Μπήκαμε στο «hotspot» του Ρεθύμνου: Ο πρόσφυγας ανάμεσα σε εκατοντάδες μετανάστες

Αποστολή: Σωτήρης Σκουλούδης

Ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την… ελπίδα στην κυριολεξία για τους χιλιάδες μετανάστες που έχουν κατακλύσει τις τελευταίες ημέρες το νησί της Κρήτης, καθώς εντελώς άλλα πράγματα τους υπόσχονται οι λαθροδιακινητές κι εντελώς άλλα συμβαίνουν.

Το Newsbomb βρέθηκε στα εγκαταλελειμμένα κτίρια της άλλοτε Κιτρένωσης Ρεθύμνου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, που έχουν δημιουργηθεί ως άτυπο hotspot για εκατοντάδες μετανάστες, οι οποίοι κατέφθασαν στο νησί είτε από την Αγία Γαλήνη στα νότια του Ρεθύμνου είτε από τη Γαύδο.

Μόνο χθες Τετάρτη, ο αριθμός τους διπλασιάστηκε στο σημείο, καθώς στους 187 ήρθαν να προστεθούν άλλοι 200, κυρίως όσοι είχαν τοποθετηθεί προσωρινά στο λιμάνι του Ρεθύμνου, το οποίο άδειασε εντελώς. Όλοι τους, είναι νέοι άνδρες, ηλικίας από 16 έως 35 ετών και προέρχονται από το Σουδάν -που πλήττεται από τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο εδώ και πολλούς μήνες- αλλά και το Μπανγκλαντές και την Αίγυπτο, όπου η κοινωνική και πολιτική κατάσταση είναι σταθερή και ειρηνική.

Ωστόσο πολλοί είναι αυτοί που διατίθενται να πληρώσουν τεράστια ποσά - αμοιβές εργασίας πολλών μηνών - προκειμένου να πραγματοποιήσουν το επικίνδυνο ταξίδι διασχίζοντας κάθετα τη Μεσόγειο από τις αφρικανικές μέχρι τις ευρωπαϊκές ακτές.

«Αν υπήρχε έστω και μια γυναίκα θα την είχαμε εδώ μαζί μας για την προστασία της», μας λένε οι λιμενικοί οι οποίοι βρίσκονται στην είσοδο, υπεύθυνοι για τη φύλαξη των μεταναστών. Είναι μόλις 4, και έχουν υπό την εποπτεία τους 400 ανθρώπους.

Συνομιλήσαμε με τον Σαμ, έναν νεαρό Σουδανό, από τους ελάχιστους εκ των 400 πια μεταναστών που βρίσκονται στα κτήρια της Κιτρένωσης που μιλάει την αγγλική γλώσσα. Ήταν πολύ πρόθυμος να μας περιγράψει ότι έφτασε στη Λιβύη περπατώντας από την πατρίδα του, διωγμένος από τον πόλεμο, όπου και παρέμεινε για 6 μήνες. «Η κατάσταση δεν είναι καθόλου ασφαλής εκεί», περιγράφει, κι έτσι δικτυώθηκε όπως χιλιάδες άλλοι με τους λαθροδιακινητές για να πραγματοποιήσει το μεγάλο ταξίδι.

«Μας φέρθηκαν χειρότερα από ζώα, μας πέταξαν σε μια βάρκα σχεδόν με το ζόρι, χωρίς να τους νοιάζει καν αν θα πνιγούμε», μας λέει.

Όσο για την τιμή, αυτή είναι διαφορετική αναλόγως την εθνικότητα - άλλα πληρώνει ο Σουδανός, άλλα ο Αιγύπτιος κι άλλα ο Μπανγκλαντεσιανός.

Ο Σαμ θέλει να καταλήξει στη Γαλλία ή τη Μεγάλη Βρετανία προκειμένου να σπουδάσει, όπως έκανε στη χώρα του και να εργαστεί. Τον ρωτάμε αν σκέφτεται να γυρίσει στο Σουδάν όταν τελειώσει ο πόλεμος και μας απαντά θετικά.

«Δεν είχαμε ιδέα ότι θα μας φέρουν εδώ. Μας λένε ότι μας πάνε στην Ευρώπη, Ιταλία κι από εκεί θα πάμε σε άλλες χώρες όσοι θέλουν, όχι όμως για την Κρήτη και την Ελλάδα», υπογραμμίζει.

Δείτε το βίντεο:

Ασκώντας χρέη μεταφραστή και για άλλους μετανάστες με τους οποίους συνομιλήσαμε, μαθαίνουμε ότι οι στόχοι του κάθε ενός είναι διαφορετικοί κι ο κάθε ένας μιλάει για τον εαυτό του, αναλόγως των στόχων του, αλλά και τι του υποσχέθηκαν, σε αυτό το πανάκριβο και ριψοκίνδυνο ταξίδι.

Οι περισσότεροι ονειρεύονται τη δυτική Ευρώπη, ωστόσο είναι κι αυτοί που θέλουν να καταλήξουν συγκεκριμένα στη χώρα μας, όπως ένας 16χρονος Αιγύπτιος που θέλει να συνεχίσει το σχολείο στην Αθήνα. Τον ρωτάμε, μαζί με έναν λίγο μεγαλύτερο ομοεθνή του, γιατί φεύγουν από την Αίγυπτο και μεταναστεύουν με αυτόν τον τρόπο και αν τους «κυνηγάει» κανείς.

Μας απαντούν περί της οικονομικής κατάστασης στη χώρα τους, που για πολλούς δεν φτάνουν τα εισοδήματα για να βγάλουν τον μήνα και θέλουν μια καλύτερη ζωή. Εκτός από αυτούς, γνωρίζουμε κι άλλους πάντως που το τέρμα του προορισμού τους θέλουν να είναι η Ελλάδα. Εχουν ακούσει «καλά λόγια».

Με τη βοήθεια του ευγενικού μεταφραστή μας, ρωτάμε μια παρέα Μπανγκλαντεσιανών πώς βρέθηκαν από τη χώρα τους στη Λιβύη και με ποια προοπτική ταξιδεύουν προς τη χώρα μας. Τους ενημερώνουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει από όσα μπορεί να γνώριζαν στο παρελθόν και η ελληνική κυβέρνηση δεν διευκολύνει το ταξίδι τους, ενώ ενδέχεται να καταλήξουν κρατούμενοι και να απελαθούν, εφόσον εκ των πραγμάτων δεν δικαιούνται άσυλο.

Είτε κατάλαβαν είτε όχι τι τους είπαμε, προτιμούν να μην απαντήσουν κάτι, όπως μας γνέφει και ο Σαμ.

Κερδίζουμε πάντως την εμπιστοσύνη τους και μας γνέφουν να προχωρήσουμε και προς τα ενδότερα των κτηρίων, αν και οι λιμενικοί μας προειδοποίησαν να το αποφύγουμε. Εκεί βλέπουμε εκατοντάδες μετανάστες, άλλους ξαπλωμένους να συζητούν σε πηγαδάκια, άλλους να προσπαθούν να κοιμηθούν όπου βρουν, κι άλλους -λίγο πιο έξω- να το διασκεδάζουν με την ψυχή τους, στα ντους που για καλή τους τύχη προϋπήρχαν στο σημείο.

Αυτή τη φορά μας πλησιάζουν αυτοί για πληροφορίες. «Πόσο θα μείνουμε εδώ;», «πού θα μας πάνε;», «πόσες ημέρες ακόμα;» και, κυρίως «μπορώ να κάνω ένα τηλέφωνο στους δικούς μου να τους πω ότι έφτασα;»…

Τους λέμε ότι σύντομα και μετά την καταγραφή τους θα τους δοθεί η δυνατότητα για τηλέφωνο κι ότι οι ελληνικές αρχές θα τους μεταφέρουν σύντομα από εκεί - ο σχεδιασμός είναι για αυτό το σαββατοκύριακο, κι ενώ αρκετοί άλλοι βρίσκονται ήδη στη Μαλακάσα.

Οι λιμενικοί μας είχαν προειδοποιήσει νωρίτερα να μην δώσουμε τίποτα ωστόσο δεν μπορούμε να αρνηθούμε ένα τσιγάρο σε έναν νεαρό που το ζητούσε επίμονα. Ήταν λάθος. Δεκάδες μετανάστες μαζεύτηκαν γύρω μας ζητώντας έντονα κι αυτοί - τους δίνουμε όλο τον καπνό. Ο πρώτος που τον αρπάζει αρχίζει και τρέχει και τον κυνηγούν οι υπόλοιποι. Απειλείται συμπλοκή - για ένα μικρό αγαθό τόσο κοινό για όλους σε κανονικές συνθήκες - η ατμόσφαιρα χαλάει.

Οι δύο λιμενικοί έρχονται με τα γκλομπ τους για να επιβάλλουν την τάξη φωνάζοντας. Η ατμόσφαιρα χαλάει. «Αυτό συμβαίνει διαρκώς, μικροσυμπλοκές αλλά μετά τα βρίσκουν, δεν έχει συμβεί κάτι σοβαρό», μας λένε.

Αναρωτιόμαστε πόσο πιο συχνά και πιο έντονα μπορούν να γίνουν αυτά τα περιστατικά, από νεαρούς άνδρες, διαφορετικής κουλτούρας, που διαβιούν στις ελλείψεις και την αβεβαιότητα - ειδικά όταν συνειδητοποιήσουν ότι όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν μάταια και σύντομα κινδυνεύουν να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στις χώρες τους, αν τουλάχιστον λειτουργήσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση αυτής της αδιέξοδης, για όλους τελικά, κατάστασης.

Δεν προλάβαμε να χαιρετήσουμε και να ευχαριστήσουμε τον Σαμ. Ελπίζουμε η ειλικρίνεια, η προθυμία και η ευγένειά του με όλους, καθώς και η ιστορία του, να του αποφέρουν αυτά που προσδοκά. Την επιστροφή σε μια ειρηνική πατρίδα, μετά από αυτή την περιπέτεια.

Διαβάστε επίσης