Σπύρος Παπαδόπουλος στο Newsbomb.gr: Όταν σταματήσω να οδηγώ μοτοσικλέτα θα σταματήσω και το θέατρο
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος κοιμάται ήσυχα τα βράδια, είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του και θεωρεί ότι είναι καλός καπετάνιος. Επίσης, δεν ξέρει να διαλέγει έργα, και αν θεωρήσει ποτέ τον εαυτό του επαγγελματία, θα τα παρατήσει. Στο θέατρο συνεργάζεται ξανά με τη Ρένια Λουιζίδου, που τη θεωρεί πλέον «συγγενή» του, ενώ στην τηλεόραση συνεχίζει να είναι ο «Νικόλας» του «Κάνε ότι Κοιμάσαι» που τον νιώθει πολύ κοντά του. Δεν είπαμε μόνο αυτά, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, είπαμε κι άλλα περισσότερα και θα τα διαβάσετε στη συνέντευξή του στο Newsbomb.gr
Με τον Σπύρο Παπαδόπουλο βρεθήκαμε με αφορμή την παράσταση «Sexy Laundry» που ανεβαίνει για ακόμη μία χρονιά στο Θέατρο Κάππα από τις 2 Νοεμβρίου (κάθε Τετ-Κυρ). Πέρασα το κατώφλι του ένα μεσημέρι Σαββάτου, κρατώντας ένα κουτί εκμέκ παγωτό (το μόνο γλύκισμα που τρώει) και που αποτελεί ξεκάθαρη αναφορά στην αγαπημένη (για εμένα τουλάχιστον) και δημοφιλή ομώνυμη τηλεοπτική σειρά των '90s, όπου ο Σπύρος έπαιζε έναν κτηνίατρο με επικές ατάκες για την... οσφυοκαμψία.
Ωστόσο, όταν καθίσαμε στον καναπέ του, έχοντας παραδίπλα το μπουζούκι του, ζήτησα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από τον καλό του φίλο, Βλάσση Μπονάτσο, καθώς εκείνο το Σάββατο 14 Οκτωβρίου, συμπληρώνονταν 19 χρόνια από το θάνατο του «αιώνιου έφηβου»...
«Με τον Βλάσση κάναμε πολλή παρέα από ένα σημείο και μετά, εννοώ βγαίναμε οι δυο μας τα βράδια κλπ. Εμείς που τον γνωρίσαμε καλά, συμφωνούμε (με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου) καθώς ακόμα τον συζητάμε πολλές φορές, ότι ο κόσμος έβλεπε ένα μέρος της πραγματικής εικόνας του. Αυτό που ήθελε εκείνος να αφήσει να φαίνεται. Ο Βλάσης ήταν ένας πάρα πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και προσπαθούσε πολλές φορές να το κρύψει. Και πολύ τρυφερός επίσης. Αν είχες το προνόμιο να τον ζήσεις από κοντά το έβλεπες, δεν το έκρυβε όταν ένιωθε ασφαλής. Αλλά ήταν πραγματικά δύο άνθρωποι, το εξωστρεφές που νόμιζε ότι τον θωράκιζε και το πολύ τρυφερό στους κοντινούς ανθρώπους του, είχε στιγμές που δεν το περίμενες», μου λέει συγκινημένος ο Σπύρος Παπαδόπουλος.
Για το Sexy Laundry, το «εικόνισμα» Ρένια Λουιζίδου και την επιλογή έργων
Για ακόμη μία χρονιά, «Sexy Laundry» στο θέατρο Κάππα με τη Ρένια Λουιζίδου
Με τη Ρένια είμαστε σαν συγγενείς πλέον, όπως και με τον Γιάννη Μπέζο, με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου. Μας συνδέουν τα ξεκινήματά μας σε ηλικίες που ψαχνόμασταν όλοι, είχαμε τις αγωνίες μας, κανείς δεν ένιωθε να στέκεται στα πόδια του. Όσα χρόνια και να περάσουν χωρίς να τους έχεις δει ή να έχεις συνεργαστεί. Το συνομολογούμε κάθε φορά που βρισκόμαστε και με τη Δήμητρα, ότι «ρε παιδί μου είσαι σαν συγγενής για εμένα». Έτσι είναι και με τη Ρένια.
Γιατί το Sexy Laundry;
Είναι ένα πολύ ωραίο έργο που δεν του το είχες κιόλας. Η συγγραφέας ξέρει τόσο καλά -κυρίως- τον ανδρικό ψυχισμό, που μου κάνει εντύπωση για γυναίκα. Πέρα από τα αστεία έχει και βάθος, ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Οι ανθρώπινες σχέσεις -στη δυτική κοινωνία τουλάχιστον- είναι το απόλυτο που προσπαθούμε να ορίσουμε. Και κυρίως των ζευγαριών, χρόνια προσπαθούμε αλλά δεν το καταφέρνουμε. Άρα μας αφορά όσο τίποτα άλλο και θα συνεχίσει να αφορά τον κόσμο.
Η συγγραφέας το έχει γράψει με πολλή γνώση και ψάξιμο και μάλιστα ήρθε πέρυσι να δει την παράσταση και τη γνωρίσαμε. Συζητήσαμε πάνω σε αυτό και μου είπε ότι ασχολήθηκε πάρα πολύ, ειδικά για τον ανδρικό ψυχισμό ακόμα και στα απλά πράγματα.
Παρατηρήσεις από τη συγγραφέα υπήρξαν;
Όχι μόνο δεν υπήρξαν, αλλά όταν τη βγάλαμε μετά έξω για φαγητό έλεγε πόσο της άρεσε η παράσταση. Το έργο έχει ανέβει σε 40-50 χώρες και μας είπε ότι από όσες έχει δει, η δική μας είναι η καλύτερη. Το έλεγε συνέχεια, ενθουσιασμένη σαν παιδί.
Θα το πηγαίνατε και επόμενη χρονιά;
Σας κουράζει η επάναληψη κάθε βράδυ, θα το πηγαίνατε και για επόμενη χρονιά;
Κάτι φίλοι μου λένε ότι όταν πεθάνω με το καλό, στην «πλούσια» εργογραφία μου ανέβασα τα εξής... τέσσερα έργα (γέλια)! Δεν κουράζομαι να παίζω το ίδιο και το ίδιο, γιατί βάζω μικρά, διαφορετικά στοιχήματα κάθε μέρα. Πάντα βρίσκω. Έχει τύχει να παίζω για τρία χρόνια ένα έργο και στην τελευταία παράσταση να σκεφτώ κάτι και να γίνω έξαλλος που δεν το είχα σκεφτεί πριν! Έβριζα τον εαυτό μου, έλεγα πόσο ηλίθιος είμαι.
Είναι λοιπόν πολύ «ζωντανό» πράγμα το θέατρο. Και αν ο συμπαίκτης σου είναι το ίδιο -και η Ρένια είναι έτσι, είναι ψαχτήρι και αυτή- όλο προκύπτουν νέα πράγματα. Με τη Ρένια μέσα σε μια ολόκληρη σεζόν θα μπορούσαμε να έχουμε γράψει δύο ολόκληρες σκηνές ακόμα. Οπότε, υπό αυτή την έννοια, και αν εξακολουθεί να υπάρχει ενδιαφέρον, να είμαστε καλά και να γουστάρουμε, ναι θα το πήγαινα και επόμενη χρονιά. Το Δείπνο Ηλιθίων το πήγαμε πέντε χρόνια και θα μπορούσα να το πάω άλλα πέντε! Το μόνο που δεν με φοβίζει είναι μην βαρεθώ.
Υπάρχει κάτι που σας «εκνευρίζει» στη Ρένια Λουιζίδου;
Τίποτα, ούτε καν να με ενοχλεί! Καταρχάς είναι τόσο «βελούδινο» άτομο αυτό το κορίτσι και τόσο γειωμένο! Νόμιζα ότι ο πιο γειωμένος άνθρωπος ήμουν εγώ, αλλά είναι εκείνη. Είναι έτοιμη για την κάθε δυσκολία με χαμόγελο να την αντιμετωπίσουμε, το «εγώ» της είναι στο μηδέν. Το κορίτσι αυτό είναι «εικόνισμα» δεν είναι άνθρωπος, είναι ιδέα. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους, είναι ανοιχτό βιβλίο, ένα υπέροχο κορίτσι.
Στο έργο, ο Λάρι και η Άλις είναι το τέλειο ζευγάρι. Υπάρχει το τέλειο ζευγάρι;
Πολλά τέλεια ζευγάρια υπάρχουν, αλλά τέλεια για τους απέξω, όχι για τους ίδιους… Ας πούμε το ζευγάρι που είμαστε στο έργο είναι αυτό που λέμε «τέλειο ζευγάρι», χωρίς προβλήματα, χωρίς θέματα απιστίας, όλα μια χαρά. Για τους έξω. Έλα όμως, που ο χρόνος βαράει το δικό του ντόρο και αφήνει τη σκόνη πάνω στη σχέση. Έτσι, αρχίζεις και συνηθίζεις και κάποια πράγματα γίνονται δεδομένα, αρχίζεις και βαριέσαι χωρίς να καταλαβαίνεις πόσο διακριτικά και ύπουλα συμβαίνει, εισχωρεί σαν την υγρασία αυτό το πράγμα, που δεν το παίρνεις χαμπάρι εύκολα απλώς μετά πονάνε το κόκκαλά σου. Εκεί λοιπόν χρειάζεται να είσαι επί ποδός για να προστατέψεις τη σχέση, να έχεις το νου σου, χρειάζεται φαντασία, κόπο και αγάπη προφανώς.
Ειδικά οι άντρες δεν δίνουμε σημασία, δεν κάνουμε τίποτα και λέμε «μια χαρά είμαστε», μέχρι που ξημερώνει μια μέρα και λες…
«Τι έγινε ρε παιδιά;»
(γέλια) Ναι, θα μπορούσε!
Κάτι που σας έχει επιβεβαιώσει, μάθει ή αποκαλύψει αυτό το κείμενο;
Αυτό το κείμενο μού έμαθε αυτό που πάντα ήξερα και μου το επιβεβαίωσε ακόμα μια φορά: ότι δεν ξέρω να διαβάζω έργα! Γιατί όταν μου το έφερε η Νικολέτα η Κοτσαηλίδου -που το μετέφρασε κιόλας- μου είπε πως πιστεύει ότι είναι πολύ ωραίο. Εγώ της απάντησα ότι εμένα δεν μου έλεγε κάτι. Αλλά επειδή με ξέρει, ότι δεν είμαι καλός σε αυτά, επέμεινε πολύ, την έπιασε το ποντιακό της! Έτσι, της είπα ότι θα ασχοληθώ με αυτό μόνο επειδή της έχω εμπιστοσύνη. Επειδή ό,τι λέει πάντα αυτό ισχύει. Έτσι έγινε κι εδώ. Στις πρόβες άρχισαν να βγαίνουν οι «χυμοί» και να τους μυρίζω εγώ, τότε άρχισα να λέω ότι είχε δίκιο η Νικολέτα.
Άρα, πώς επιλέγετε έργα;
Στην τύχη! Βάζω άλλους ανθρώπους, επειδή με ξέρω. Έχω ένα καλό, ξέρω τι δεν μπορώ και βάζω άλλους ανθρώπους πάντα. Συγκεκριμένα, τα τελευταία 10 χρόνια ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρομαι είναι η Νικολέτα. Ό,τι σκέφτομαι, ρωτάω τη γνώμη της. Αν πει όχι, το ξεχνάω, δεν λέω δεύτερη κουβέντα. Βασικά, εκείνη ψάχνει και μου λέει να δω κάτι και όταν εκείνη λέει πως το «προτείνει», 99% πέφτει πάντα μέσα.
«Θα ήθελα να ήμουν θεατρίνος, αλλά νομίζω ότι είμαι λιγότερο θεατρίνος και περισσότερο ηθοποιός»
Έχει υπάρξει αμήχανη στιγμή στη σκηνή;
Πολύ σπάνια συμβαίνει κάτι, αλλά και λόγω εμπειρίας πια το ξεπερνάμε. Προσωπικά δεν μου συμβαίνει να χάσω ή να ξεχάσω κάτι, επειδή η δική μου προσέγγιση είναι λίγο περίεργη που ταυτόχρονα μου δίνει και μια ελευθερία. Είναι σαν να είμαι μόνος στο σπίτι μου και να κάνω ό,τι θέλω. Όταν δεν υπάρχει το «πρέπει», ανοίγει το μυαλό και η φαντασία σου, είσαι χαλαρός. Στα διάφορα που έχουν συμβεί -σπάνια- με συναδέλφους, τα αντιμετωπίζουμε, δεν έχει γίνει κάτι τρελό.
Και επίσης έχετε και τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή.
Ναι, ένας παλιός μού έλεγε κάτι και το έχω κρατήσει: «Κάθε φορά που έχεις να πεις κάτι πάνω στη σκηνή, να ξέρεις ότι αυτή είναι μια ξεχωριστή μέρα. Ό,τι λες, να το λες με ξεχωριστό τρόπο, είναι άλλο σωστό και άλλο ωραίο. Το σωστό, σκέτο, καμιά φορά μπορεί να είναι και ασήμαντο».
Όντως μού τραβάει πολλή ενέργεια. Απόδειξη, αν δείτε, είναι τα παπούτσια των ηθοποιών. Έχεις ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια το οποίο το φοράς στο ρόλο. Κάθε βράδυ κάνεις 60-70 βήματα, αυτά είναι όλα. Αν δείτε τα παπούτσια μου μετά από δύο μήνες θα τα λυπηθείτε! Σκέψου πόση δύναμη βάζεις, πόσο σφίγγεσαι, ο τρόπος που περπατάς και μπορεί να είναι πολύ βαρύς, που το παπούτσι υποφέρει. Τη σκηνή πρέπει να τη διεκδικήσεις για να μπορείς να την πατήσεις. Και φαίνεται από το παπούτσι! Ακόμα μετά από τόσα χρόνια απορώ για τα παπούτσια...
Θεατρίνος ή ηθοποιός;
Θα ήθελα να ήμουν θεατρίνος, αλλά νομίζω ότι είμαι λιγότερο θεατρίνος και περισσότερο ηθοποιός.
«Αλίμονο αν ποτέ νιώσω επαγγελματίας! αν είμαι σοβαρός άνθρωπος, την επόμενη μέρα θα πρέπει να τα παρατήσω»
Έχετε νιώσει να χάνετε τον εαυτό σας μέσα σε ένα ρόλο;
Πολύ συχνά συμβαίνει αυτό και είναι ευλογία να συμβαίνει. Δηλαδή να «βουτάς», να νιώθεις π.χ. πολύ στεναχωρημένος για κάτι και να σκέφτεσαι ότι «εγώ καλά είμαι γιατί στεναχωριέμαι;». Όπως και σαν θεατής σού συμβαίνει αυτό. Είναι παρήγορο όταν συμβαίνει και στον ηθοποιό. Αλίμονο για εμένα, για τα δικά μου δεδομένα, αν ποτέ νιώσω επαγγελματίας! Νομίζω ότι την επόμενη μέρα, αν είμαι σοβαρός άνθρωπος, πρέπει να τα παρατήσω!
Συνεπώς μαθητής, ερασιτέχνης;
Ας το πούμε inamorata με την τέχνη, με φρέσκια ματιά και ότι δεν ξέρω και πολλά! Ξέρω κάποια λίγα πράγματα και όχι να λέω για τα τόσα χρόνια εμπειρία κλπ. Γιατί πάντα έχεις την ίδια αγωνία, το ίδιο φρέσκο μυαλό και κεραίες απλωμένες. Αν κάτι δεν έχει δυσκολία... όπως λέμε αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα. Άμα πω «αυτό το ξέρω», τότε είναι σαν να κάνω αυτή τη δουλειά για να βγάλω λεφτά και να φύγω. Αυτό για εμένα είναι σαν να υπογράφεις το πιστοποιητικό θανάτου σου εσύ ο ίδιος...
Κινηματογράφος ή θέατρο;
Θέατρο μακράν. Γιατί είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου, λογοδοτείς απόλυτα. Στον κινηματογράφο, που μου αρέσει πάρα πολύ ομολογώ, υπεύθυνος για τις πράξεις σου είναι ο σκηνοθέτης. Δεν είσαι εσύ το αφεντικό, έχεις ένα δίχτυ προστασίας και λάθος να κάνεις θα το μαζέψει το μοντάζ. Στο θέατρο είναι όλα σε ενεστώτα χρόνο, άμα εκτεθείς, εκτέθηκες. Με αυτή την έννοια, πιο δύσκολο, με περισσότερη αδρεναλίνη και έκθεση, είναι το θέατρο αναμφίβολα.
Έχετε περάσει δύσκολα σε δουλειές στο θέατρο;
Πραγματικά δύσκολα περνούσα τα πρώτα χρόνια που δεν ένιωθα να πατάω στα πόδια μου, που δεν είχα αποφασίσει καν αν θα παραμείνω στο θέατρο, παρότι άκουγα καλά λόγια για εμένα. Και αυτό επειδή το να ανέβω στη σκηνή ήταν επαχθές για εμένα, ήταν δύσκολο και έλεγα ότι αν δεν έρθει η στιγμή να θέλω να ανέβω στη σκηνή θα το πάρω πίσω. Και ευτυχώς ήρθε αυτή η στιγμή που ήθελα να ανέβω στη σκηνή και να μην κατεβαίνω...
Αγαπημένο σας είδος η κωμωδία; Ένα δύσκολο είδος.
Δεν ξέρω αν είναι αγαπημένο, η αλήθεια είναι ότι προς τα εκεί με έχει πάει. Όντως είναι πάρα πολύ δύσκολο. Νιώθω πως τα καταφέρνω, ότι έχω ένα προσωπικό κώδικα που έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μου, εννοώ ότι δεν εκβιάζω το γέλιο, δεν περιποιούμαι τα αστεία, δεν μου λέει κάτι το γέλιο. Έχει μια πολύ μεγάλη γοητεία και αδρεναλίνη γιατί σου δείχνει αν πέτυχες κάτι ή όχι επειδή το βλέπεις να συμβαίνει εκείνη την ώρα.
Υπάρχει κάποιος θεατρικός ρόλος που έχετε αγαπήσει ιδιαίτερα;
Έχω αγαπήσει τον Φρανσουά Πινιόν από το Δείπνο Ηλιθίων, αγαπάω πολύ τον καημένο τον Λάρι στο Sexy Laundry, επίσης έχω αγαπήσει πολύ και είναι λίγο ορόσημο για εμένα αυτό, τον Μόσκα από το Βολπόνε σε σκηνοθεσία Βολανάκη στο Εθνικό Θέατρο. Ήταν ένας τρομερός ρόλος και πάρα πολύ δύσκολος, η ενσάρκωση του εγκλήματος με αγγελική μορφή. Αυτόν τον θεωρώ ορόσημο σε εμένα και στην υποκριτική μου διαδικασία.
Σας έλειψε το θέατρο τις δύο σεζόν του lockdown;
Την πρώτη σεζόν το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Γιατί δεν είχα καταλάβει πόσο κουρασμένος ήμουν. κοιμήθηκα, διάβασα. Τη δεύτερη μού έλειψε και ένιωσα να ζορίζομαι.
Γνωρίζετε ότι «φάγατε ξύλο» στα social media, για εκείνο το διαφημιστικό του «Μένουμε σπίτι»... Για εκείνη την προτροπή.
Δεν ασχολούμαι, ούτε μπαίνω στα social. Δυστυχώς έχουμε γεμίσει τσάμπα επαναστάτες και αντισυστημικούς, αλλά δεν ξέρουν εναντίον τίνος είναι. Μπορούν να θεωρούν κατεστημένο κυριολεκτικά οτιδήποτε. Αυτό το εναντίον όλων είναι βλακεία και αστείο.
Όταν μου είπαν για το συγκεκριμένο σποτ, είπα παιδιά για να πάρω στον ώμο μου τέτοιο πράγμα θέλω ενημέρωση, έτσι έστειλαν δύο Λοιμωξιολόγους, με έβαλαν κάτω ένα τετράωρο, τους ρώταγα - μού απαντούσαν, πείστηκα και πήγα και το έκανα. Χωρίς χρήματα εννοείται.
Θα το ξανακάνατε;
Ναι βέβαια, αν μπορούσαν να με πείσουν ότι θα βοηθήσει και θα κάνει καλό, ναι. Μου έχουν πάρει συνέντευξη από τη Le Monde γι' αυτό. Για το πόσο επιδραστικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος για την κοινωνία πολύ περισσότερο από έναν πολιτικό. Από την άλλη ένας ταξιτζής μου είχε πει: «μας κατέστρεψες ρε, δεν παίρνω κούρσα, έκλεισες τον κόσμο μέσα» (γέλια).
Ηθοποιός: ο απόλυτα κόντρα ρόλος για τον Σπύρο Παπαδόπουλο
Είναι ψυχοθεραπεία για εσάς η υποκριτική;
Η απόλυτη. Και όχι μόνο για εμένα. Το θέατρο κάνει θαύματα, είναι λυτρωτικό, απελευθερωτικό και θεραπευτικό για την ψυχή, είναι μεγάλη υπόθεση.
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένας κόντρα ρόλος για εσάς;
Απολύτως! Ο απόλυτα κόντρα ρόλος, για την αναγνωρισιμότητα και για την κοινωνικότητα που απαιτεί ώρες - ώρες. Είναι πολλοί άνθρωποι αντικοινωνικοί που οχυρώνονται πίσω από ένα ρόλο και έτσι μπορούν να συνομιλούν. Κάποτε είχα διαβάσει και μου έκανε εντύπωση, ότι οι πιο μελαγχολικοί άνθρωποι είναι οι κωμικοί. Όταν λοιπόν άρχισα να το βιώνω στο πετσί μου έλεγα πόσο δίκιο έχουν. Πίσω από ένα ρόλο μπορείς να λες τα πάντα και συνομιλείς με τον κοσμο, όμως εμένα αν με αφήσεις μέσα σε 100 ανθρώπους μπορεί σε δύο μήνες να μην έχω πει μια λέξη, ούτε «καλημέρα».
Μια αναγνωρισιμότητα που δίνει η τηλεόραση, όπως συνέβη και με εσάς μετά τους «Απαράδεκτους» βασικά.
Υπάρχουν πολύ σπουδαίοι ηθοποιοί που δεν θα τους μάθουν και ποτέ επειδή δεν παίζουν στην τηλεόραση. Αλλά η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να είναι γνωστός, είναι να είναι καλός. Αλλά έχει μπερδευτεί μέσα σαν τη μούχλα αυτό που λέμε «σόουμπιζ». Κάποιοι από εμάς δεν θέλουμε να έχουμε σχέση με τη σόουμπιζ. Υπάρχουν και άλλοι που θέλουν. Σε κάποιους λείπει η αναγνωρισιμότητα, γιατί αν δεν έχεις κάνει τηλεόραση δεν θεωρεί ο κόσμος ότι είσαι ηθοποιός αφού δεν σε ξέρει.
Στον ηθοποιό που θα σου προκαλέσει κάτι πολύ δυνατό παίζοντας, θα του πεις κάτι παραπάνω, θες να του πεις ένα ευχαριστώ αλλά μέχρι εκεί, αυτή είναι η σχέση.
Όταν ήμουν στο Θεσσαλικό όπου έπαιζα κάποιους ωραίους ρόλους, απολύτως άγνωστος τότε, μετά από 2-3 παραστάσεις πήγαινα να πάρω τυρόπιτα και μου την έκαναν δώρο, μέχρι και τη βενζίνη στη μηχανή. Μέχρι εκεί είναι όμως. Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να είναι γνωστός, αλλά να προκαλεί αυτά που προκαλεί και ο θεατής να χαίρεται, το ανταποδίδει και είναι πολύ ωραίο, σου κάνει καλό, σου δίνει δύναμη να προχωρήσεις παρακάτω.
Μια άγνωστη ιστορία με τον Θανάση Βέγγο
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Θανάση Βέγγο;
Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος. Τέτοιοι άνθρωποι βγαίνουν μια φορά κάθε 30 αιώνες. Πέρα από σπουδαίος ηθοποιός, ήταν ο άνθρωπος που αγάπησα περισσότερο στο ελληνικό θέατρο. Μετά τον πατέρα μου είχα αυτόν. Και αυτός με αγάπησε πολύ. Τον φώναζα «ατάλαντο». Έκλαιγε από τα γέλια, τού φαινόταν πολύ αστείο να τον λέω έτσι. Του έσπαγα τα νεύρα γιατί όπου πηγαίναμε και τρώγαμε πλήρωνα εγώ. Εγώ είμαι έτσι, αλλά ήταν και αυτός έτσι. Με ρωτάει μια φορά «γιατί πλήρωσες εσύ;» και του λέω «ο άντρας πληρώνει» (γέλια). Δεύτερη φορά ξέρω ότι θα μου την κάνει. Με το που μπαίνω μέσα στο μαγαζί λέω «πάω να δω τι έχει», και πάω και πληρώνω γρήγορα πρώτος, μετά κάθομαι δήθεν ότι είχα δει τα φαγητά, πάει ο Βέγγος μέσα να πληρώσει, τα βρίσκει πληρωμένα. Του λέω «σου είπα ο άντρας πληρώνει», μου λέει «εγώ π@@@@@ς είμαι;». Την επόμενη φορά, γιατί εγώ ήμουν χειρότερος από αυτόν, έχω πει σε ποιο μαγαζί θα πάμε, αλλά πήρα τηλέφωνο και κανόνισα εγώ τον λογαριασμό. Πάμε, τον αφήνω που προπορεύεται, μπαίνει μέσα, πάει γρήγορα να πληρώσει, του λέει ο ιδιοκτήτης «είναι πληρωμένα» και τρελάθηκε (γέλια).
«Κάνε ότι Κοιμάσαι»
Επιστρέψατε σε τηλεοπτική σειρά μετά από 20 χρόνια. Ο λόγος για τη σειρά της ΕΡΤ «Κάνε ότι κοιμάσαι». Τα βρήκατε δύσκολα στην αρχή ή ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα;
Πριν εμφανιστώ μπροστά στην κάμερα για να γίνει το πρώτο γύρισμα, φοβόμουν πάρα πολύ.
Τι;
Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Πού ξέρω εγώ τόσα χρόνια μετά, τι γίνεται; Όμως γίναμε αμέσως φίλοι με την κάμερα, ήταν όντως σαν να μην είχε περάσει μια μέρα. Και πρέπει να σου πω ότι κάτι είχε κάνει αυτή η αποχή και μου ήρθαν τα πράγματα λίγο πιο εύκολα με την κάμερα, ήμουν πιο φιλικός μαζί της, λιγότερο τη λάβαινα υπόψη μου ή την θεωρούσα απειλή.
Τι σας έκανε να πείτε το «ναι»; Ο ρόλος, το σενάριο;
Το σενάριο, γιατί είχα τόσα χρόνια να κάνω τηλεόραση και είχα γίνει δυσκολούτσικος κι εγώ. Είχα πει πως θα κάνω κάτι μόνο αν είναι πολύ καλό, διαφορετικά το θεατράκι μου μια χαρά είναι. Μου άρεσε πάρα πολύ το σενάριο, ζήτησα κάποια πράγματα, έγιναν όλα όπως π.χ. να μην μας λένε να κάνουμε γρήγορα γιατί δεν προλαβαίνουμε ή ότι σε 2 μέρες θα βγάζουμε το επεισόδιο. Δεν είμαστε παράλογοι, αλλά ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλον. Είχα την τελική ευθύνη και την έχω και γραπτώς στο όλο πράγμα, στο σενάριο, στο ποιοι άνθρωποι θα έρθουν. Έτσι, το στήσαμε, μας αντιπροσώπευε και είχαμε κάθε λόγο να δουλέψουμε καλά και να ευχαριστιόμαστε όπως και δεν θα είχαμε και καμία διακιολογία αν δεν ήταν καλό. Γιατί ό,τι ζητήσαμε λίγο-πολύ το είχαμε από την εταιρεία παραγωγής.
Ο Νικόλας έχει κοινά στοιχεία με εσάς;
Ναι βέβαια, ήταν πολύ σημαντικό στη ζωή μου, μέσα μου, στο μυαλό μου το να τύχει σε έναν άνθρωπο ένας σημαντικός δάσκαλος. Σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του και πολύ περισσότερο στα πρώτα του χρόνια. Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι που οι άνθρωποι ήταν απόφοιτοι δημοτικού. Είχα μια πολύ στοργική οικογένεια αλλά δεν είχαν να σου προσφέρουν κάτι παραπέρα από αυτό, δεν ξέραμε τι θα πει εξωσχολικό βιβλίο. Ήταν μεροδούλι μεροφάι και μόνο πολύ καλοί άνθρωποι. Εκεί λοιπόν αν είσαι τυχερός και βρεθεί ένας καλός δάσκαλος στο δρόμο σου να σου ανοίξει δύο παράθυρα, μπορεί να σε οδηγήσει κάπου ή και όχι.
Κάπως έτσι είναι και ο «Νικόλας»
Έτσι κατανοώ τα πράγματα και για το ρόλο μου γιατί τυχαίνει να μου είναι κάτι πολύ οικείο και πολύ μέσα μου, δεν έκανα κανένα κόπο να τον ψάξω αλλού.
Σας νοιάζει η αγορά του εξωτερικού, το Netflix;
Δεν έχω ιδέα από αυτά και δεν ασχολούμαι. Mπράβο στην πρωτοβουλία της ΕΡΤ που το έστειλαν στη Σεούλ και βραβεύτηκε, γιατί μου είπαν ότι ανταγωνιστήκαμε πολύ καλές παραγωγές και βγήκαμε πρώτοι. Είναι μια ικανοποίηση, ένα εφόδιο που το έχεις για το μέλλον, να πειστούν και οι παραγωγοί ότι μπορούμε να κάνουμε καλές δουλειές, που θέλουν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι και υποφέρουν οι ηθοποιοί.
Ο 2ος κύκλος θα είναι ο τελευταίος για τη σειρά;
Δεν το ξέρουμε ακόμα, ούτε το κανάλι ξέρει. Απλώς, ο Γιάννης Σκαραγκάς έχει τόσο ενθουσιασμό με όλο αυτό που συμβαίνει που λέει ότι έχει αρχίσει να ετοιμάζεται για του χρόνου. Και του λέω «τέλειωνε τα τωρινά και άσε του χρόνου».
Δουλεύετε με αρκετούς νέους ανθρώπους στη σειρά. Τι έχετε μάθει εσείς από τη νέα γενιά ηθοποιών;
Και τα περσινά και τα φετινά παιδιά, αλλά αναφέρω τα περσινά γιατί έζησα πιο πολύ μαζί τους, ήταν όλα πολύ καλά παιδιά. Μπορεί να μην έτυχε, να ήταν η συνθήκη που αναγκαστικά βγάζει στον άλλον τον καλό του εαυτό. Τα περισσότερα ήταν και εξόχως ταλαντούχα παιδιά, αλλά άσχετα με αυτό εγώ ήμουν συνέχεια σε ακτίνα βολής για να τους βλέπω, μου άρεσε να τους παρακολουθώ. Μου άρεσε επίσης να τα βλέπω πώς έγιναν φίλοι μέσα σε 10 μέρες. Έγιναν κολλητοί και έβγαιναν μαζί κάθε βράδυ. Τα παρακολουθούσα όχι μόνο για τον τρόπο που έπαιζαν, δεν με επηρέαζε αυτό σε κάτι, όμως μάθαινα -γιατί το έχω ξεχάσει, πέρασαν πολλά χρόνια- από τον τρόπο που στήνεται ένας νέος άνθρωπος απέναντι σε μια τέτοα δουλειά, που λέγεται υποκριτική. Έβλεπα πόσο νοιάζονται, πόσο διαβάζουν, να συζητούν μεταξύ τους και ήταν σαν ένα μικρό μελίσσι που παρακολουθώντας το, μόνο να κερδίσεις έχεις. Σου ανανεώνει τα νεανικά σου κύτταρα και παρατάς τις βεβαιότητες στην άκρη.
Στο «Κάνε Ότι Κοιμάσαι», έχει υπάρξει δύσκολη ή επικίνδυνη στιγμή για εσάς;
Υπήρξαν δύσκολες σκηνές και στο να γίνουν και πολύ κουραστικές. Είχαμε και λίγο επικίνδυνες σκηνές, κάποιους ψιλοτραυματισμούς, αλλά δεν μασάμε εμείς με αυτά. Είχαμε και έχουμε σκηνοθέτες που θέλουν καλό αποτέλεσμα. Μου έκανε εντύπωση σε χωριά στη Νάξο, άνθρωποι 80 ετών που δεν τους το είχα, να μου μιλάνε για αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι το οποίο να πιάνει τόσο μεγάλη γκάμα ανθρώπων. από τον απαιτητικό της Αθήνας μέχρι τον μπάρμπα στο χωριό.
Και όσον αφορά στη συμμετοχή σας στο «Έτερος Εγώ»;
Έπος. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας όχι μόνο ξέρει, αλλά είναι και πολύ καλλιτέχνης μέσα του. Είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, διαβασμένος, τεχνοκράτης, πεισματάρης που έχει μάθει πράγματα. Νομίζω ότι η καλή τηλεόραση έχει να πάρει πολλά από τον Τσαφούλια.
«Είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος που περνάει καλά τη ζωή του»
Τι φοβάστε σε σχέση με τη δουλειά;
Τεστάρω συνέχεια τον εαυτό μου. Εγώ μαθαίνω τα κείμενα πάρα πολύ γρήγορα. Διαβάζω δύο φορές μια σελίδα και την έχω μάθει. Και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια που είχα να παίξω στην τηλεόραση, με τσεκάρισα. Μόλις είδα ότι το μαθαίνω ακόμα το ίδιο εύκολα και δεν είχε αλλάξει κάτι, χάρηκα υπερβολικά.
Τι είναι ο χρόνος για εσάς; Τον καλοδέχεστε ή σας φοβίζει;
Μεγάλη κουβέντα… Ο χρόνος είναι ένα μέγεθος ή μια κατάσταση που έχει μια γραμμική κίνηση, τρέχει και εσύ πρέπει να ανέβεις στο βαγόνι, να μην το χάσεις, να είσαι πάντα πάνω, γιατί άμα κάτσεις κάτω βλέπεις τη ζωή σου να περνάει. Ο χρόνος είναι η ζωή σου ουσιαστικά. Άρα πρέπει να μην χάνεις τον βηματισμό σου. Αλλιώς χάνεται το τρένο στο βάθος.
Ανατρέχετε συχνά στο παρελθόν, αναπολείτε;
Είμαι παρελθοντολάγνος ναι, ανατρέχω συχνά, όχι τόσο σε δουλειές αλλά στη ζωή πώς ήταν παλιά. Δηλαδή, αν εγώ ήμουν υπεύθυνος για τη ζωή σας, θα φεύγανε κινητά, κομπιούτερ, θα ξαναπήγαινε το μολύβι στο αυτί του μαραγκού.
Συνηθίζουμε να εξωραΐζουμε πάντα το παρελθόν επειδή έχει να κάνει με τα νιάτα μας που βλέπαμε πιο αθώα τα πράγματα. Κάθε εποχή έχει και τις δυσκολίες της. Όντως, μπορεί να ήταν οι άνθρωποι λίγο πιο αθώοι επειδή είχαν και λιγότερα σε γνώσεις. Οι εποχές που εγώ αναφέρομαι ήταν πάρα πολύ δύσκολες καμία σχέση με τώρα, όχι μόνο από φτώχεια, αλλά και τα πολιτικά, ε'ίχα συγγενείς στη Μακρόνησο κλπ.
Ο λόγος που ανατρέχω, φαντάζομαι, αφενός μεν, γιατί ήμουν παιδί και είναι ωραίο να σκέφτεσαι τον εαυτό σου παιδί και αφετέρου ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν ήμουν συμβατός με αυτό που λέγανε πρόοδο (κινητά, ίντερνετ κλπ.), και δεν ξέρω γιατί. Όχι μόνο δεν μάσησα αλλά δεν βλέπω τον κόσμο να γίνεται και καλύτερος με αυτά. Με την τεχνολογία γλιτώνουμε χρόνο και κόπο και έχει γίνει η ζωή πιο εύκολη, αλλά γιατί δεν βλέπω πιο χαλαρές φάτσες, πιο χαρούμενες με λιγότερα νεύρα, λιγότερη επιθετικότητα; Μου αρέσει να πηγαίνω στην ουσία των πραγμάτων και βλέπω ότι όλα αυτά είναι στολίδια και περικοκλάδες που έχουν να κάνουν ελάχιστα με την ουσία. Θα έλεγα το μόνο σημαντικό σε αυτό που λέμε πρόοδο είναι στον τομέα της υγείας. Σήμερα σώζονται άνθρωποι.
Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, θα κάνατε κάτι διαφορετικά;
Θα καταργούσα όλη αυτή την πρόοδο της τεχνολογίας. Θα ξαναγυρίζαμε στα κάρα.
Δεν έχω κάνει πράγματα για τα οποία να μετανιώνω, οπότε θα έκανα μάλλον τα ίδια κάτω από την ίδια συνθήκη, γιατί οι συνθήκες πολλές φορές ορίζουν που θα πας.
Παρακολουθείτε τον Ολυμπιακό;
Ναι τον παρακολουθώ, αλλά εδώ και χρόνια δεν πηγαίνω στο γήπεδο. Παλιά πάντα πήγαινα γήπεδο και στο εξωτερικό. Δεν πηγαίνω γιατί συμπίπτουν οι ώρες με τις διπλές παραστάσεις. Ενώ δεν είμαι ειδικός του ποδοσφαίρου, εκνευρίζομαι συχνά με κάποιες λάθος επιλογές που τις καταλαβαίνω την ώρα που γίνονται ότι είναι λάθος και αποδεικνύονται μετά.
Επόμενα σχέδια υπάρχουν;
Δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Όχι μόνο αντικειμενικά σαν χρόνος (που δεν υπάρχει), αλλά και στο μυαλό μου. Με τη σειρά ξοδεύω πολλή δουλειά, ενέργεια και σκέψη. Ευτυχώς που στο θέατρο το έργο είναι κάτι που γνωρίζω πολύ καλά από πέρυσι αλλιώς δεν νομίζω να έκανα καινούρια παράσταση. Έχω πέσει πολύ με τα μούτρα σε αυτή τη σειρά.
Το καταφύγιο σας ποιο είναι; Το θέατρο Κάππα, η μοτοσικλέτα, η Νάξος, η βάρκα;
Είσαι πολύ διαβασμένη. Βάρκα, Νάξος, μηχανή. Με αυτή τη σειρά.
Και τα παράσημα;
Καλός καπετάνιος! Στο φουσκωτό.
Θέλατε να γίνετε ψαράς μικρός.
Ναι, δεν ψάρευα όμως. Ήθελα να γίνω ψαράς επειδή ήταν ελεύθεροι, γυρνάγανε, δεν είχαν ωράρια. Μου άρεσε.
Είστε ευχαριστημένος από τον εαυτό σας;
Ναι. Γενικά, θεωρώ είμαι. Καλά τα έχω πάει. Κοιμάμαι ήσυχος. Και δεν λέω για επιτυχίες, λέω γενικά στη ζωή μου. Είχα τους φίλους μου, δεν έχω πειράξει άνθρωπο, έχω ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε, αγαπάω πολύ τη δουλειά μου, δεν έχω φιλοδοξίες. Είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος που περνάει καλά τη ζωή του. Δουλεύοντας σκληρά.
Τι θα σας έκανε να σταματήσετε να παίζετε;
Θα παίζω όσο νιώθω ότι μπορώ. Ενώ το αγαπάω πολύ το θέατρο και την υποκριτική γενικά, ελέγχω συνέχεια τον εαυτό μου, με ενδιαφέρει πολύ η αξιοπρέπειά μου. Καταλαβαίνω άλλους συναδέλφους, δεν κατηγορώ ποτέ. Όταν πήγα να δω στο θέατρο τον Μίμη Φωτόπολο που τον λάτρευα σε πολύ μεγάλη ηλικία και είδα να προσπαθεί αλλά να μην του πολυβγαίνει, έφυγα σακαταμένος, δεν ήθελα αυτή την εικόνα. Και δεν θέλω να τη δώσω κι εγώ. Μόλις νιώσω ότι δεν μπορώ θα σταματήσω. Έχω πει ότι μόλις σταματήσω να οδηγώ μοτοσικλέτα θα συνθηκολογήσω με την κατάσταση ότι γέρασα. Νομίζω ότι όταν σταματήσω να οδηγώ μοτοσικλέτα θα σταματήσω και το θέατρο.
Διαβάστε επίσης
Ελένη Τσαλιγοπούλου στο Newsbomb.gr:Δεν φοβάμαι το τέλος της καριέρας μου, καλά γεράματα θέλω να έχω
Kid Moxie: Από το Maestro και το Milky Way στο ντουέτο με τους Depeche Mode
«Η Μάγισσα»: Ο Λευτέρης Χαρίτος αποκλειστικά στο Newsbomb.gr λίγο πριν την πρεμιέρα της σειράς
«60 χρόνια Χρήστος Λεοντής»: Όσα είδαμε και ακούσαμε στην πρόβα με τον Μίλτο Πασχαλίδη
