Αρκεί ένας Μελ Γκίμπσον να φέρει την άνοιξη;

Το γνωρίζαμε, μας έκανε εντύπωση, κι αν δεν ήμασταν σίγουροι, τουλάχιστον το υποψιαζόμασταν. Κι αυτό μάλλον ισχύει για τους περισσότερους πολίτες, σινεφίλ και μη, και φαν των διεθνών δημοφιλών πλατφορμών παρακολούθησης ταινιών μεγάλου μπάτζετ ή σειρών.

Στο Χόλιγουντ και γενικά (και) στην αμερικανοφερμένη βιομηχανία του θεάματος, ισχύουν αυστηροί κανόνες, ή μάλλον αυστηρή γραμμή, χωρίς καμία δυνατότητα παρέκκλισης. Όποιος ξεφύγει, τον τρώει η… μαρμάγκα, τόσο ώστε τα τελευταία χρόνια σίγουρα να μην το διανοείται σχεδόν κανείς. Η γραμμή είναι τόσο αυστηρή που αναρωτιέται κανείς πως κατάντησαν -και ποιοι- την τέχνη όχι απλά να έχει τοσο αυστηρά καθορισμένα όρια, αλλά πλέον να αποτελεί μια ασφυκτική φυλακή του υποτιθέμενου political correct, μέχρι και υμνητής αλλά και εργαλείο της Woke Ατζέντας.

Μειοψηφίες διαφόρων τύπων και προσανατολισμών της πραγματικής ζωής που σχεδόν σε όλες τις ταινίες και σειρές γίνονται... πλειοψηφίες (αλήθεια, προστατεύονται τα δικαιώματά τους έτσι;), κατακρεούργηση της ιστορικής αλήθειας ώστε να εξυπηρετηθεί με το ζόρι το μοντέρνο αβάσιμο αφήγημα (η Κλεοπάτρα ήταν μαύρη, ο Μέγας Αλέξανδρος ομοφυλόφιλος και πολλά άλλα), ενώ παρατηρείται ακόμα και μια σύγχυση, περί των παραδοσιακών αξιακών εννοιών του καλού και του κακού. Το κακό -ακόμα και το απόλυτο κακό που σκοτώνει, βιάζει και κατακτά- έχει και αυτό τα δίκια του, και μήπως κάποιοι άλλοι φταίνε που δεν το πρόσεξαν αρκετά και ένιωσε αδικημένο και άρα ίσως καλά κάνει;

Ας δούμε πως το είπε ο Μελ Γκίμπσον, ένας εκ των κορυφαίων ηθοποιών όλων των εποχών, ο οποίος έχοντας φτάσει στο σημείο που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να μασάει τα λόγια του, ποιος θα τον κρίνει ή ποιος δεν… θα του δώσει την ευκαιρία για να πρωταγωνιστήσει σε ένα νέο blockbuster, προτιμά την εσωτερική αναζήτηση, κι όπως φαίνεται τις παραδοσιακές αξίες και το κοινό καλό. Και κυρίως, σέβεται την τέχνη.

Όπως αναδείχτηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, όπου ακολούθησε το πρόγραμμα, ήπιε αγιασμό και εκκλησιάστηκε, πρόσφατα είχε πει τα πράγματα με το όνομά τους. Και εξήγησε γιατί έχει έρθει σε ρήξη με τη βιομηχανία του Χόλιγουντ. Απορούμε που είναι ένας από τους λίγους, αλλά από την άλλη, η δόξα με όποιο τίμημα είναι προτιμότερη από την αντίσταση και την ανεργία. Ειδικά στο Χόλιγουντ.

Ήταν τότε, που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την άλλη του ιδιότητα, τη σκηνοθετική, για χάρην της ταινίας «Τα Πάθη του Χριστού», το μακρινό 2004. Όπως αποκάλυψε, ήδη από τότε δέχθηκε σφοδρή κριτική και πίεση, με πολλούς να τον κατηγορούν ή να τον απομονώνουν επαγγελματικά εξαιτίας της δημόσιας έκφρασης της πίστης του.

Κι όπως είπε, ο χριστιανισμός είναι η μόνη θρησκεία που «επιτρέπεται να χλευάζεται» στον χώρο του κινηματογράφου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα γιατί, όπως μας ενημέρωσε, (και) εκεί διαφεντεύει ένα «φιλελεύθερο και προοδευτικό κατεστημένο», το οποίο επιδεικνύει σεβασμό σε όλες τις άλλες θρησκείες -ακόμα και τις πιο καταπιεστικές- αλλά φυσικά εχθρεύεται τον χριστιανισμό!

Γιατί ειδικά τον χριστιανισμό; Μα γιατί αυτός φταίει για το, κάποιοι θα έλεγαν woke, αφήγημα, και συσχετίζεται με έννοιες όπως «λευκοί», «πατριαρχία» και… «αποικιοκρατία», όπως εξήγησε ο Μελ Γκίμπσον.

Δεν είναι μυστικό ότι κυρίως στην προ Τραμπ εποχή στην Αμερική αλλά και σήμερα -δεν ξεριζώνονται τόσο εύκολα αυτά- αν είσαι λευκός -κι ακόμα χειρότερα αρσενικός- είσαι εκ γενετής υπόλογος. Για την «πατριαρχία», όπως την καταλαβαίνει ο καθένας, και φυσικά για την μεγάλη πληγή και τύψη του δυτικού πολιτισμού -όπως το καθιέρωσαν- την «αποικιοκρατία». Και τη δουλεία, φυσικά.

Κι έτσι, δια στόματος Μελ Γκίμπσον, ο χριστιανισμός συλλήβδην χλευάζεται, γιατί υποτίθεται αφού είναι το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού, ευθύνεται και για όλα τα κακά που αυτός επέφερε -για τα καλά, ούτε λόγος φυσικά. Τι κι αν, το «πουλέν» της woke ατζέντας -ας μην κρυβόμαστε- το Ισλάμ και οι ριζοσπαστικές μορφές -που αποτελούν νόμο του κράτους σε αρκετές χώρες- κι οι θιασώτες του όχι μόνο δεν νιώθουν καμία τύψη, αλλά υπερηφανεύονται κιόλας για τις κατακτήσεις, τις εισβολές, τις γενοκτονίες κατά γειτόνων χριστιανών; Και όχι μάλιστα τόσο παλιά, αλλά και μετά την εποχή της αποικιοκρατίας, όπως έχει βιώσει και το δικό μας έθνος.

Τι κι αν στον μουσουλμανικό κόσμο οι δούλοι από την Αφρική -για να το πιάσουμε κι αυτό- ήταν πολύ περισσότεροι από όσους δυστυχισμένους έκαναν το ταξίδι μέσω του Ατλαντικού για τις ΗΠΑ; Δεν τους βλέπουμε σήμερα, διότι, πολύ απλά, στη Μέση Ανατολή τους σκλάβους από την Αφρική τους ευνούχιζαν με την άφιξή τους, οπότε δεν έκαναν απογόνους. Προς τις ΗΠΑ μεταφέρθηκαν 9-12 εκατομμύρια δούλοι, προς τη Μέση Ανατολή 14-18 εκατομμύρια. Μαντέψτε ποιος φταίει, το 2025, και ποιος αποκλείεται από τη δυτική τέχνη, ενώ ο άλλος, που όπως είπαμε όχι δεν κοίταξε ποτέ επικριτικά το παρελθόν του, αλλά μόνο υπερηφανεύεται για αυτό, μεσουρανεί και προστατεύεται.

Για να μην αναφερθούμε στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην… «πατριαρχία», συγκρίνοντας πως ζει μια γυναίκα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες όπου ισχύει ο νόμος της Σαρία ή και όχι. Είδαμε καμία κριτική ποτέ για αυτό από την υψηλή τέχνη του Χόλιγουντ; Καμία διάθεση αλλαγής ή ενσυναίσθησης; Όχι και ποτέ. Γιατί άραγε;

Το λέει ο Μελ Γκίμπσον, το βλέπουμε και στα μπλοκμπάστερ. Φταίει ο χριστιανισμός για όλα και πρέπει να αποκλειστεί -από τους ίδιους τους χριστιανούς.

Το θέμα όμως δεν είναι ακριβώς ο χριστιανισμός και η θρησκευτική του διάσταση. Το θέμα είναι να χτυπηθεί δομικά και ριζικά ο δυτικός πολιτισμός. Είναι προφανές, γίνεται με εντολές, ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν, κι ο Τραμπ, αν δεχτούμε τη ρητορική του αλλά και πράξεις του ότι θέλει να τα αλλάξει όλα αυτά, έχει λίγο καιρό που εξελέγη.

Η μαζική τέχνη κι ο κινηματογράφος είναι ένα καλό όπλο για όλη αυτή την εργαλειοποίηση και προπαγάνδα.

Ωστόσο ο Μελ Γκίμπσον το έχει πιάσει. Επόμενη ταινία του, η Πολιορκία της Μάλτας από τους Οθωμανούς. Πρόκειται για τη μεγάλη ήττα του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, που προσπάθησε να καταλάβει το νησί της Μάλτας. Τελικά, οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να αποσυρθούν αφού υπέστησαν μεγάλες απώλειες, σηματοδοτώντας ένα σημείο καμπής στον μεσογειακό αγώνα μεταξύ χριστιανικών και μουσουλμανικών δυνάμεων. Η νίκη ενίσχυσε το ευρωπαϊκό ηθικό σε μια εποχή που οι Τούρκοι καταλάμβαναν τη μια χώρα μετά την άλλη.

Λέτε να το δούμε τελικά;