Όταν η απέλαση μετατρέπεται σε γραφειοκρατικό μαραθώνιο

Στα χαρτιά, το σύστημα δείχνει οργανωμένο, στην πράξη όμως, λειτουργεί με ρυθμούς που αγγίζουν το παράλογο. Από τη στιγμή που ένας μετανάστης κρίνεται επικίνδυνος ή έχει υποπέσει σε σοβαρές παραβάσεις, μέχρι τη στιγμή που τελικά απελαύνεται, μπορεί να περάσουν μήνες.

Το Υπουργείο Μετανάστευσης, πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε ενέργεια, ζητά ενημέρωση από την Ελληνική Αστυνομία για το αν ο συγκεκριμένος αλλοδαπός θεωρείται επικίνδυνος. Η διαδικασία αυτή, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και άμεση, συχνά καθυστερεί λόγω υπηρεσιακής αλληλογραφίας.

Από την άλλη η αστυνομία για να χαρακτηρίσει κάποιον ως επικίνδυνο θα πρέπει είτε να έχει διαπράξει κακούργημα και να έχει τελεσιδικήσει, είτε να έχει χαρακτηριστεί έτσι από την κρατική ασφάλεια ή την ΕΥΠ.

Όταν τελικά το Υπουργείο Μετανάστευσης λάβει απάντηση από την αστυνομία τότε αποστέλλει στον ενδιαφερόμενο ειδοποίηση για πρόθεση ανάκλησης του ασύλου του. Εκεί αρχίζει ένας νέος γύρος καθυστερήσεων:

Το Υπουργείο Μετανάστευσης ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο για την πρόθεση ανάκλησης του ασύλου και του δίνει προθεσμία 15 ημερών ώστε να υποβάλλει υπόμνημα με τις αντιρρήσεις του . Μετά την απάντηση η επιτροπή ασύλου συνεδριάζει ώστε να αποφασιστεί η τύχη του αλλοδαπού.

Μόλις ληφθεί απόφαση και σε περίπτωση που είναι αρνητική για τον πρόσφυγα - μετανάστη τότε εκείνος μπορεί να προχωρήσει εκ νέου σε προσφυγή .

Αν η επιτροπή αποφασίσει να ανακληθεί το άσυλό του τότε ξεκινάει το "μαρτύριο" του εντοπισμού του, πράγμα δύσκολο, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις δηλώνουν ψευδή στοιχεία κατοικίας ή αλλάζουν διευθύνσεις, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη σύλληψη τους.

Το αποτέλεσμα; Άτομα που έχουν χάσει το δικαίωμα ασύλου συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία απέλασης.

Το καλύτερο; Αν υπάρχει σε εξέλιξη κάποια ποινική εκκρεμότητα ο αλλοδαπός δεν μπορεί να απελαθεί. Θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία και στη συνέχεια να πάρει μπρος η ανάκληση ασύλου.

Συμπέρασμα : Εκεί που η κοινή λογική θα απαιτούσε μια ευέλικτη και άμεση διαδικασία, η ελληνική πραγματικότητα εγκλωβίζεται σε ένα δαιδαλώδες σύστημα.