Μια άγνωστη ιστορία για τον Πέτρο Μολυβιάτη και το Κυπριακό

Είναι αρχές του 2004, παραμονές της συνάντησης της ελληνικής και τουρκικής αντιπροσωπείας για το Κυπριακό στο ελβετικό θέρετρο του Μπούργκενστοκ που θα οδηγούσε στο κρίσιμο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Την Ελλάδα θα εκπροσωπούσε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης και ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης.

Ήμουν τότε νέα διπλωματική συντάκτρια που κάλυπτα το Κυπριακό, όμως ο παρακάτω διάλογος έχει μείνει στη μνήμη μου από το διπλωματικό ρεπορτάζ και είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του Πέτρου Μολυβιάτη που έφυγε από τη ζωή χθες, στις 12 το μεσημέρι έχοντας δίπλα του την αγαπημένη του κόρη Λώρα, που τον φρόντιζε πάντα και εκείνος της είχε αδυναμία.

Πίσω λοιπόν στο 2004, και στο γραφείο του τότε, ο Πέτρος Μολυβιάτης υποδέχεται πρέσβη μεγάλη χώρας προκειμένου να προσπαθήσει να τον πείσει να αποδεχτεί η ελληνοκυπριακή πλευρά το σχέδιο Ανάν. Παρόντες στη συνάντηση ήταν και άλλοι δύο στενοί συνεργάτες του Πέτρου Μολυβιάτη από το διπλωματικό του γραφείο.

Ο ξένος πρέσβης αναλύει και επιχειρηματολογεί υπέρ του σχεδίου Ανάν και γιατί η Ελλάδα θα πρέπει να ταχθεί με το «ναι» στο δημοψήφισμα. Ο Πέτρος Μολυβιάτης δυσφορεί με την πίεση αλλά ως συνήθως δεν εκδηλώνεται. Τον ακούει και περιμένει να ολοκληρώσει. Όταν παίρνει τον λόγο, τον ρωτά με ήρεμη αλλά σίγουρη φωνή: «Κύριε πρέσβη, αυτό που μου ζητάτε είναι η επίσημη θέση της χώρας σας;» Ο πρέσβης αντιλαμβάνεται την παγίδα και απαντά: «Όχι. Σας εκφράζω τη θέση μου που είναι προσωπική».

«Τότε κι εγώ το ακούω προσωπικά, ως Πέτρος» του απαντά ο Έλληνας υπουργός για να προσθέσει ότι θα ήθελε, όποτε συναντιόνται για θέματα ευαίσθητα που έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, να εκφράζει μόνο τις θέσεις της κυβέρνησής του και όχι τις προσωπικές του.

Η Ιστορία πάντα ξέρει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να στέλνει να δικά της μηνύματα και ο Πέτρος Μολυβιάτης έφυγε από τη ζωή την ημέρα που ο Ταγίπ Ερντογάν βρισκόταν στα κατεχόμενα και όπου εγκαινίασε με τυμπανοκρουσίες το λεγόμενο «προεδρικό μέγαρο» του ψευδοκράτους, σ’ ένα αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα που περιλαμβάνει επίσης τζαμί και «βουλή» – όλα χρηματοδοτημένα από την Άγκυρα.

Ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας επανέλαβε τα περί «δύο κρατών» και δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως συνομιλητή, επιμένοντας στη γραμμή απομόνωσης των Ελληνοκυπρίων.

Σε ακόμα πιο προκλητικό τόνο, ο Ερσίν Τατάρ δήλωσε: «Ακούνε οι Ελληνοκύπριοι τα τουρκικά αεροσκάφη και αισθάνονται άσχημα. Το μήνυμα είναι ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι μόνοι τους».

Οι συνομιλίες για άλλη μια φορά υπονομεύονται και μπορεί τελικά το 2004 να μην είναι τόσο μακρινό παρελθόν τελικά. Σίγουρα όχι για τον Πέτρο Μολυβιάτη που μέχρι και την τελευταία στιγμή μελετούσε το Κυπριακό, όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του. Αντιμετώπιζε το θέμα με σοβαρότητα και ευπρέπεια. Και σίγουρα έφυγε, πλήρης ημερών, εθνικής και δημόσιας προσφοράς. Και ίσως παράδειγμα για τους μελλοντικούς υπουργούς Εξωτερικών.

Διαβάστε επίσης