Μεταναστευτικό: H αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης

Τώρα που τελείωσε το τριήμερο εθνικό πένθος και πλέον δεν υπάρχει ελπίδα όχι μόνο να βρεθούν επιζώντες αλλά ούτε και να μάθουμε τον ακριβή αριθμό των νεκρών από το ναυάγιο της Πύλου, ας ξανακοιτάξουμε το μεταναστευτικό. Άλλη μια φορά. Διότι είμαστε βέβαιοι ότι η ευρωπακή μεταναστευτική πολιτική απέτυχε παταγωδώς.

Το μεταναστευτικό αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης. Διότι το ναυάγιο της Πύλου είναι ακόμη μια απόδειξη ότι κάποια κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπεκφεύγουν των ευθυνών τους και κάνουν πως δεν βλέπουν τα προβλήματα.

Είναι ένα εθνικό και ευρωπαικό θέμα, που ήρθε για να μείνει, που θέτει διαρκώς σε δοκιμασία τις δυνατότητες άσκησης συνεκτικής πολιτικής, τα όρια της αλληλεγγύης, τη συμφωνία πάνω σε βασικές αρχές και αξίες, που για την πολιτισμένη Ευρώπη θα έπρεπε να θεωρούνται αδιαπραγμάτευτες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη του: «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα μεγάλο τείχος και μια μεγάλη πόρτα. Το μεγάλο τείχος πρέπει να διασφαλίζει ότι προστατεύουμε τα σύνορά μας και η μεγάλη πόρτα θα αποτελεί μια γενναιόδωρη, νόμιμη πολιτική για την υποδοχή προσφύγων ή οικονομικών μεταναστών στην ευρωπαϊκή οικογένεια – διότι χρειαζόμαστε και ανθρώπινους πόρους για να στηρίξουμε την οικονομική μας ανάπτυξη». Διότι δυστυχώς μετά τη μεγάλη προσφυγική , μεταναστευτική κρίση του 2015, οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί, οι ιδιοι οι αρχηγοί κρατών των χωρών μελών εμφανίζονται να αναλώνονται σε μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, σε πολύμηνες ασκήσεις ισορροπίας για να βρεθούν εκείνες οι διατυπώσεις σε κείμενα συμφωνίας, που θα αφήνουν όλους ικανοποιημένους.

Γράφουν και ξαναγράφουν εκθέσεις ιδεών.

Το αποτέλεσμα είναι ημίμετρα, ατελείς προσπάθειες για λύση του «γόρδιου δεσμού». Το ειρωνεία να χρησιμοποιώ δυο ελληνικότατες φράσεις «αχίλλειος πτέρνα»
και «γόρδιος δεσμος» για να περιγράψω ένα ευρωπαϊκό ζήτημα το οποίο αναλώνεται
κάθε τόσο σε ένα νέο κύκλο διαπραγματεύσεων ακριβώς διότι όσα αποφασίστηκαν την προηγούμενη φορά αποδεικνύονται ατελέσφορα ημίμετρα, ανεπαρκή να δώσουν λύση. Οπως η πρόσφατη συμφωνία για «ευέλικτη αλληλεγγύη» που συμφωνήθηκε πρόσφατα στο Λουξεμβούργο. Ένας ακόμα όρος που επιστρατεύθηκε για να συγκαλύψει την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταλήξει σε συνεκτική πολιτική για τη διαχείριση των προσφυγικών ροών. Και που αφήνει για άλλη μια φορά το πρόβλημα σε εκκρεμότητα και τους εταίρους να υποκρίνονται τους ευχαριστημένους: οι χώρες πρώτης υποδοχής θα λάβουν μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια για το βάρος που
σηκώνουν και οι χώρες που επίμονα αρνούνται τη μετεγκατάσταση και φιλοξενία απρόθυμα θα πληρώνουν περίπου 20.000 ευρώ για κάθε άτομο από αυτά που τους αναλογούν, αλλά αρνούνται να δεχτούν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πει και κάτι ακόμη: «Δεν κάνουμε pushbacks. Όμως αναχαιτίζουμε ανθρώπους στη θάλασσα. Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος ως προς αυτό και είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι αυτό συνάδει με το νομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια ώρα, έχουμε σώσει χιλιάδες ανθρώπους που κινδύνευαν να πνιγούν στη θάλασσα. Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό και να το εξηγήσω στους αναγνώστες σας: όσο λιγότεροι άνθρωποι υπάρχουν στη θάλασσα, τόσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος να πνιγούν».

Στην Ιλιάδα ο Αχιλλέας σκοτώθηκε όταν ο Πάρης τον χτύπησε με το βέλος στην αχίλλειο πτέρνα του. Πολύ φοβάμαι ότι ένα τέτοιο βέλος έχει χτυπήσει και τις Βρυξέλλες.