Σουλαδάκη για Ιράν: «Η νέα γενιά της χώρας δεν έχει άλλη επιλογή από την διαμαρτυρία»
Γυναίκες που καίνε «χιτζάμπ», κόβουν τα μαλλιά τους και πιάνονται χέρι-χέρι, φωνάζοντας συνθήματα όπως «γυναίκες, ζωή, ελευθερία» από την Τεχεράνη μέχρι την Άγκυρα. Το κίνημα διαμαρτυρίας του Ιράν γιγαντώνεται, αποκτάει νέα σύμβολα και θύματα, σε μία λαϊκή πλέον εξέγερση που γίνεται μέσο αλλαγής όπως εξηγεί στο Newsbomb.gr η διεθνολόγος Βασιλή Σουλαδάκη.
Το Ιράν «φλέγεται», εβδομάδες μετά τον θάνατο της Μάχσα Αμίνι. Η 22χρονη κοπέλα σύμβολο πλέον παναθρώπινης αντίστασης που συνελήφθη από την «αστυνομία ηθών», κατηγορήθηκε ότι δεν συμμορφώθηκε με τους «κανόνες χιτζάμπ» και δολοφονήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου.
Έκτοτε η χώρα έχει παραδοθεί στις φλόγες, μετρώντας εκατοντάδες νεκρούς και συλλήψεις, καθώς οι Αρχές καταστέλλουν βίαια το λαϊκό κύμα οργής που τα βάζει πλέον με το θεοκρατικό καθεστώς και τις επιταγές του. Παρά τις παθιασμένες εκκλήσεις στη Δύση, η ιρανική κυβέρνηση δεν δείχνει καμία διάθεση να αλλάξει κατεύθυνση στο εσωτερικό.
Πώς ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στο Ιράν; Ο θυμός δεν έχει να κάνει μόνο με τον θάνατο της Μάχσα Αμίν, ρωτάμε την κα Σουλαδάκη η οποία επισκέφθηκε πρόσφατα τη χώρα.
«Από τις πιο ορατές και κοινωνικά συμβολικές αλλαγές μετά την επανάσταση του 1979, ήταν η επιβολή στις γυναίκες, του υποχρεωτικού χιτζάμπ (μαντήλι στο κεφάλι) παρά τις προεπαναστατικές υποσχέσεις του Χομεϊνί, ο οποίος είχε δηλώσει ότι οι γυναίκες υπό την Ισλαμική Δημοκρατία θα έχουν κάποια ελευθερία στο ντύσιμο, ιδιαίτερα όσον αφορά το χιτζάμπ.
Επίσης να σημειώσουμε ότι οι κανόνες για την εμφάνιση δεν αφορούσαν μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες. Οι άντρες θα έπρεπε να αφήνουν γένια, να μην φοράνε πουκάμισα με γιακά για να ξεχωρίζουν από τους δυτικούς και από την εποχή του καθεστώτος του Σάχη. Με μια έννοια η θεοκρατική λογοκρισία του Ισλαμικού καθεστώτος αντικατέστησε την επίσης αυταρχική κοσμική διακυβέρνηση του Σάχη,
διαιωνίζοντας στο Ιράν μια αυταρχική πολιτική κουλτούρα».
Πριν λίγους μήνες η κα Σουλαδάκη επισκέφθηκε το Ιράν και είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την καθημερινότητα της χώρας.
«Γνώρισα ευγενικούς ανθρώπους με βαθιά κουλτούρα και υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Γυναίκες δυναμικές, μορφωμένες που εργάζονται και που λαχταρούν να απαλλαγούν από τους περιορισμούς που τους έχει επιβάλει το θεοκρατικό καθεστώς.
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι δεν είναι πλέον απομονωμένοι χωρίς επαφή με τη ζωή εκτός των στενών γεωγραφικών ορίων της χώρας τους. Εδώ να σημειώσουμε ότι μετά την ανατροπή του Σάχη, ο Χομεϊνί ήταν αρκετά ρεαλιστής ώστε να αναγνωρίσει τον ρόλο των γυναικών στην ανάπτυξη της χώρας.
Φαινόταν να έχει συνείδηση του ρόλου που θα μπορούσαν να παίξουν οι γυναίκες στην ανοικοδόμηση του νέου Ιράν. Οι γυναίκες υπερτερούσαν αριθμητικά των ανδρών κυρίως γιατί αργότερα πάνω από 500.000 άνδρες σκοτώθηκαν σε πολέμους, οπότε αυτό οδήγησε το καθεστώς να δώσει τις ίδιες εκπαιδευτικές και εργασιακές ευκαιρίες στις γυναίκες τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Η ισλαμική παράδοση (χαντίθ) που επαινεί το ρόλο της εκπαίδευσης
και απόκτηση γνώσεων τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες χρησιμοποιήθηκε έντονα για την κρατική προπαγάνδα. Ακόμα και με τον περιορισμό των μέσων μαζικής δικτύωσης, το Instagram λειτουργεί. Οι γυναίκες αλλά και οι άνδρες του Ιράν, γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στον κόσμο».
Μια κοπέλα μου εκμυστηρεύτηκε με παράπονο ότι ακόμα και στη Σαουδική Αραβία η μαντίλα δεν είναι πλέον υποχρεωτική και συμπλήρωσε «γιατί να είναι σε μας;».
Θάνατος Αμινί: Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι
Το Ιράν βίωσε διαδηλώσεις το 2009, το 2017 και το 2019. Ρωτάμε σε τι διαφέρει το νέο λαϊκό κίνημα από τα προηγούμενα. «Η σημερινή οργή φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτερη από το 2009, όταν οι Ιρανοί βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το αμφισβητούμενο αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών ζητώντας μεταρρυθμίσεις.
Εδώ και δεκαετίες οι προσπάθειες για μεταρρύθμιση του συστήματος έχουν αποτύχει. Μπλοκάροντας κάθε είδους μεταρρύθμιση, περιορίζοντας συνεχώς τις όποιες ελευθερίες ενώ η διαφθορά και η κακοδιαχείριση γιγαντώνονται, το καθεστώς στην κυριολεξία ωθεί τους πολίτες να επιλέξουν την εξέγερση ως το μόνο μέσο μιας πιθανής αλλαγής.
Από την επανάσταση του 1979, οι Ιρανοί έμαθαν ότι η ανατροπή ενός τυραννικού καθεστώτος δεν οδηγεί απαραίτητα στην δημοκρατία».
«Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, η νέα γενιά του Ιράν δεν έχει άλλη επιλογή από την διαμαρτυρία. Και απαιτεί μεγάλη γενναιότητα ο δρόμος που έχει επιλέξει. Η κοινωνία των πολιτών του Ιράν είναι ισχυρή με βαθιές δημοκρατικές ευαισθησίες. Οι ευθύνες ωστόσο του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, για την κατάσταση στο Ιράν είναι τεράστιες.
Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε εγκαταλείψει τις συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και δεν επέβαλε νέες κυρώσεις, μπορεί το κλίμα να ήταν διαφορετικό και ο δρόμος προς τις μεταρρυθμίσεις πιο εύκολος.
Μην ξεχνάμε ότι οι κυρώσεις εξαθλιώνουν κυρίως τους πολίτες και όχι τις ηγεσίες τους και κατά την γνώμη μου πολύ λίγες φορές αποδεικνύονται αποτελεσματικές», καταλήγει.
Διαβάστε επίσης
Ιράν: Ακόμη ένα 16χρονο κορίτσι νεκρό - Ξυλοκοπήθηκε δια ροπάλου μέχρι θανάτου
Νέες κυρώσεις ανακοίνωσε ο Καναδάς κατά του Ιράν για την καταστολή των διαδηλώσεων
Ιράν: «Εξαφανίσου» φωνάζουν μαθήτριες σε αξιωματούχο - Το βίντεο της οργής που έγινε viral
Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ
