Τι είναι η Αγιότητα;
Την λέξη «Αγιος». Την ακούμε να επαναλαμβάνεται συχνά… Τα τροπάρια αναφέρονται στο ρήμα «αγιάζω» και το ουσιαστικό «αγιασμός» ενώ στις αναγνώσεις των αποστολικών περικοπών ο χριστιανός ακούει την προσφώνηση: «Αδελφοί άγιοι»
Ας δούμε τι σημαίνει η λέξη «αγιότητα».
«Αγιότητα, είναι η αποδοχή του θελήματος του Θεού για όλες τις φάσεις και τις στιγμές της ζωής μας. Όπου κι αν βρίσκομαι, πάντοτε στις δύσκολες αποφάσεις, θα γίνεται φανερή η κατεύθυνση της ζωής μου. Κάθε περιβάλλον, από το οικογενειακό μέχρι το όποιο εργασιακό και κοινωνικό, θα είναι δοκιμασία της “αγιότητάς” μου. Το “μη φοβείσθε, του γαρ Θεού ειμί εγώ” (Γεν. 50, 19) θα μένει αιώνιο κριτήριο της ποιότητος του κάθε χριστιανού.
Αν αυτή η στάση δεν είναι δεκτή και κατανοητή, είναι ακύρωση του έργου του Χριστού και άρνηση της Εκκλησίας. Δεν ήρθε ο Χριστός για να αυξήσει τις τόσες θρησκείες που υπήρχαν. Για να καθιερώσει τυπικά και μοτίβα άλλης (μιας ακόμη) λατρείας. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος “ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν” (Ιωαν. 10,10). Δηλαδή, η ο Χριστός είναι Ζωή και ο τρόπος που υποδεικνύει είναι ζωογόνος και ζωοποιός, η τι με ενδιαφέρει μία ακόμη θρησκευτική άποψη;!
Όλων των ανθρώπων οι καρδιές θέλουν να ζήσουν. Οι νεαροί μας το γράφουν ως προτροπή και στους τοίχους: “κάνε κάτι περισσότερο από το να υπάρχεις & ΖΗΣΕ”. Αυτό ακριβώς έφερε ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος την δυνατότητα να κληρονομήσουμε αιώνια ζωή. Ολόκληρο το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο με απόλυτη σαφήνεια μιλάει γι αὐτὴ την ζωή. “Ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν” (Ιωαν. 5, 24). “Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον, ο δε απειθών ουκ όψεται ζωήν” (Ιωαν. 3,36).
Δεν υπάρχουν δύο ζωές, αφού δεν υπάρχουν “δύο Χριστοί”. Ο Χριστός είναι ζωή και Τον γνωρίζει κανείς και Τον υπακούει εμπιστευόμενος τον λόγο Του τώρα, ώστε να ισχύσει τώρα, όχι όταν πεθάνει, το: “μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν”.
Αγιότητα, λοιπόν, είναι ο κόπος πρόσληψης της Ζωής. Είναι η θυσία υπακοής στην ζωοποιό εντολή του Χριστού που εγείρει “τους νεκρούς εκ των μνημάτων των παθών και της αμαρτίας”. Είναι η ελευθερία από την αυταπάτη της ιδιοτελούς αγάπης και η πρόσληψη της ανιδιοτελούς αγάπης της θυσίας του Χρίστου. Είναι η αγάπη του Σταυρού, στον οποίο και με τον οποίο οι χριστιανοί σταυρώνουν τον “παλαιό άνθρωπο” με τα πάθη και τις επιθυμίες τους προκειμένου να μη “σταυρώνουν” τους συνανθρώπους τους. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Χριστός πέθανε “υπέρ της του κόσμου ζωής” (Ιωαν. 6,51)».
Πηγη Αγιορείτικο Βήμα
Διαβάστε επίσης
Κοινή προσευχή στον Πανάγιο Τάφο για Βαρθολομαίο και Φραγκίσκο
Δημοφιλείς Ειδήσεις
