Σ’εμάς που σας ακούμε…

Γίναμε θεατές της ζωής μας. Βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων να βαφτίζεται το κρέας ψάρι και η καταδίκη σωτηρία και το πιο βαρύ που κάνουμε είναι να αλλάξουμε κανάλι. Σαν να μην έχει σημασία τι μας λένε πια και τι γίνεται αλλά ποιος θα τα πει πιο κομψά. Χάνονται ζωές, χάνονται δουλειές, χάνονται γενιές κι εμείς απλά κοιτάμε… Ανήμποροι. Κι ας καταπατώνται τα δικαιώματα σου, ας υποβαθμίζεται η δουλειά σου, ο μισθός σου, εσύ ο ίδιος… Κι ας μην μπορείς πια να τα βγάλεις πέρα. Κι ας είσαι μονίμως στους χαμένους.

Αλλά είναι… ντροπή να κάνεις κάτι! Να παλέψεις, να αγωνιστείς, να διεκδικήσεις, να βγεις στο δρόμο… Σου έχουν πια επιβάλλει πως ό,τι κι αν κάνεις στο τέλος θα περάσει το δικό τους. Ό,τι κι αν συμβεί. Δεν πια η ελπίδα που έχει χαθεί. Είναι και η αποφασιστικότητα… Σαν να γεννηθήκαμε ηττημένοι. Τα είχα βάλει για τα καλά με τους καλλιτέχνες γι’αυτό. Γιατί ελάχιστοι βγήκαν μπροστά στα χρόνια της καταστροφής. Γιατί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που πήραν θέση.

Γιατί περιμέναμε και πάλι από τον Μίκη να φωνάξει, να διεκδικήσει, να βγει μπροστά… Αυτό που πέτυχαν ωστόσο τώρα οι καλλιτέχνες, είναι μεγάλη νίκη. Κι είναι απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα που απαιτεί να σιωπάς. Οι καλλιτέχνες έπειτα από δυο μήνες στο δρόμο, ανάγκασαν την Κυβέρνηση να κάτσει στο τραπέζι μαζί τους. Να τους δει όταν έκανε πως δεν τους βλέπει. Να τους ακούσει όταν έκανε πως δεν τους ακούει. Μαζί κι ολόκληρο το σύστημα που απέτυχε παταγωδώς να… εξαφανίσει τον αγώνα τους ώστε ο κόσμος να μην μάθει ποτέ τι συμβαίνει.

Οι καλλιτέχνες, ενωμένοι, ηθοποιοί και τραγουδιστές, δάσκαλοι και μαθητές, δημοφιλείς και άγνωστοί, πλούσιοι και φτωχοί, κατέβηκαν στο δρόμο και υποχρέωσαν όλους όσοι έκαναν τους τυφλούς και τους κουφούς να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί τους… Για το σωστό και για το δίκαιο. Κι ας βάφτισαν λύση το πρόβλημα και την υποβάθμιση… δικαιοσύνη. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια!

Αυτό το «ως εδώ» που θες να φωνάξεις, το φώναξαν οι καλλιτέχνες! Σ’εμάς που τους ακούμε… Αλλά τελικά και σε αυτούς που δεν θα τους άκουγαν ποτέ, αν δεν είχαν βγει στο δρόμο… Καμία μάχη δεν είναι χαμένη πριν τη δώσεις. Μπράβο τους. Μπράβο σας… Μπράβο σας που βγήκατε στο δρόμο όχι για την τσέπη σας αλλά για την αξία των σπουδών σας. Για την τέχνη.

Μπράβο σας που υπερασπίζεστε όσα κατακτήσατε με κόπο και με ιδρώτα και δεν αφήσατε αυτόν που αποφασίζει και διατάζει να πετάξει στα σκουπίδια ό,τι εσείς πετύχατε… Να μην κάνει τα λόγια και τα χρόνια σας χαμένα. Μπράβο που για το δικαίωμα των λίγων να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει μπήκατε στη μάχη οι πολλοί. Όλοι. Μπράβο που μας θυμίζετε ξανά πώς είναι να παλεύεις… Μπράβο που μας θυμίζετε ότι η ένωση δίνει δύναμη.