Στο βασίλειο του ΣΥΡΙΖΑ

Ένα πρωινό σκυθρωπός , ένα περαστικός χαμένος , της ζήτησε βοήθεια. Ζωγράφος ήταν. Είχε ένα πινέλο στο αυτί , το κασκέτο του στραβά φορούσε και μιλούσε αφηρημένα για την τέχνη του. Η πριγκίπισσα θέλησε να δει τα έργα του. Στο παγκάκι κάθισαν οι δυο τους και ξεκίνησαν το ταξίδι. Πολύ σύντομα , η τέχνη έχασε από τον έρωτα.

Που να το πει η κοπέλα το μυστικό της; Το έκρυψε καλά, σαν να φύτευε στο χώμα σπόρο. Ώρες καθημερινά θυσίαζε , περπατούσε και περπατούσε για να βγει έξω από την πόλη και τον ζωγράφο της να συναντήσει. Μήνες από την ζωή της χάρισε. Ώσπου μια μέρα , η αγάπη της την πρόδωσε. Τον άκουσε πίσω από μια ξύλινη φθαρμένη πόρτα, υποτιμητικά να μιλάει για εκείνη. Να γελά , λέγοντας πως την κοροϊδεύει με στόχο στην θέση του βασιλιά να κάτσει.

Εκείνη σέρνοντας τα μουδιασμένα πόδια της, γύρισε με λυγμούς πίσω στο σπιτικό της. Κλεισμένη στο δωμάτιο της , τον πατέρα της ζητούσε μα εκείνος πουθενά. Έδωσε εντολή στους στρατιώτες να βρουν τον άνδρα και όλα του τα έργα να καταστρέψουν. Μετά , ξανά τον βασιλιά έψαχνε, μα άφαντος. Πέρασαν μέρες, βδομάδες ώσπου η πόρτα της χτύπησε.

«Πατέρα που ήσουν όταν ανάγκη σε είχα»; «Ήμουν εδώ και τα πάντα κοιτούσα.Ήθελα να δω πως πράττεις την ώρα της κρίσης. Αν ξέρεις τα πράγματα να ζυγίσεις», ανταποκρίθηκε εκείνος. «Μα πατέρα με πλήγωσαν», τον διέκοψε η κόρη του, «άπραγος θα μείνεις»;

«Θα πράξω όταν πρέπει να πράξω και όπως εγώ κρίνω να πράξω. Μην ξεχνάς, εσύ είσαι μικρή, δικαιολόγησε. Ενώ μια εντολή με δίκη μου υπογραφή, θα έχει τεράστια βαρύτητα για όλο το βασίλειο! Το πρώτο ξεσκόνισμα το έκανες. Την τελική μαχαίρια άσε να ξέρω εγώ πότε θα την καρφώσω…»

Λέτε Αλέξη να τον λέγανε;