερχείλισαν και θα έκαναν διαφορά δέκα φρεάτια;

Ίσως. Μπορεί. Ποιος ξέρει; Δηλαδή, κάθε φορά που θα βρέχει, ο Βόλος θα γίνεται Τιτανικός; Το βέβαιο είναι , πως τον τελευταίο μήνα , διαβάζαμε για μία υποβρύχια Ευρώπη. Αναλκής να πολεμήσει τον θυμό της φύσης. Πόσο να ανεχτεί από εμάς και εκείνη; Πόσο υπομονή να κάνουν και οι συμπολίτες μας;