ΑΠΟΨΕΙΣ

Εισβολή Oruc Reis: Έδιναν ντόπες ψυχραιμίας ο ένας στον άλλον...

Εισβολή Oruc Reis: Έδιναν ντόπες ψυχραιμίας ο ένας στον άλλον...

Η εισβολή του Oruc Reis δεν ήταν σίγουρα ένα απλό περιστατικό, ούτε μπορείς να το προσπεράσεις με επιχειρήματα του τύπου: το έφερε ο άνεμος κλπ - Μακριά από εμένα όποιες πολεμοχαρείς απόψεις του τύπου: «έπρεπε να το βυθίσουμε» και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες - Δεν επιτρέπεται όμως να λέμε ότι ο πρωθυπουργός και ο υπουργός άμυνας μιλούσαν 12 ώρες κι ο ένας έλεγε στον άλλο ψυχραιμία, ψυχραιμία, ψυχραιμία - Ο Κώστας Τσιτούνας γράφει για τα φοβικά σύνδρομα της Αθήνας 

Την ώρα που το Oruc Reis έκοβε βόλτες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, αυτοί λέει μιλούσαν στο τηλέφωνο μεταξύ τους... Και τι έλεγαν; Έδιναν ο ένας στον άλλον… ντόπες ψυχραιμίας.

«Ψυχραιμία κύριε Υπουργέ» και μετά ο άλλος: «Ψυχραιμία κύριε Πρωθυπουργέ» - Ο ίδιος ο υπουργός το είπε: «ανταγωνισμό ψυχραιμίας».

Μιλούσαν δηλαδή 12 ώρες και ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλον. Φοβερό. Έκαναν δηλαδή «ασκήσεις θάρρους»...

Δεν τα λέω εγώ αυτά.

Ο ίδιος ο κ. Νίκος Παναγιωτόπουλος τα είπε μπροστά στις κάμερες, ενώ γνωρίζει ότι οι Τούρκοι μας παρακολουθούν και όχι μόνο μας ζυγίζουν, αλλά μας παίρνουν και τα μέτρα.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, κατά την κοπή της καθιερωμένης πίτας της τοπικής ΝΟΔΕ Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας, είπε πως από την πρώτη στιγμή βρισκόταν σε ανοιχτή γραμμή με τον πρωθυπουργό, τον οποίο ενημέρωνε για τις κινήσεις του τουρκικού πλοίου.

– «Κύριε πρωθυπουργέ, είναι σε εκείνο το σημείο. Το παρακολουθούμε από απόσταση».

– «Εντάξει κύριε υπουργέ, ψυχραιμία».

Μετά από λίγες ώρες ο διάλογος Μητσοτάκη-Παναγιωτόπουλου συνεχίστηκε.

– «Κύριε υπουργέ μετακινήθηκε;».

– «Άλλαξε λίγο πορεία, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι βγαίνει».

– «Τι συνιστάτε κύριε υπουργέ;»

– Ψυχραιμία κύριε πρωθυπουργέ. Ανταγωνισμός ψυχραιμίας, όπως σας το είπα».

Φαντάζομαι έκαναν και τον σταυρό τους, αλλά και την προσευχή τους να μην φτάσει το τουρκικό στη Ραφήνα και κατέβουν να πάρουν κάνα φρέντο εσπρέσσο.

Όχι, δεν θα πω «τι ζούμε, Θεέ μου». Θα προτιμήσω καλύτερα το: «τι έχουμε να ζήσουμε…».

ΥΓ: Επιμένω: ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΕΛΙΟΤΗΤΕΣ δεν λέγονται ούτε για πλάκα... δημοσίως.