Εκεί που πολεμάνε με τον καρκίνο, είναι όλη η δύναμη της πλάσης μαζεμένη!

Ότι και αν γράψεις για τους ανθρώπους που πολεμούν με τον καρκίνο είναι λίγο. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι που πολεμούν με τον καρκίνο και έχουν την ατυχία να βρίσκονται σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Τις προάλλες, ας πούμε, οι καρκινοπαθείς του Νομού Ηλείας, έκαναν αποχή από τις χημειοθεραπείες γιατί βαρέθηκαν να τους κοροϊδεύουν. Βαρέθηκαν να κάνουν καθημερινά το ταξίδι Πύργος-Πάτρα προκειμένου να δώσουν τη μάχη τους με το «θηρίο».

Σιχάθηκαν τα ψέματα, ότι κάποια στιγμή θα μπορούν να κάνουν χημειοθεραπεία και στον Πύργο.. Ότι δεν θα χρειάζονται να κάνουν το κόσμου τα χιλιόμετρα και μάλιστα σε αυτή την κατάσταση… Κι όποιος έχει κάνει έστω μισή χημειοθεραπεία, μπορεί να καταλάβει εύκολα τι εννοώ… Και η Ηλεία είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα ανά την Ελλάδα. Οι νησιώτες, το ίδιο. Οι Βόρειοι ταξίδι κι εκεί… Να έχεις να πολεμήσεις με την αρρώστια και μαζί με το Κράτος… Να λες «ρε πούστη καρκίνε θα σε νικήσω» και να χάνεις από όλους αυτούς τους χαρτογιακάδες που κάθονται σε μια καρέκλα και ξεχνάνε ότι είναι άνθρωποι. Είναι πια μυθικά πλάσματα: Καρεκλοκένταυροι.

Κι αυτή η αναισθησία επεκτείνεται παντού. Μέχρι στον τρόπο που σου γράφουν τα φάρμακα οι γιατροί. Χειρότερα και από τον βαριστημένο σερβιτόρο στην ταβέρνα σε ώρα αιχμής. Όλη η ματαιότητα μαζεμένη σε ένα πρόσωπο... Ή στο πότε θα κλείσεις ένα ραντεβού. Πεθαίνεις περιμένοντας… Άλλο κι αυτό. Να έχεις την αγωνία σου και να πρέπει να περιμένεις, να περιμένεις, να περιμένεις…

Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί, που δεν παίρνουν χαμπάρι από τίποτα. Που νικάνε και τον καρκίνο και το Κράτος. Που θα νικούσαν και τον Θεό και το διάβολο, αν το απαιτούσε η περίσταση. Μικροί Θεοί αλλά στην ουσία μεγαλύτεροι και από τον… Μεγάλο. Αυτοί που μια κουβέντα μαζί τους μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Ή να στη σώσει…

Κάποιοι πάνε σε μοναστήρια, στο Άγιο Όρος ή στον ψυχολόγο για να αλλάξουν τα μέσα τους. Να δουν τη ζωή αλλιώς. Όταν πήγα, πριν χρόνια στο Παίδων, στο γιο ενός φίλου που τότε νοσούσε, τον Αντώνη Νικοπολίδη ως… δώρο, βγαίνοντας από εκεί κατάλαβα όλα τα νοήματα της ζωής μαζεμένα… Αντιλήφθηκα πόσο «φελλοί» είμαστε όλοι εμείς που χαλάμε τη ζαχαρένια μας, επειδή δεν πήγε μια δουλειά καλά, μας χώρισε η γκόμενα ή έχει… φακές για μεσημεριανό! Που χαλιόμαστε με το παραμικρό… Γιατί στον όροφο που είναι τα πιτσιρίκια, είναι όλη η δύναμη της πλάσης μαζεμένη! Παιδιά που παίζουν με τους ορούς στα χέρια. Και μανάδες που είναι οι Παναγίες της διπλανής πόρτας.

Με τη διαφορά ότι ζούνε με τα παιδιά τους κάθε μέρα τη Σταύρωση… Κι ελπίζουν όχι στην Ανάσταση αλλά στη ζωή. Λάθος. Τη ΖΩΗ. Respect.