Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Διατάγματα καρδιάς» - Διαβάστε το 3o μέρος «Εγώ αποφασίζω»

Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη.

«Διατάγματα καρδιάς» είναι ο τίτλος του νέου διηγήματος του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Διαβάστε το τρίτο μέρος «Εγώ αποφασίζω».

Καλή ανάγνωση!

Εγώ αποφασίζω

Στα μέσα του Απριλίου ο Βαγγέλης θα συνέχιζε τη στρατιωτική του θητεία στην παραμεθόριο. Ο πατέρας του είχε φροντίσει μέσω του κουμπάρου του για μια ευνοϊκή μετάθεση του Βαγγέλη σε κάποιο νησί του Αιγαίου και όχι στον ακριτικό Έβρο ή σε σημείο άγονης γραμμής.

Λίγες ημέρες πριν τη μετάθεση όμως, ο νεαρός στρατιώτης κατάφερε να συναντηθεί με τη Μυρτώ στο γνωστό τους «καταφύγιο», ένα φθηνό τοπικό ξενοδοχείο το οποίο είχε φιλοξενήσει τον ιδρώτα του πάθους και τα αγκομαχητά της ηδονής. Ξαπλωμένοι γυμνοί στο κρεβάτι κάπνιζαν το ίδιο τσιγάρο και αντάλλασσαν χάδια σιγοψιθυρίζοντας για το μετά.

«Δεν ξέρεις πού θα σε μεταθέσουν;» τον ρώτησε διστακτικά εκείνη.

«Επίσημα δεν έχω ιδέα. Ανεπίσημα όμως, μάλλον θα πάω στην Κω. Ο νονός μου τα έχει κανονίσει».

«Κι εγώ;» πήρε μια βαθιά ρουφηξιά και φύσηξε τον καπνό προς το παράθυρο του δωματίου. «Πώς θα σε βλέπω; Θα περιμένω να παίρνεις άδεια και να έρχεσαι στην Αθήνα;»

«Δεν γίνεται αλλιώς! Θα μιλάμε και θα κανονίζουμε να έρχεσαι κι εσύ στην Αθήνα. Έχεις κάπου να μένεις ή…»

«Θα με ξεχάσεις μέσα στην πρώτη εβδομάδα», τον διέκοψε.

Εκείνος τα ’χασε. Χαμογέλασε από αμηχανία και αποκρίθηκε λέγοντας «ψιτ, μικρή, σου είχα πει ότι ποτέ μου δεν περίμενα πως όταν θα πήγαινα φαντάρος θα…» κόμπιασε για λίγο αλλά συνέχισε. «Τέλος πάντων, όχι δεν θα σε ξεχάσω. Θα σε σκέφτομαι συνέχεια. Εγώ δεν φοβάμαι να παραδεχθώ τα συναισθήματά μου. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, Μυρτώ. Πολύ ερωτευμένος».

Εκείνη έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι του κομοδίνου και τον έσφιξε στην αγκαλιά της. Ένα ζουμερό φιλί ήταν η δική της απάντηση.

Λίγο αργότερα, η κουβέντα τους πέρασε στις τελευταίες αποκαλύψεις…

«Γιατί δεν μου είπες ότι είσαι κόρη του διοικητή;»

«Τι ερώτηση είναι αυτή; Γιατί πολύ απλώς φοβόμουν. Γι’ αυτό σου είπα ένα τυχαίο επώνυμο. Ο Μπερετάκης είναι πολύ αυστηρός αλλά στο σπίτι είναι βούτυρο. Είμαι και θα είμαι για πάντα η πριγκίπισσά του. Δεν θέλω όμως να μάθει κάτι για μας, διότι τότε το βούτυρο θα γίνει πέτρα. Παλιότερα με είχε ξορκίσει να μην κάνω ποτέ και τίποτα με κάποιον φαντάρο και μάλιστα του στρατοπέδου του οποίου ηγείται. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να διατηρήσουμε κρυφή τη σχέση μας μέχρι να απολυθείς».

«Όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του έξω από το σπίτι σας έχασα τη φωνή μου. Γιατί δεν είχες προνοήσει να…»

«Ήταν προγραμματισμένο να είχαν φύγει νωρίτερα. Από την άλλη όμως, σκέφτηκα πως “σιγά, μην σε γνωρίζει”. Δεν γίνεται να γνωρίζει χίλια και βάλε άτομα που υπηρετούν στο κέντρο εκπαίδευσης. Πού να φανταζόμουν;»

«Ευτυχώς που βρήκα μια εύστοχη δικαιολογία. Αναγκάστηκα να του αποκαλύψω τα πρόσωπα που έκαναν “μαντραπήδα”. Με πίστεψε! Το είδα στα μάτια του. Το επόμενο πρωί τους “καμπάνιασε” βαρβάτα. Ξέρεις πόσες τύψεις έχω;»

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Ήταν Κυριακή όταν αξιωματικός υπηρεσίας ήταν ο λοχαγός Φωκάς. Ο Βαγγέλης μαζί με τα υπόλοιπα παλικάρια του λόχου του παρατάχθηκαν στην ταγματική αναφορά. Ο λοχαγός με βροντερή φωνή όρισε «προσο-χή» και «παρουσιάστε αρμ!». Λίγο μετά έδωσε οδηγίες προς όλους και… «τους ζυγούς λύσατε!»

Ο Βαγγέλης είχε έξοδο. Παρέδωσε οπλισμό και ντυμένος με πολιτικά ρούχα τράβηξε προς την πύλη. Τις Κυριακές η έξοδος ήταν από νωρίς το πρωί και έτσι θα είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή του. Μόλις βρέθηκε έξω από το στρατόπεδο έλαβε ένα μήνυμα από τη Μυρτώ, η οποία τον ενημέρωνε πως οι γονείς της απουσίαζαν στην Αθήνα. Πήρε το πρώτο ταξί…

Το σπίτι του υποστράτηγου Μπερετάκη διακοσμημένο με κλασική επίπλωση και όλα στην εντέλεια. Κρύσταλλα απαστράπτοντα και ασημικά γυαλισμένα, μεταξωτά χαλιά και επιβλητικοί πολυέλαιοι. Στο βάθος ένα δεσποτικό πιάνο και στους τοίχους έργα με εικόνες της άγριας φύσης. Ο Βαγγέλης είχε εντυπωσιαστεί.

«Νομίζω ότι βρίσκομαι σε μαυσωλείο», σχολίασε στη Μυρτώ.

Εκείνη φορώντας τις πιζάμες της τον πλησίασε επικίνδυνα και τον μέθυσε με το πικρό άρωμά της. Τον οδήγησε στον πάνω όροφο, εκεί που ήταν η παιδική της κρεβατοκάμαρα.

Μετά τη θυσία τους στον βωμό του έρωτα, άναψαν πάλι τσιγάρο και ξεκίνησαν να κουβεντιάζουν για τις μέρες που θα έρχονταν. Ωστόσο το βλέμμα του Βαγγέλη απλώθηκε στον χώρο. Τα βιβλία στα ράφια παρατεταγμένα με αλφάδι, η τουαλέτα της γεμάτη κολόνιες και διακοσμητικά ενώ το μικρό, εφηβικό της γραφείο πλήρως ταχτοποιημένο.

«Η μητέρα σου φέρνει βόλτα όλο αυτό το παλάτι;»

«Παλιότερα ναι. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει δύο γυναίκες στην υπηρεσία της. Η κυρα-Στέλλα είναι πιο στρατηγός απ’ τον Μπερετάκη», ευφυολόγησε.

Λίγο μετά έριξε πάνω της μια ρόμπα και κατέβηκε στην κουζίνα. Έπειτα επέστρεψε βαστώντας έναν δίσκο με δύο σοκολατένιες πάστες. Κάθισαν οκλαδόν πάνω στο στρώμα και άρχισαν να τις γεύονται ανταλλάσσοντας πεταχτά φιλιά ενώ οι αστεϊσμοί έδιναν και έπαιρναν.

Η Μυρτώ είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει λίγη μουσική. Τράβηξε ένα CD με ιταλικά ρομαντικά κομμάτια και πάτησε το play. Δυνάμωσε ελαφρώς την ένταση και τρύπωσε πάλι στην αγκαλιά του, ανίδεη για τα όσα η μοίρα είχε καταγεγραμμένα στο τεφτέρι της.

Η πόρτα άνοιξε και…

«Σου μιλάω τόση ώρα, γιατί δεν…» ήταν η φωνή του πατέρα της που μεταμορφώθηκε σε άγαλμα σαν την είδε σχεδόν γυμνή στο πλευρό του Βαγγέλη.

Η Μυρτώ πετάχτηκε σαν συμπιεσμένο ελατήριο από το κρεβάτι. Με τον τρόμο αποτυπωμένο στο βλέμμα της και την καρδιά της να πάλλεται σαν ταμπούρλο, ξεστόμισε. «Μπαμπά…»

Γουρλωμένα τα μάτια του, κρεμασμένο το πιγούνι του, αγκυλωμένα τα ακροδάχτυλά του. «Συ… Συγγνώμη», ψέλλισε αποσβολωμένος και αποχώρησε γέρνοντας αργά την πόρτα.

Ο Βαγγέλης είχε μείνει εμβρόντητος ενώ η Μυρτώ ήταν έτοιμη να καταρρεύσει…

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Το ίδιο βράδυ η Μυρτώ ήταν καθισμένη σαν τιμωρημένη μαθήτρια στην απέναντι θέση απ’ αυτή του πατέρα της στο τραπέζι της κουζίνας, ενώ η Στέλλα στη μέση, σε ρόλο… διαιτητή.

«Δεν θα ρωτήσω το παραμικρό. Δεν θέλω να ξέρω το οτιδήποτε. Εγώ θα μιλώ και εσύ θα ακούς. Το κατάλαβες; Θα με ακούς! Κλείνεις ό,τι λογαριασμούς έχεις ανοίξει μαζί του και μάλιστα άμεσα! Σ’ το είχα πει! Κάνε ό,τι θέλεις, ερωτεύσου όποιον θέλεις, ζήσε όπως θέλεις. Δεν είμαι απ’ εκείνους που τσακίζουν τα όνειρα των παιδιών τους. Σου είχα απαγορεύσει ένα πράγμα. Ένα!», βροντοφώναξε. «Μακριά από στρατιώτες. Μακριά! Και αντ’ αυτού σε είδα με τον Παπαχατζή, ο οποίος δεν είναι απλώς ένας στρατιώτης, είναι και στο στρατόπεδο με εμένα επικεφαλής. Ντροπή σου, άκουσες; Ντροπή σου! Δεν σεβάστηκες τη θέση μου, το όνομά μου, τα γαλόνια μου! Ντροπή σου! Να γίνεται περίγελως ο ίδιος σου ο πατέρας και από ποιους; Από μερικά παλιοφάνταρα που θα με χλευάζουν και απ’ έναν αλήτη που θα καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι ότι κοιμήθηκε με την κόρη του διοικητή! Θα ’πρεπε να κοκκινίζεις, ακούς;» χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι ξεσπαθώνοντας την οργή του.

Η Μυρτώ τραντάχτηκε απ’ τις εκκωφαντικές φωνές του πατέρα της και με σκυφτό το κεφάλι τόλμησε να ξεστομίσει δειλά και βασανιστικά πως…

«Δεν ήθελα να το μάθεις. Φοβόμουν την αντίδρασή σου. Πίστεψέ με όμως…» σήκωσε ελαφρώς το βλέμμα της πάνω του. «… Δεν ντρέπομαι για ό,τι έκανα. Δεν ντρέπομαι για τα συναισθήματά μου. Εσύ με έμαθες να μην ντρέπομαι γι’ αυτά. Και μάθε πως…» δάγκωσε τα χείλη της για μια στιγμή. «… είμαι ερωτευμένη!»

Ο Μπερετάκης μαρμάρωσε, οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν και οι παλμοί της καρδιάς του έχασαν το φυσικό τους τέμπο.

«Ο Βαγγέλης δεν είναι ένα παλιοφάνταρο που θα κάνει τα όσα ανησυχείς. Δεν έχει πει σε κανέναν και τίποτα. Με σέβεται όπως επίσης σέβεται και σένα. Σε λίγες μέρες φεύγει με μετάθεση και…»

«Πάψε!» ψέλλισε χαμηλόφωνα εκείνος.

«Δεν θα τον ξαναδείς άμα δεν θες. Θα πηγαίνω εγώ στην Αθήνα, όταν θα έρχεται με άδεια…»

«Είπα, πάψε! Μην συνεχίζεις!» ύψωσε ελαφρά τον τόνο του.

«Μέχρι και ψεύτικο επώνυμο του είπα για να σε προστατεύσω. Μέχρι και “καρφί” έγινε για να δικαιολογήσει τη σατανική σύμπτωση της συνάντησής σας έξω απ’ το σπίτι. Μέχρι και δανεικά ζήτησε απ’ τον κολλητό του για να με κεράσει ποτό στις βόλτες μας. Είναι κι αυτός ερωτευμένος, μπαμπά».

«Σκάσε!» Η κραυγή του αντιλάλησε στους τοίχους. Μεμιάς πετάχτηκε όρθιος και κοπάνησε ξανά το χέρι του στο τραπέζι. «Σου απαγορεύω να συνεχίσεις! Εγώ αποφασίζω εδώ μέσα, άκουσες; Εγώ! Βάλ’ το καλά μες στο μυαλό σου. Σου απαγορεύω!»

«Εγώ όμως της το επιτρέπω!» ήταν η παρέμβαση της Στέλλας που εμβρόντητη παρακολουθούσε τα όσα εκτυλίσσονταν δίπλα της.

«Τι είπες;» Δεν πίστευε στ’ αυτιά του.

«Αν όσα μας είπε η Μυρτώ μας είναι αλήθεια, τότε… τότε δεν έχεις κανέναν λόγο να ανησυχείς για τη φήμη σου. Δώσε τους λίγο χρόνο και μην μπαίνεις εμπόδιο εκεί που η καρδιά στρώνει δρόμους».

«Πώς τολμάς;» ξεστόμισε με βραχνή φωνή συγκλονισμένος απ’ τη στάση της συζύγου του.

«Σου υπενθυμίζω πως όταν με γνώρισες και με ερωτεύτηκες ο πατέρας μου ήταν αξιωματούχος στο ΓΕΣ. Έδωσα αγώνα για να στηρίξω την επιλογή μου, την επιλογή της δικής μου καρδιάς για χατίρι σου. Πήγα κόντρα σε αρχές και αξίες, όμοιες με στρατιωτικά κελεύσματα για να υπερασπιστώ τα όσα ένιωθα, να υπερασπιστώ εμάς! Ακόμη θυμάμαι το χαστούκι του πατέρα μου όταν του είπα πως δεν θα σε χωρίσω, ακόμη θυμάμαι τη δική σου αγκαλιά όταν μου είπες πως “μαζί θα τα καταφέρουμε”. Και σε πίστεψα, σε παντρεύτηκα, σε αγάπησα πιο πολύ απ’ όσο φαντάζεσαι. Και έβλεπα το ίδιο και από σένα. Την ίδια στιγμή, ο μεγάλος πατέρας μου μίκραινε στα μάτια μου. Και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μην γίνεις ίδιος με τον πεθερό σου. Ελαφρύ το χώμα του, αλλά βαριά η ανάμνησή του. Άσε τη Μυρτώ μας να το ζήσει. Κι αν μέλλει να το μετανιώσει, δική της η επιλογή, δικό της και το τίμημα!»

Ασάλευτος, ακίνητος, μαρμαρωμένος! Σίγουρα ο Μπερετάκης δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Βλέφαρα κοκκαλωμένα, σωθικά παγωμένα και μυαλό παρόμοιο με ρολόι που στρόφαρε στις σελίδες του παρελθόντος, επιβεβαιώνοντας τα λόγια της Στέλλας.

Με αργές κινήσεις γύρισε την πλάτη του και αποχώρησε από την κουζίνα. Πήρε το κλειδί του αυτοκινήτου και… έκλεισε πίσω του την πόρτα.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

«Θα σε περιμένω να γυρίσεις. Θα σε σκέπτομαι κάθε μέρα. Κάθε μέρα!» ήταν τα λόγια της Μυρτούς στο λιμάνι του Πειραιά, λίγο πριν την επιβίβαση του Βαγγέλη στο πλοίο για την Κω.

Εκείνος φορώντας τη στολή εξόδου με το μπερέ που έφερε το εθνόσημο, δεν την άφηνε από την αγκαλιά του. «Θα σου στέλνω μηνύματα και κάθε φορά που θα έχω χρόνο θα σε παίρνω τηλέφωνο».

Επιβεβαίωσε πως είχε την κατάσταση επιβίβασης στην τσέπη του. Ένα ακόμα ζουμερό φιλί και… τράβηξε προς τη γέφυρα του πλοίου.

Βρέθηκε μαζί με πέντε-έξι άλλους στρατιώτες στην υποδοχή και απευθύνθηκαν στην υπάλληλο.

«Μας πληροφόρησαν πως δικαιούμαστε καμπίνες για τη νύχτα».

«Ναι, φυσικά. Δώστε μου μισό λεπτό». Η κοπέλα πληκτρολόγησε τα ονοματεπώνυμά τους και στη συνέχεια είπε «Παπαδόπουλος και Ραγκιάς στην καμπίνα 502. Αλευράς και Μπίκας στην 501 και Νοτόπουλος και Τρύφωνος στην 500». Τους έδωσε τα κλειδιά-κάρτες.

«Εγώ;» ρώτησε ο Βαγγέλης. «Παπαχατζής λέγομαι».

«Για σας έχει ήδη γίνει κράτηση. Είστε στην 402».

«Τι πράγμα;» απόρησε εκείνος.

«Μα πόσο βύσμα είσαι, ρε Παπαχατζή;» τον χλεύασαν οι άλλοι. «Τα πάντα έχει φροντίσει η μαμάκα σου».

«Κόψτε το, ρε», τους είπε ενοχλημένος. «Είστε σίγουρη, δεσποινίς;»

«Φυσικά», του απάντησε και του έδωσε τη δική του κάρτα.

Με το λουκάνικο στον ώμο ο Βαγγέλης χάθηκε στους διαδρόμους του πλοίου αναζητώντας την καμπίνα του. Μόλις μπήκε μέσα… τα ’χασε!

«Έκπληξη!»

Η Ηλέκτρα τον περίμενε φορώντας μονάχα τα δαντελωτά της εσώρουχα.

*Μην χάσετε το τέταρτο μέρος: «Συγγνώμη για όλα»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Διατάγματα καρδιάς» - Διαβάστε το 2o μέρος «Μοιραία πρόσκληση»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Διατάγματα καρδιάς» - Διαβάστε το 1o μέρος «Έρωτας από το πουθενά»