Οι απεργίες που συντάραξαν την Ελλάδα!
Από την ιστορική απεργία των Δημοσιογράφωντο 1975 και τους εκατομμύρια απεργούς από όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, η Ελλάδα ετοιμάζεται για μία γενική απεργία με - δυστυχώς - «άοπλα» συνδικάτα,σε μία «ταριχευμένη» οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣ ΣΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ, ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ
Μέχρι το 1975 η μάχη στο πεζοδρόμιο καθόριζε και τις εξελίξεις σε πολύ σημαντικό βαθμό.
Όμως, από τα Ιουλιανά και τις συγκλονιστικές «εβδομήντα ημέρες», τότε που το ξεκίνημα έκαναν οι οικοδόμοι της Αθήνας που αριθμούσαν περί τις 200.000(!!!) μέχρι το «πεζοδρόμιο» του Μνημονίου με τον κωδικό «3», δεν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, αλλά έχουν «ισοπεδωθεί» πολλά περισσότερα... ακόμη κι αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμη.
Και Έλληνες οικοδόμοι πια, έμειναν λίγοι. Όσοι, τουλάχιστον, δεν πρόκαμαν να μεταναστεύσουν γι' αλλού.
Δείτε το βίντεο:
Την πενταετία 1975 έως και το 1980, η χώρα κινείται σε έντονους απεργιακούς ρυθμούς. Οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι βγάζουν τους εργαζόμενους στους δρόμους. Διεκδικούν συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οι ρυθμοί ανάπτυξης πέφτουν, οι πραγματικοί μισθοί συμπιέζονται.
Δείτε ιστορικό ντοκουμέντο για τις απεργίες 1975-1980:
Αξίζει να επισημάνουμε ότι μέχρι το 1975 η απεργία για τους δημόσιους υπαλλήλους, χαρακτηρίζονταν ως αυθαίρετη - παράνομη πράξη. Το δικαίωμα στην απεργία αναγνωρίζεται το 1977. Όμως, εξακολουθεί να απαγορεύεται για τους δικαστικούς, τα σώματα ασφαλείας, τους λιμενικούς, τους αγροφύλακες και φυσικά στους εργαζόμενους στην ΚΥΠ (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, σημερινή ΕΥΠ).
Δείτε ντοκουμέντο από την ιστορική απεργία των δημοσιογράφων της ΕΣΗΕΑ το 1975:
Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, το 1980 χάνονται 20.494.944 ώρες εργασίας από τις απεργίες στις οποίες συμμετέχουν 1.407.821 απεργοί!
Η τριετία 1977-1980 είναι «καυτή». Στα πολιτικά πράγματα κυριαρχεί η Νέα Δημοκρατία.
Το 1981 εκλέγεται στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Το 1981 το απεργιακό βαρόμετρο δεν καταγράφει εξάρσεις. Όχι, όμως, και τα χρόνια που ακολουθούν.
Μετά το 1985 και μέχρι το 1987 ένα δυνατό απεργιακό κύμα κάνει την εμφάνισή του εξαιτίας πράξης νομοθετικού περιεχομένου του ΠΑΣΟΚ με την οποίαν απαγορεύονταν οι αυξήσεις σε μισθούς πάνω από την εισοδηματική πολιτική που είχε καθορίσει η κυβέρνηση.
Την περίοδο 1986 (χαμένες ώρες εργασίας 8.839.369) έως και 1987 (χαμένες ώρες εργασίας 16.537.686!) οι απεργοί ανέρχονται σε 1.106.420 και 1.609.175 αντίστοιχα.
Τα πράγματα κάπως ηρεμούν και οξύνονται εκ νέου όταν η Νέα Δημοκρατία ξαναπαίρνει τη σκυτάλη της εξουσίας. Το 1990 πραγματοποιούνται 234 απεργίες και χάνονται 20.335.313 ώρες εργασίας.
Γιατί έβγαιναν τότε στους δρόμους οι πολίτες; Εξαιτίας κατάργησης της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) και της κατάθεσης του πρώτου ασφαλιστικού νομοσχεδίου στη Βουλή με βάση το οποίο αυξάνονταν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και οι ασφαλιστικές εισφορές. Εκτός αυτού κύμα διαμαρτυρίας υψώθηκε ενάντια στις ιδιωτικωποιήσεις: Πειραϊκή Πατραϊκή, Ολύμπιγκ Κέτερινγκ, Μεταλλεία Εύβοιας κ.α.
Το 1992 τη σκυτάλη με τις σημαντικότερες απεργίες της μεταπολίτευσης παίρνουν οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες (ΕΑΣ) -εξαιτίας ιδιωτικοποίησης- στις τράπεζες και τη ΔΕΗ. Η Νέα Δημοκρατία προωθεί και δεύτερο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και αυτό φουντώνει με τη σειρά του νέο απεργιακό κύμα.
Στα επόμενα χρόνια παρατηρείται σχετική «ειρήνη» και σε αυτό οφείλεται κατά έναν σημαντικό βαθμό η υπογραφή των Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Συνέβη, όμως, και κάτι άλλο.
Τα ποσοστά ανεργίας άρχισαν να ανεβαίνουν και για τα συνδικαλιστικά σωματεία κυρίως του ιδιωτικού τομέα αρχίζει η «διάβρωση» με ότι αυτό συνεπάγεται για τους κοινωνικούς αγώνες.
Στις 26 Απριλίου και στις 17 Μαΐου 2001 ξεσπούν οι μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στο προτεινόμενο σχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για το ασφαλιστικό σύστημα: αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των εργοδοτικών εισφορών, κατάργηση του δημόσιου κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης κλπ.
Η δεύτερη πανεργατική απεργία της 17ης Μαΐου, ενώ εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο παλλαϊκό μέτωπο. Τα ποσοστά της απεργίας στο δημόσιο τομέα άγγιξαν το 100%, ενώ στον ιδιωτικό τομέα ήταν αυξημένα μέχρι 75%.
Μέχρι και το Συνδικάτο των αστυνομικών συμμετείχε, δίπλα στο βήμα της ΓΣΕΕ.
Στις 18 Σεπτέμβρη 2006 οι δάσκαλοι ξεκινούν εβδομαδιαίες επαναλαμβανόμενες απεργίες με βασικά αιτήματα: αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ ή στο 15% του προϋπολογισμού, ενιαία 12χρονη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αναλυτικά προγράμματα που να εξυπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και την κριτική τους σκέψη, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία, πραγματική αύξηση των αποδοχών τους, ούτως ώστε να ζούνε αξιοπρεπώς. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πραγματοποιήθηκαν τέσσερα μεγάλα συλλαλητήρια με περισσότερους από 40.000 διαδηλωτές.
Η απεργία διαρκεί έξι εβδομάδες. Δεν υλοποιούνται τα αιτήματα. Η σκυτάλη δίνεται σε νέες κινητοποιήσεις στον Μάιο του 2006.
Δείτε το βίντεο:
Στις 12 Δεκεμβρίου 2007, προκηρύσσεται 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας που επιχειρεί αλλαγές στο ασφαλιστικό, καθώς επίσης και για την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Υπολογίζεται πως πάνω από 120.000 άτομα συμμετείχαν στις δύο πορείες που έγιναν στην Αθήνα, ενώ δυναμικό παρών έδωσαν χιλιάδες διαδηλωτές σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Στις 19 Μαρτίου 2008, προκηρύσσεται 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Υπολογίζεται πως πάνω από 150.000 άτομα συμμετείχαν στις πορείες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ που έγιναν στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις. Κάποιοι μιλούν για τη μεγαλύτερη κινητοποίηση ακόμη και από αυτή που έγινε το 2001 ενάντια στα μέτρα Γιαννίτση για το ασφαλιστικό.
Με τρεις 24ωρες απεργίες (στις 9-9-08, στις 11-9-08 και στις 25-9-08) οι εργαζόμενοι στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας ξεκίνησαν τον αγώνα ενάντια στην επιχειρούμενη από την κυβέρνηση διάλυση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Οι 8.000 εργαζόμενοι έκαναν πολλές πορείες και καταλήψεις γραφείων κατά τη διάρκεια των τριών απεργιών.
Η Ολυμπιακή Αεροπορία πουλήθηκε:
Το 2010 μπήκε και η... Ακρόπολη στον αγώνα!
Το 2011 ο μήνας με τις περισσότερες απεργίες ήταν ο Φεβρουάριος σε ποσοστό 60,71%. (Πηγή: apergia.gr)
2012:
Γενική απεργία στις 18 Οκτωβρίου. Ας θυμηθούμε:
Αν και στα χρόνια των Μνημονίων καταγράφονται οι περισσότερες απεργίες, ακόμη δεν υπάρχει στατιστικό επίσημο για τον ακριβή αριθμό των απεργών κτλ.
Όπως και να' χει μία από τις απεργίες που ξεχώρισαν ήταν κι αυτή της 27ης Νοεμβρίου του 2014. Πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της Αθήνας και συμμετείχε και ο Αλέξης Τσίπρας!
Δείτε το βίντεο:
2015: Η πρώτη μεγάλη γενική απεργία ενάντια στο τρίτο Μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.
Πραγματοποιείται στις 12 Νοεμβρίου:
Για να μην πούμε ήταν κάποτε τα «ένσημα». Μία ακόμη Γενική Απεργία τον περασμένο Δεκέμβρη:
Δηλαδή τι; Δηλαδή, σα να μην πέρασε μια μέρα...
Υ.Γ: Πάντως η πλέον προφητική απεργία που έχει γίνει στη χώρα μας, πραγματοποιήθηκε το 1895 από έναν ιερέα, τον Κωνσταντίνο Πάλλα ο οποίος κλείδωσε την εκκλησία και σταμάτησε να λειτουργεί επειδή οι κάτοικοι του χωριού Κακή Βίγλα Σαλαμίνας είχαν καταψηφίσει στις εκλογές τον υποψήφιο δήμαρχο ξάδελφό του...
Σχετικές ειδήσεις
Δημοφιλείς Ειδήσεις
