Κατερίνα Στικούδη: Μια φορά είχα γίνει κατίνα δημόσια, είχα εκφέρει τη γνώμη μου «σκληροπυρηνικά»

Η Κατερίνα Στικούδη είναι ένα από τα πρόσωπα της ελληνικής showbiz που έχει καταφέρει να καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά πράγματα και να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει εξίσου καλά σε όλα.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό You, η Κατερίνα Στικούδη μιλά για τα αρνητικά σχόλια που έχει δεχτεί κατά καιρούς, τον σύζυγό της Βαγγέλη Σερίφη, αλλά και την αλλαγή που έχει φέρει στη ζωή της ο γιος τους Βύρωνας.

Ορισμένοι στο παρελθόν είχαν αμφισβητήσει τις φωνητικές σου δυνατότητες, πίστευαν ότι είσαι απλά μια ωραία γυναίκα…

Ακριβώς, και δεν αρνήθηκα ποτέ την εικόνα μου… Αλλά στηρίχθηκα στο πείσμα μου για τη δουλειά μου, μου άρεσε να μαθαίνω. Έκανα, λοιπόν, μια συμφωνία με τον εαυτό μου και είπα ότι κάνω μια δουλειά που θα την απολαύσω όσο κρατήσει. Στο χέρι μου ήταν να προσπαθήσω για να έχω διάρκεια.

Ποτέ δεν επαναπαύομαι άλλωστε, γιατί ξέρω ότι εάν πεις “εδώ είμαι, έφτασα” έχεις χάσει το παιχνίδι. Θα μπορούσε και να μη συμβεί τίποτα, γιατί εγώ δεν είχα ποτέ “πλάτες” από πίσω μου. Και δεν αναφέρομαι στον σύζυγό μου, ούτε στους φίλους μου, γιατί σε εκείνους λέω συνέχεια τον πόνο μου, γι’ αυτό δε χρειάστηκα ποτέ μέχρι σήμερα ψυχολόγο (γέλια).

Γενικότερα όλο και περισσότερο στα social media επικρατεί μια τοξικότητα, εσένα σε αγγίζουν τα σχόλια που δέχεσαι;

Σύντομα θα κλείσω 20 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, έχω σκληραγωγηθεί. Αντέχω και πραγματικά δε δίνω δεκάρα, γιατί επικεντρώνομαι καθημερινά στα δικά μου προβλήματα, στο σπίτι μου, στο παιδί μου, στην οικογένειά μου, στους γονείς μου. Με ρωτούσαν τις προάλλες στα social πώς αλλάζω την πάνα του μωρού με τα νύχια που έχω.

Όλες αυτές οι χαζομάρες μόνο πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι για κανένα τραγούδι, όπως το “Ενθάδε Κείται” για παράδειγμα… Καταλαβαίνω ότι οι δραστηριότητες του άλλου αρέσουν στον κόσμο και μέσα από τα social τις τροφοδοτούμε λίγο κι εμείς, όμως ας κοιτάξει ο καθένας τη ζωή του, γιατί η ζωή μας είναι μοναδική. Είναι κρίμα που κάποιοι χάνουν πολύτιμο χρόνο με το να ασχολούνται με τους άλλους.

Δείχνεις σκληρό παιδί, έχεις κλάψει ποτέ στο μαξιλάρι σου;

Έχω πολύ καιρό να κλάψω τώρα που το λες (γελάει). Κλαίω κάθε μέρα, για διαφορετικούς λόγους, είτε από χαρά και συγκίνηση, είτε γιατί βλέπω τη ζωή μπροστά μου να ανθίζει, βλέποντας μωρά, φίλους του Βύρωνα και τα παιχνίδια που ελαφραίνουν την ψυχή μου, μου δίνουν ενέργεια. Παίρνω δύναμη από τα παιδάκια και οχυρώνομαι απέναντι στην τοξικότητα, την προσπερνώ, δεν την βλέπω καν.

Η Κατερίνα έχει γίνει “κατίνα” ποτέ;

Μπα, δε μου ταιριάζει. Μια φορά είχα γίνει δημόσια κιόλας, πολλά χρόνια πίσω, το 2012 που είχα εκφέρει τη γνώμη μου λίγο… σκληροπυρηνικά σε μια διάσημη φίλη μας, που είχε μιλήσει πολύ άσχημα για τις γυναίκες και είχε γράψει κάτι πολύ σεξιστικό – νομίζω ήταν για το κόκκινο χαλί ενός gala, που είπε “πώς πηγαίνουν έτσι γυμνές”… Αποζητώ από τις γυναίκες μεγαλύτερη στήριξη η μια στην άλλη. Είμαστε σε καλό δρόμο, μπορούμε όμως και καλύτερα.

Ποιο είναι το μυστικό μιας επιτυχημένης σχέσης;

Δε ξέρω αν υπάρχουν μυστικά και συνταγές, αλλά με τον Βαγγέλη ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι ταιριάζουμε, ότι μπορούμε να κάνουμε παρέα, μιλώντας για τη μουσική μας.

Στην πρεμιέρα της παράστασης “Άντρες με τα όλα τους” τον έβλεπα να σε καμαρώνει από την πρώτη σειρά… Λέτε συχνά ο ένας πόσο θαυμάζει τον άλλον;

Εμείς στο σπίτι μας λειτουργούμε ομαδικά, δεν έχουμε “εγώ” κι “εσύ”, είμαστε “εμείς”. Άρα, είναι πολύ εύκολο να μας δημιουργούνται αυτά τα συναισθήματα. Ποτέ δεν είμαι αφοριστική, τα ρούχα του μόνο θέλω να τακτοποιεί, αλλά κι αυτό με τον ερχομό του παιδιού το έχω σχεδόν ξεπεράσει. Τον θαυμάζω και αντίστοιχα με θαυμάζει κι εκείνος, ο καθένας μας έχει βάλει το λιθαράκι του για να γίνεται καλύτερη η σχέση.

Ο Βαγγέλης έχει συμβάλει ακόμα και στον τρόπο που μιλάω, γιατί είναι φιλόλογος και έχει πάρα πολλές γνώσεις, οπότε κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι θα μάθω μαζί του.

Τσακώνεστε ποτέ;

Φυσικά και διαφωνούμε σε πολλά πράγματα, αλλά πλέον έχουμε αποφασίσει ότι όταν θα διαφωνούμε, θα συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

Συνήθως ποιος κάνει το πρώτο βήμα για τη συμφιλίωση;

Και οι δυο ταυτόχρονα. Μοιάζουμε πολύ στις αντιδράσεις μας και έχει πλάκα. Μας περνάει, λύνουμε τα προβλήματα και προχωράμε, δε μένουμε εκεί.

Με τους δικούς σου ανθρώπους έχεις τον τσαμπουκά που έχεις στη δουλειά σου όταν κάποιος σε πειράξει;

Όχι τόσο πολύ. Από τη μέρα που γεννήθηκε ο Βύρωνας δεν έχω σηκώσει τον τόνο της φωνής μου, με άλλαξε και με αλλάζει, προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Έχω καταλάβει ότι δεν καταφέρνουμε τίποτα με τις φωνές. Βάζω όρια. Θέλω ο άλλος να σέβεται τον τρόπο που θέλω να επικοινωνήσω κάτι.

Δεν καταφέρνουμε τίποτα με το να φωνάξουμε, ίσα-ίσα που θα αρχίσει να φωνάζει και ο άλλος και στο τέλος δεν ακούει κανένας χωρίς να λύνεται το πρόβλημα.