Ως πότε θα «δολοφονούμε» τη Μαρία Καρυστιανού;

Δεν έχω πολλές ελπίδες ότι για τα Τέμπη θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν είχα ποτέ. Από την πρώτη στιγμή για την ακρίβεια. Και γιατί ξέρω σε τι χώρα ζω αλλά και διότι όλοι οι χειρισμοί από την στιγμή της σύγκρουσης των τρένων και μετά είναι τόσο άγαρμποι που δείχνουν το πόσο αδίστακτα λειτουργούν άπαντες. Άπαντες. Αυτό που μου προκαλεί ωστόσο μεγάλη απορία είναι η «δολοφονία» που επιχειρούν όσοι υποστηρίζουν ότι στα Τέμπη απλά… έφταιγε ο σταθμάρχης, στο πρόσωπο της Μαρίας Καρυστιανού.

Κάθε φορά που υπάρχει κάποια «εξέλιξη» που βολεύει τους «σταθμάρχηδικούς», η Μαρία Καρυστιανού μπαίνει στο στόχαστρο με τρόπο απόλυτα χυδαίο. Εσχάτως μάλιστα ο γνωστός σκιτσογράφος που έβγαινε φωτογραφίες σφιχταγκαλιασμένος με τον αλήτη που βίαζε και εξέδιδε ένα μικρό κορίτσι, πήρε κι αυτός το κομμάτι του στην τεράστια πίτα της αλητείας. Με κοινό στόχο την «δολοφονία» μιας μάνας που παλεύει να βρει το δίκιο της για τον σκοτωμό του παιδιού της.

Στην αρχή έβγαλαν φωτογραφίες από το παρελθόν της, μετά διέδιδαν ψευδώς ότι είχε χάσει την επιμέλεια του παιδιού της, μετά την κατηγόρησαν ότι δεν φοράει μαύρα, μετά ότι κονομάει από τις συναυλίες, μετά ότι το κάνει για κομματικούς λόγους, μετά, μετά, μετά… ΝΤΡΟΠΗ. Και από την στιγμή που αυτή την ντροπή τα «σκουπίδια» που έχουν αναλάβει αυτή τη «δολοφονία» δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι σημαίνει η λέξη, όλοι οι κανονικοί άνθρωποι οφείλουμε να κάνουμε το αυτονόητο. Να γίνουμε ασπίδα και να σταθούμε στο πλευρό αυτών των γονιών. Όλων. Και της Μαρίας και του Νίκου και της Μάρθας και του Παύλου… Όλων.

Είμαστε απέναντι στα τέρατα και μαζί με τους γονείς. Κι αυτό το γράφω σε όποιον πιστέψει ότι μπορεί να τους και να μας διχάσει. Θα είμαστε εκεί. Μια γροθιά. Στους δρόμους, στη δίκη, στη μάχη. Για τα παιδιά που χάθηκαν και για τα παιδιά μας.