Τελικά πού πάμε καλά;

Ακούω γενικά το αφήγημα της σταθερότητας και των… αλμάτων που έχει κάνει η χώρα σε ότι αφορά στην οικονομία τα τελευταία χρόνια. Κάπως έτσι θέλουν να «καταπιούμε» τα Τέμπη, τις υποκλοπές, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, την ακρίβεια κοκ. Να κάνουμε δηλαδή τρόπο ζωής το «σκάσε και κολύμπα». Last year που έλεγε μια ψυχή. Δυστυχώς και για μας που το βιώνουμε και για τους μικρούς Γκέμπελς που θέλουν να μας πουλήσουν ευημερία και σταθερότητα, τα στατιστικά στοιχεία που έρχονται από την Ευρώπη είναι αδιαμφισβήτητα. Και αποδεικνύουν αυτό που ζουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες: Φτώχεια.

Στη λίστα με την αγοραστική δύναμη των Ευρωπαίων πολιτών ο Έλληνας είναι στην τελευταία θέση. Ουραγός. Μας περνάει ακόμα και η Βουλγαρία που κάποτε- όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν- «με μια KOLYNOS έβγαζες γκόμενα». Με απλά λόγια αυτά που παίρνεις στην Ελλάδα, δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Και το ξέρεις.

Το ζεις όταν στις 10 του μήνα δεν έχεις να πας στο σούπερ μάρκετ. Το ζεις όταν μέχρι τις 10 του μήνα πας στο σούπερ μάρκετ και θαρρείς πως είσαι στα μπουζούκια πρώτο τραπέζι πίστα. Το ζεις όταν σε καλούνε από τις εισπρακτικές για ΤΚ λογαριασμό, τη δόση, το δάνειο που έχεις αφήσει απλήρωτο. Το ζεις όταν δεν έχεις να πληρώσεις τα αγγλικά του παιδιού σου. Το ζεις όταν δεν βάζεις πετρέλαιο για το καλοριφέρ. Το ζεις γενικά ζώντας σαν πεθαμένος… Το ζεις…

Γι ´αυτο και δεν περιμένεις από κανέναν να σου πει ότι ζεις αλλιώς. Δεν περιμένεις από κανέναν να σε κοροϊδέψει. Οι αριθμοί είναι σκληροί, αδυσώπητοι. Και στο δίλλημα αυτό ή το χάος ίσως τελικά το χάος να φαίνεται πια πιο ελκυστικό… Γιατί θα αποκτήσεις ξανά μια κάποια ελπίδα. Άλλο, άλλωστε, η οικονομία και άλλο η κονόμα. Κι εδώ ανθεί η κονόμα… Από τον Φραπέ μέχρι τον κουμπάρο.