Kακοκαιρία Elias: Στο ίδιο έργο θεατές

Κοιμόντουσαν, άκουσαν ένα εκκωφαντικό θόρυβο... Μέσα σε δευτερόλεπτα το νερό είχε φτάσει στα σπίτια τους. Τα νερά έμπαιναν ορμητικά μέσα στα δωμάτια τους από παράθυρα και πόρτες. Έτρεξαν να σωθούν ανεβαίνοντας προς τους δύο λόφους όπου βρίσκονται οι δύο εκκλησίες, ο Άγιος Αθανάσιος και ο Άγιος Δημήτριος.

Κοιμήθηκαν εκεί για βραδιά. Από ψηλά έβλεπαν τα λασπόνερα να «καταβροχθίζουν» ότι έχτιζαν χρόνια. Το νερό είχε φτάσει στις στέγες. Όλοι βλέπαμε καταστροφή, όλοι λέγαμε μας πως θα σταθούν ξανά στα πόδια τους; Εκείνοι όμως δεν το έβαλαν κάτω. Ηταν ο τόπος τους, οι στιγμές τους, οι αναμνήσεις τους. Μόλις η στάθμη έπεσε έβαλαν γαλότσες, γάντια και ξεκίνησαν να καθαρίζουν τις περιουσίες τους. Ξεκινούσαν από το μηδέν.

Ο Βλόχος ήταν αγνώριστος, κατεστραμμένος, διαλυμένος. Δεν μπορεί να ζήσει πλέον κάποιος εκεί. Εκείνοι όμως επέμειναν. Πάλεψαν και ξεκίνησαν με φτυάρια να απομακρύνουν την καταστροφή. Δεν πρόλαβαν. Η νέα κακακοκαιρία τους χτύπησε ξανά.

Λίγα 24ωρα πριν ο «Elias»... ρίξει τη χαριστική βολή στο χωριό εκείνοι φώναζαν πως είναι μόνοι και απροστάτευτοι. Πως κάνεις δεν ενδιαφέρθηκε. Πως κάνεις δεν τους επισκέφθηκε από τους αρμόδιους. Πως δεν έριξαν ούτε χαλίκι στα αναχώματα. Πως δεν έγινε καμία εργασία αποκατάστασης στο αντλιοστάσιο το οποίο έχει να δουλέψει σωστά από τον Ιανο.

Δεν είχαν καθαρίσει ούτε τα φρεάτια, φώναζαν οι κάτοικοι. Πριν ο «Elias» χτυπήσει εκείνοι ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Κάποιοι ήδη είχαν επιστρέψει στους λόφους, κάποιο άλλοι πέταξαν γαλότσες και φτυάρια και εξαντλημένοι από την αδιαφορία τα παράτησαν όλα πίσω τους και έφυγαν για άλλες πόλεις. Μετανάστες στη χώρα τους. Είχαν δίκιο.. Ότι έλεγαν συνέβη. Πνίγηκαν ξανά. Δεν πνιγήκαμε, μας έπνιξαν ξανά μου έλεγαν στο τηλέφωνο. Στο ίδιο έργο θεατές... Μια «παράσταση» που δόθηκε δύο φορές και η αυλαία έπεσε και ο Βλοχος διεγράφη από το χάρτη...