Ο Σεραφείμ Φυντανίδης που γνώρισα
«Αύριο στη 1 να είσαι εδώ» μου έλεγε το μήνυμα στο τηλέφωνο.
Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Το «εδώ» ήταν το ιστορικό κτίριο της Ελευθεροτυπίας στη Μίνωος. Ήταν 20 Μαρτίου 1999, μέρες που συνέβαιναν πράγματα στη ζωή μου τα οποία δεν γνώριζα και τα οποία θα με προσδιόριζαν τα επόμενα χρόνια. Εγώ, πάντως, την άλλη μέρα θα πήγαινα στην Ελευθεροτυπία. Και θα συζητούσα με τον Φυντανίδη να μπω στη μεγάλη ομάδα της εφημερίδας. Όχι με όποιον κι όποιον. Με τον Φυντανίδη, αυτοπροσώπως... Ουάου!
Την περίοδο εκείνη εργαζόμουν (πιο σωστά: δούλευα...) στη Βραδυνή, στα Κάτω Πατήσια. Την είχαμε βγάλει και πάλι στα περίπτερα το Νοέμβριο του 1997, κι είχαμε εκδότη- διευθυντή το Γιώργο Τράγκα. Δύσκολα.... Πολλή δουλειά, λίγα χρήματα που τα παίρναμε όποτε... και πολλή υπομονή για να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Μια συνάδελφο από εκείνη την ηρωική προσπάθεια, τη Ρούλα, ξαναβρήκα εδώ, στο newsbomb, δεκαεπτά χρόνια αργότερα. Κύκλους κάνει η δουλειά του δημοσιογράφου...
Εκεί επάνω έπεσε το τηλεφώνημα και το ραντεβού με τον Φυντανίδη. Με δέχθηκε στο μεγάλο γραφείο του τρίτου ορόφου στη Μίνωος, με εκείνο το ζεστό του χαμόγελο, που συγχρόνως σε έκανε να αισθάνεσαι άνετα αλλά και κρατούσε τη δέουσα απόσταση. «Πόσα παίρνεις στη Βραδυνή;» μπήκε αμέσως στο θέμα. Τι να του έλεγα; Ψίχουλα;
Σε δέκατα του δευτερολέπτου αποφάσισα να του πω έναν αξιοπρεπή μισθό. Και έτσι, του είπα ψέματα, περιμένοντας να μου πει ότι θα παίρνω τα ίδια, αλλά θα είμαι στην Ελευθεροτυπία.
Τότε ο Σεραφείμ Φυντανίδης μου λέει: «Σου δίνουμε 30% περισσότερα για να έλθεις σε μας». Κόντεψα να πέσω από την καρέκλα. Και στην Ελευθεροτυπία, και με έναν μισθό από τους καλύτερους. Απίστευτο!
Στα πέντε χρόνια που έμεινα στην Ελευθεροτυπία, -δυο στην καθημερινή και τρία στην Κυριακάτικη- έμαθα πολλά.
Ο Φυντανίδης δεν ήταν τυχαία σημείο αναφοράς για τους συναδέλφους. Επέμενε στην υπογραφή. Υπογράφεις το κείμενό σου και παίρνεις την ευθύνη γι αυτά που γράφεις. Ανυπόγραφα κείμενα δεν υπήρχαν στην Ελευθεροτυπία.
Ο Φυντανίδης τιμούσε τη δουλειά μας. Ποτέ δεν έλεγε σε υφισταμένους του τι να γράψουν. Η Ελευθεροτυπία ήταν ο παράδεισος της ελεύθερης –αλλά και υπεύθυνης- δημοσιογραφίας. Δυο «μη» είχε μόνο: Να μην γράψουμε τίποτα υπέρ του Χίτλερ και του ναζισμού, και να μη γράψουμε τίποτα υπέρ του τέως βασιλιά. Κανέναν άλλο περιορισμό.
Ο Φυνταντίδης ήθελε τον δημοσιογράφο να εργάζεται από θέση επαγγελματικής ασφάλειας. Η Ελευθεροτυπία δεν απέλυε δημοσιογράφους. Όλοι μου έλεγαν ότι «εδώ που ήλθες, θα πάρεις σύνταξη» κανείς δεν απολύεται από την Ελευθεροτυπία. Πέντε χρόνια αργότερα, θέλησα να αναζητήσω το κάτι παραπάνω κι έφυγα μόνος μου. Του το είπα στο τηλέφωνο. Στενοχωρέθηκε κι έκρυψε τη στενοχώρια του πίσω από το θυμό. «Ξανασκέψου το κι αν δεν αλλάξεις γνώμη, έλα αύριο να παραιτηθείς γραπτώς». Κι όταν πήγα την άλλη μέρα, με κοίταξε στα μάτια, τη διάβασε, κατάλαβε ότι οι δρόμοι μας χωρίζουν και μου έδωσε το χέρι του: «Καλή τύχη» μου είπε μόνο...
Αποχαιρετώντας σήμερα το Σεραφείμ Φυντανίδη, με τον σεβασμό, την αναγνώριση και τις ευχαριστίες που οφείλω να του αποδώσω, είναι μια μεγάλη ευκαιρία να επαναφέρω στη μνήμη δημοσιογράφων την άλλη «κολόνα» της Ελευθεροτυπίας, το δεξί χέρι του Φυντανίδη, τον επίσης μακαρίτη Σταύρο Απέργη, που αποτελούσε πραγματικό κυματοθραύστη των κάθε λογής τρικυμιών μέσα στην εφημερίδα και με την ευρηματικότητά του παρήγαγε νέα προϊόντα (ποιος δεν θυμάται τα Ιστορικά ή το ΓΕΩ;) κι έδινε πρόσθετες ευκαιρίες επαγγελματικής ανάδειξης –και εισοδήματος- στους τυχερούς συντάκτες της Ελευθεροτυπίας.
Ο Κίτσος Τεγόπουλος, ο Σταύρος Απέργης κι ο Σεραφείμ Φυντανίδης από χθες ίσως ξαναντάμωσαν, εκεί που πάμε όλοι όταν φύγουμε από δω... Και θα βγάζουν κάτι πρωτοσέλιδα, ξανά μαζί, μα κάτι πρωτοσέλιδα...
Καλό ταξίδι, «λιοντάρι»...
Σχετικές ειδήσεις
Δημοφιλείς Ειδήσεις
