«Δικαιούμαστε δια να ομιλούμε;»
Αποτελεί κοινό τόπο το γεγονός που συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις χώρες, πλούσιες και φτωχές, ότι δηλαδή η σπουδαιότερη, η σημαντικότερη επένδυσή τους γίνεται στην Παιδεία και παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, τις ανόμοιες παραδόσεις και καταβολές του κάθε λαού, του κάθε έθνους, ο στόχος είναι κοινός, ή περίπου κοινός: Οι χώρες βλέπουν μπροστά, βλέπουν το μέλλον: τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους.
Σκοταδισμός και μισαλλοδοξία δεν έχουν θέση στο όραμα. Και το όραμα του σήμερα είναι ο ρεαλισμός του αύριο. Δεν υπάρχει μέλλον δίχως την παιδεία, δίχως την εκπαίδευση. Και τούτο γίνεται αντιληπτό από όλους. Ή μήπως όχι από όλους;
Πολύ φοβάμαι ότι η πατρίδα μας αποτελεί για ακόμα μία φορά, θλιβερή και αποτρόπαιη εξαίρεση στον παγκόσμιο άγραφο κανόνα. Από μικρή ηλικία ακούμε τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων να διατυμπανίζουν φαμφαρόνικα: «πρώτο μας μέλημα η παιδεία»! Ήμασταν νιοι και κοντεύουμε να γεράσουμε ακούγοντας τα κούφια λόγια από τον έναν στον άλλον ηγεμονίσκο που θαρρεί ότι διαφεντεύει τόσο μεγάλη ιστορία, τόσο μεγάλη αξία, τόσο μεγάλους προγόνους, τόσο μεγάλη χώρα.
Πόσο λάθος!
Βέβαια το πρόβλημα της απαξίωσης του σπουδαιότερου αγαθού που μετέρχεται ο άνθρωπος, δεν είναι σημερινό. Όμως η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο! Προσκολημένη σε ιδεοληψίες του παρελθόντος αρνείται να αφουγκραστεί έστω την τρέχουσα πραγματικότητα. Αρνείται να οργανώσει τις βαθμίδες εκπαίδευσης από κάτω προς τα επάνω, από το νηπιαγωγείο προς τα υψηλότερα εκπαιδευτικά κλιμάκια.
Αντ’ αυτού σχεδιάζει (εδώ και τρία χρόνια στα σχέδια ξέμεινε), ένα ακόμα «εκπαιδευτικό σύστημα», ω της πρωτοτυπίας!
Ένας «νόμος Γαβρόγλου» ας πούμε και τι έγινε; Έχουμε άραγε ανάγκη από έναν ακόμα τρόπο πρόσβασης στα πανεπιστήμια; Έχει τόση σημασία; Πιστεύει κανείς ότι θα μειωθεί το άγχος των μαθητών της Α’ και Β’ Λυκείου επειδή κάποιοι μανδαρίνοι, μακράν της ζωντανής εκπαιδευτικής διαδικασίας το διατυμπάνισαν; Πιστεύουν ότι τα φροντιστήρια θα λειτουργούν μόνο στη Γ’ Λυκείου; Αστειότητες.
Όσο για τα Πανεπιστήμια θεωρώ ότι χάθηκε ανεπιστρεπτί μια τεράστια ευκαιρία. Ο σκοταδισμός και η ιδεολογική προσκόληση επέβαλαν την τραγικότερη στρατηγική ήττα της πατρίδας, ακριβώς στο πιο δυνατό σημείο της: Την αξιοποίηση του πνευματικού μας πλούτου προς όφελος των μελλοντικών γεννεών. Κρίμα! Κρίμα για τα μη κρατικά πανεπιστήμια που θα αυτοχρηματοδοτούνταν, θα αύξαναν τον καλώς εννοούμενο ανταγωνισμό με τα δημόσια ιδρύματα και θα αποτελούσαν πηγή και υλικού πλούτου για τη δύσμοιρη χώρα μας. Όσο για τις μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλική γλώσσα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήριο για την ίδρυση στο μέλλον μη κρατικών πανεπιστημίων στις λεγόμενες «βαριές σχολές», όπως η ιατρική και τα πολυτεχνικά τμήματα, που χρειάζονται βαρύ εξοπλισμό και εργαστηριακές υποδομές.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει τον κομβικό εταίρο με συμβεβλημένα ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά ιδρύματα, ώστε να προσεταιριστούμε τεράστιες αγορές με δίψα για την ανώτατη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, όπως αυτές της Κίνας ή της Ινδίας.
Όμως όχι! Η χώρα μας ανεφώνησε δια της νομίμως εκλεγμένης κυβερνητικής πλειοψηφίας το μεγάλο ΟΧΙ στην παγκόσμια γνώση που θα μπορούσε να εκτοξεύσει την Ελλάδα στη θέση που της αξίζει. Προφανώς είμαστε ένας άξιος λαός που καθορίζει τις τύχες του. Ως εκ τούτου «δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε».
*Η Μαριάνθη Δ. Καφετζή-Ραυτοπούλου είναι Οικονομολόγος, ΜΒΑ, Σύμβουλος Επιχειρήσεων και Επικεφαλής Συνεδριακού Τουρισμού της ΝΔ
Δημοφιλείς Ειδήσεις
