Απειλή «Σικελικού εσπερινού» η αλαζονεία του συστήματος Σημίτη

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Η υπόγεια πολιτική κινητικότητα που επιδεικνύει εσχάτως ο κ. Κώστας Σημίτη πρέπει να προβληματίσει. Φέρεται πως σπεύδει να υποστηρίξει τον «εκσυγχρονιστικό» του αυτάδελφο κ. Γιάννη Στουρνάρα για την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει.

Μάλιστα, οι επιθέσεις εναντίον του πρώην πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή για τις επιλογές και τα πεπραγμένα της κυβερνήσεώς του μαρτυρούν σκέψεις και προθέσεις. Κάποιοι επιχειρούν να φορέσουν το μανδύα των αναμάρτητων, να βαφτίσουν αποδιοπομπαίους τράγους και μετά να ανοίξουν την πόρτα του απέραντου φρενοκομείου, όπως θα περιέγραφε στην «Αυτοκρατορία του Σκότους» ο διάσημος ιστορικός κ. Μάρκ Μαζάουερ την πορεία μιας κοινωνίας στη βία και στα άκρα.

Ζητούμενο 1: Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Καραμανλή προέκυψε ύστερα από παρθενογέννηση;

Ούτε οι κυβερνήσεις προτεκτοράτων όπως το Κοσσυφοπέδιο δεν κατήργησαν με μιας δομές, μηχανισμούς και λειτουργίες των προηγούμενων καθεστώτων.

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν, η κυβέρνηση Καραμανλή διαδέχθηκε αυτή του κ. Κώστα Σημίτη, η οποία συστάθηκε μετά την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία εξελέγη μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ούτω καθεξής. Το "βαθύ κράτος" υπήρχε κι έπαιρνε αντιστάσεις.

Ζητούμενο 2: Μπορεί κάποιο σοβαρό στέλεχος ξένης κυβέρνησης να πιστέψει ότι στην Ελλάδα γίνεται ώριμος πολιτικός διάλογος;

Μόνο όσοι έχουν μετατρέψει σε βίωμα το «Θέατρο του παραλόγου» του Λουΐτζι Πιραντέλλο.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το nonpaper που απαντούσε στις αιτιάσεις του κ. Στουρνάρα εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή, τις οποίες τελικά μάζεψε ο υπουργός και τις επανέλαβε ο κ. Σημίτης. Αν ζούσε ο Ασημάκης Γιαλαμάς θα είχε κάνει επιθεωρησιακό νούμερο τούτη τη σύγχυση.

Δεν μας ενδιαφέρει ποιος διακίνησε το nonpaper. Ούτε μαθητές Δημοτικού που θέλουν να παίξουν «φατούρο» δεν έχουν τέτοιους προβληματισμούς.

Τα στοιχεία του nonpaper είχαν στοιχεία επί των οποίων έπρεπε να τοποθετηθεί υπευθύνως κάποιος απ’ όσους έχουν ασκήσει κριτική.

Ζητούμενο 3: Πώς μπορεί ο κ. Κώστας Σημίτης να ασκεί κριτική στον διάδοχό του στον πρωθυπουργικό θώκο εφ’ όσον δεν έχει ασκήσει την αυτοκριτική του και δεν έχει κάνει τον πραγματικό απολογισμό της διακυβέρνησής του;

Ο πολιτικός κόσμος προαπαιτεί ως τεκμήριο για οποιαδήποτε επόμενη ενέργεια του κ. Σημίτη την αυτοκριτική του, ούτως ώστε ο ιστορικός του μέλλοντος να κρίνει τόσο εκείνον, όσο και τον συμπαθή του κ. Γιάννη Στουρνάρα που τυγχάνει να διεκδικεί μακράν τον τίτλο του αυστηρότερου υπουργού.

Ζητούμενο 4: Με ποιο ιστορικό πρόσωπο ταυτίζεται ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος φαίνεται πλέον πως συμπεριφέρεται ως συντονιστής των τριών κυβερνητικών εταίρων και πρώτος μεταξύ των υπολοίπων ίσων;

Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, με ένα πρόσωπο μπορεί κανείς να ταυτίσει τον κ. Στουρνάρα. Μοιάζει με τον Φράγκο βασιλέα Κάρολο Ανδεγαυό που κατέλαβε με παπική συναίνεση το βασίλειο της Σικελίας. Τώρα, κατόπιν συμφωνίας των κ.κ. Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώτη Κουβέλη κατέλαβε το θώκο του πιο σημαντικού υπουργού, σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές του έθνους.

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Ανδεγαυός ήταν εξαιρετικά σκληρός με τους υπηκόους του. Όπως περιγράφει ο Στήβεν Ράνσιμαν στον «Σικελικό Εσπερινό», ο λαός υπέμενε κάθε παράλογη απόφαση αλλά περίμενε μια αφορμή για να αντιδράσει. Την αφορμή έδωσε ένας ανόητος λοχίας με το όνομα Ντρουέ λίγο πριν αρχίσει ο εσπερινός της Μεγάλης Δευτέρας του 1282.

Πείραξε μια γυναίκα, ζήτησε το λόγο ο σύζυγός της, το πλήθος υπερασπίστηκε τον θιγμένο έναντι της διμοιρίας που συνόδευε τον Ντρουέ και καθώς χτυπούσαν οι καμπάνες για τον εσπερινό, οι δρόμοι γέμισαν με απηυδισμένους πολίτες που εξεγέρθηκαν κι επιδόθηκαν σε πρωτοφανείς βιαιότητες και χειμάρρους αίματος. Η αλαζονεία του Ανδεγαυού εξανεμίστηκε όπως και τα πολιτικά του σχέδια, τα οποία περιλάμβαναν ακόμα και πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.

Ηθικό δίδαγμα: είναι καλύτερα να πέσουν οι τόνοι της «κριτικής», να περιοριστούν τα λόγια και να γίνει δουλειά.

Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση στελέχους του ΠΑΣΟΚ που δεν θεωρεί δυνατόν ένας υπουργός να υποκαθιστά τον πρωθυπουργό ύστερα από σύσκεψη τριών πολιτικών αρχηγών ή να εμφανίζεται με δηλώσεις σε τρία κυριακάτικα φύλλα της 3ης Φεβρουαρίου 2013.

Σ’ αυτό το κλίμα έρχεται να προστεθεί το σχόλιο πρώην υπουργού της Ν.Δ.: «Ας είναι τουλάχιστον αντικειμενικός στις κρίσεις του κι ας περιοριστεί στα τεχνοκρατικά περιθώρια που πρέπει να έχει ένα εξωκοινοβουλευτικό μέλος μιας τρικομματικής κυβέρνησης».

Τα μηνύματα της κοινής γνώμης

Οι αντοχές του λαού ύστερα από πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης και λιτότητας τελειώνουν. Αυτό δείχνουν τα σχόλια των πολιτών σε όλα τα ΜΜΕ. Θεωρείται σίγουρο ότι το πολιτικό κόστος στην κρίσιμη στιγμή που θα τεθεί η τρικομματική κυβέρνηση υπό τη λαϊκή ετυμηγορία θα είναι πολλαπλάσιο απ’ αυτό που βάρυνε την προηγούμενη εκλεγμένη κυβέρνηση.

Είναι γνωστή η ρήση «οργή λαού, φωνή Θεού». Κι αυτό πρέπει να το λάβουν καλά υπ’ όψιν τους σε Ν.Δ. και ΔΗΜΑΡ μελετώντας και την ανάλογη περίπτωση του ΠΑΣΟΚ.

Ο θυμός της κοινωνίας δεν κρύβεται. Δέκτες και πομποί γινόμαστε όλοι στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας.

Πέρα από ανεύθυνες ή εμπειρικές προσεγγίσεις πρέπει να προσέξουμε τι λένε επιστήμονες διεθνούς κύρους, οι οποίοι ως τρίτοι παρατηρητές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Χαρακτηριστικές είναι οι επισημάνσεις του κ. Μάρκ Μαζάουερ, ο οποίος δήλωσε τον Οκτώβριο σε μια συνέντευξή του πως ο φανατισμός αυξάνεται και εκεί απέδωσε την παρουσία της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή. Όπου υπάρχει φανατισμός επωάζεται και το μίσος.

Είπε όμως και μια μεγαλύτερη αλήθεια που δεν μπορούν να αντιληφθούν κάποιοι που ζουν στα αποστειρωμένα κλουβιά της εξουσίας, «είτε θα εργαστείτε μαζί διακομματικά, είτε η βία θα προκαλέσει κι άλλη βία».

Η βία και τα άκρα

Κι αντικειμενικά, ο κ. Καραμανλής αποτελεί θύμα βίας υπόγειων μηχανισμών. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σκάνδαλο των υποκλοπών του 2005 που έκρυβε κατασκοπεία. Κανείς δεν έχει διαψεύσει δημοσιεύματα που αναφέρονται σε διαρροές εγγράφων με πληροφορίες όλων των διαβαθμίσεων από κρίσιμες υπηρεσίες. Κανείς δεν δήλωσε πως δεν υπήρξε περιστατικό συμπλοκής πρακτόρων από σημείο που συνήθιζε να διέρχεται ο πρώην πρωθυπουργός.

Κάποιοι άλλοι κατηγορήθηκαν για ξυλοδαρμό συνταξιούχων, απίστευτη βιαιότητα εναντίον των αγροτών και ανοχή σε φαινόμενα διαφθοράς (που δεν λειτούργησαν καρκινικά ακόμα κι όταν αποχώρησαν από την εξουσία). Είναι τα ίδια πρόσωπα που ζήτησαν με θράσος αποζημιώσεις από το βυθιζόμενο κράτος επειδή συγκεντρώθηκαν διαμαρτυρόμενοι κάτω από το μπαλκόνι τους. Αυτή είναι συμπεριφορά που ωθεί τη μάζα στα άκρα.

Ο κ. Μάρκ Μαζάουερ, ο οποίος τυγχάνει να βρίσκεται στην Αθήνα, έχει προτείνει στην ντόπια πολιτική ηγεσία «όσο καλύτερα προασπίσει μια εσωτερική αλληλεγγύη, τόσο το καλύτερο θα είναι για εκείνην».

Κι έχει προσθέσει πολύ σοφά: «Αυτά πιο εύκολα λέγονται παρά εφαρμόζονται, οπότε ο πειρασμός να αναλωθείς σε αλληλοκατηγορίες και κριτική γίνεται ακόμη ισχυρότερος». Σαν να ήξερε πώς θα πράξουν οι κ.κ. Σημίτης και Στουρνάρας στην κρισιμότερη στιγμή της διακυβέρνησης Σαμαρά, με το φόβο ενός «Σικελικού Εσπερινού».

Η απεργία της 20ης Φεβρουαρίου πλησιάζει και πολλοί φοβούνται προβοκάτσιες, βία, αίμα και κυρίως τα άκρα.