Η βαρβαρότητα του κορονοϊού και το θέατρο που… ξεχνάμε!

Το θέατρο που εδώ και καιρό μοιάζει να αντιμετωπίζεται περίπου ως κάτι… συμπληρωματικό στον πολιτισμό μας. Το θέατρο που όχι απλά υποφέρει, που έχει πληγεί βάναυσα λόγω του κορονοϊού αλλά πολύ περισσότερο το αντιμετωπίζουν πια με τέτοιο τρόπο, ο οποίος δεν τιμάει κανέναν.
Αφορμή για αυτές τις γραμμές στάθηκε μια κουβέντα με τον Θοδωρή Μαροσούλη. Τον θεατράνθρωπο, Θοδωρή, τον επιχειρηματία, Μαροσούλη. Τον άνθρωπο που την προσεχή Πέμπτη θα καμάρωνε υπερήφανος την παράσταση «Ο Θεός της σφαγής» που θα ανέβαζε, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, στο Θέατρο «Αθηνά». Που εδώ και καιρό μίλαγε για αυτή την παράσταση, περίπου ως… χαζομπαμπάς! Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός του.

Μια παράσταση που είχε προγραμματιστεί, που ήταν όλα έτοιμα να ανέβει από τις 28 Οκτωβρίου αλλά ελέω κορονοϊού η πρεμιέρα μετατέθηκε στις 4 Νοεμβρίου. Και πλέον πηγαίνει… κάποια στιγμή, όταν κι όποτε!
Με ποιον να τα βάλεις; Με τον θεό ή με τον διάβολο; Ή και με τους δυο μαζί; Όποιον εν πάση περιπτώσει ευθύνεται για αυτό που ζούμε! Η αγωνία μεγάλη. Και ο προβληματισμός, αν όχι η αγανάκτηση για το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις το θέατρο δεν… αναφέρεται καν στην ανακοίνωση των μέτρων για την πανδημία! Απίστευτο κι όμως αληθινό… Σκέψου πόσες φορές έχει ακούσει την (επίσης πληγείσα) «εστίαση» και πόσες το «θέατρο» στις Ειδήσεις και θα καταλάβεις τι εννοώ. Το αρχέγονο κύτταρο του πολιτισμού μας, δεν μπαίνει καν στην εξίσωση… Κι ας έχει πληγεί βάναυσα από τον κορονοϊό και όσα φέρνει μαζί του αυτή η ιστορία.

Λες και η αρμόδιοι φορείς, η Πολιτεία κλπ να θεωρούν ότι με το να μην αναφέρουν το θέατρο στους τομείς που πλήττονται θα… απαλύνουν τον πόνο όσων μοχθούν για να ανέβει μια παράσταση! Το αντίθετο συμβαίνει! Ακριβώς το αντίθετο. Γιατί, οι άνθρωποι του θεάτρου νιώθουν εγκαταλελειμμένοι από κάθε άποψη. Πόσο μάλλον δε όταν για δουλειές που έχουν ξεκινήσει, πρέπει να περιμένουν αν και εφόσον μπουν στον ΚΑΔ. Απίστευτο; Ακόμη ένα που είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό!

Το πλέον οξύμωρο δε είναι πως κάθε φορά που η Πολιτεία νιώθει πως πρέπει να περάσει το ηχηρότερο μήνυμα της στην κοινωνία επιστρατεύει ανθρώπους του θεάτρου! Παράδοξο; Προφανώς. Δηλαδή θυμόμαστε τους ηθοποιούς όταν το απαιτούν οι περιστάσεις αλλά… ξεχνάμε τον φυσικό τους χώρο με κάθε ευκαιρία! Με δυο λόγια αγαπάμε τα ψάρια αλλά βρωμίζουμε τη θάλασσα… Γίνεται; Δεν γίνεται!

Σε κάθε περίπτωση και για να μην μακρηγορούμε: Δείξτε σεβασμό στο θέατρο! Όχι απλά τον απαιτούμενο αλλά αυτόν που έχει κατακτήσει, έπειτα από τόσους αιώνες προσφοράς σε αυτό που ονομάζεται Ελληνικός Πολιτισμός. Σε αυτό που ονομάζεται Ελλάδα. Αυτή η χώρα που (δυστυχώς) συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της. Και μάλιστα αυτά που την έχουν κάνει υπερήφανη.

Ας τελειώσουμε με αυτό. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο καταλαβαίνουμε πως ο κορονοϊός, εξελίσσεται από πανδημία σε βαρβαρότητα. Χτυπάει τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Κυρίως όμως χτυπάει την κοινωνικότητα και απαιτεί απομόνωση. Ο άνθρωπος μεγαλούργησε όταν αναπτύχθηκαν οι πρώτες κοινωνίες. Το ένα άλλωστε γίνεται εύκολα μηδέν.

Διαβάστε επίσης:

Κορονοϊός - Live Blog: Ένα βήμα πριν από το γενικό Lockdown σε όλη την Ελλάδα