10 αρχικές σκέψεις για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους από τη Γαλλία

Η είδηση έσκασε σαν «βόμβα» χθες στα δημοσιογραφικά γραφεία. Ο Γάλλος πρόεδρος, με επιστολή του στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς, δήλωσε ότι τον Σεπτέμβριο, στην ΓΣ του ΟΗΕ πρόκειται να ανακοινώσει την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης.

Για την ιστορία, να πούμε ότι περίπου την ίδια στιγμή, το Προεδρικό Μέγαρο στην Ελλάδα, απαγόρευε την είσοδο σε έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα που συνόδευε επισήμως αρχηγό κόμματος στην εκδήλωση για τα 51 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Η ανακοίνωση του προέδρου Μακρόν προκάλεσε κύμα αντιδράσεων. Το Ισραήλ εξοργίστηκε, οι ΗΠΑ ψάχνονται και η Ευρώπη ως συνήθως... «προβληματίζεται».

Παρακάτω ακολουθούν 10 πρώτες σκέψεις και εκτιμήσεις για αυτή τη σοβαρή εξέλιξη, σε μη ιεραρχική σειρά και σαφώς ανοιχτές σε κριτική, διαφωνία ή και επαναδιατύπωση:

- Η κίνηση αποτελεί σοβαρή εξέλιξη και εν μέρει αντικατοπτρίζει τις αυξανόμενες κοινωνικές πιέσεις στην Ευρώπη όπου παρά τη στήριξη των κυβερνήσεων στο Ισραήλ, δεν έχει κυριαρχήσει αυτή η άποψη στον λαϊκό παράγοντα. Αντίθετα η όποια κοινωνική στηριξη προς το Ισραήλ έχει καταρρεύσει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη.

- Η γαλλική πρωτοβουλία ασκεί πιέσεις σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, ανάμεσα στα οποία και η Βρετανία όπου ο Στάρμερ αρχίζει να δυσκολεύεται ακόμη και εσωκομματικά να επιβάλλει τη γραμμή της πλήρους υποταγής στον Νετανιάχου. Αντίστοιχη πίεση ασκεί και στον καγκελάριο Μερτς της Γερμανίας.

- Η Γαλλία παρακολουθεί όλους τους τελευταίους μήνες την επιρροή της στη Μ. Ανατολή να μειώνεται, εφόσον το Ισραήλ πλέον έχει κυριαρχήσει πολιτικά στον Λίβανο, ενώ στη Συρία ο αλ-Τζολάνι εκχωρεί στους χορηγούς του (Ισραήλ, ΗΠΑ, Τουρκία) όλο και περισσότερη δύναμη. Συνεπώς το χαρτί της αναγνώρισης της Παλαιστίνης, έστω και αν δεν παράγει άμεσες αλλαγές, μεγαλώνει τον ρόλο της Γαλλίας στην περιοχή.

- Ο Μακρόν δίνει το φιλί της ζωής στον Μαχμούντ Αμπάς του οποίου η αποδοχή στους Παλαιστίνιους της Γάζας και της Δυτικής Όχθης έχει καταρρεύσει (και όχι άδικα). Ωστοσο, αν οι Παλαιστίνιοι δεν μπορέσουν σύντομα να βρουν μια νέα δυναμική και ενωτική προσωπικότητα ώστε να τους εκπροσωπήσει, πολύ φοβάμαι ότι το τέλος της γενοκτονίας από το Ισραήλ θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας ακόμη σκοτεινής στιγμής μεταξύ των ίδιων των Παλαιστινίων.

- Στα θετικά της επιστολής Μακρόν συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι θέτει τη Γάζα εντός των παλαιστινιακών εδαφών, διαχωρίζοντας τη θέση του από τις ονειρώξεις ΗΠΑ και Ισραήλ περί "εθνοκαθαρισμένης ριβιέρας".

- Το ζήτημα της αποστρατικοποίησης του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους είναι πολύ προβληματικό. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι το λέει ο Μακρόν στην επιστολή του, αλλά ότι το έχει αποδεχτεί ήδη η Παλαιστινιακή Αρχή. Κράτος χωρίς στρατό όμως δεν είναι κράτος. Ωστόσο, με τα σημερινά δεδομένα, αυτό είναι ένα, μεγάλο μεν, αλλά πολύ μελλοντικό πρόβλημα.

- Η συνειδητή επιλογή του Ισραήλ να προκαλέσει τεχνητό λιμό στη Γάζα μετατρέποντας την πείνα σε όπλο , και την ελάχιστη ανθρωπιστική βοήθεια σε παγίδα θανάτου, έχει δημιουργήσει σοβαρά ρήγματα στην ούτως ή άλλως σκανδαλώδη στήριξη της διεθνούς κοινότητας στην εγκληματική πολιτική της εθνοκάθαρσης που εφαρμόζει. Η κίνηση της Γαλλίας, όπως και η πρόσφατη κοινή δήλωση 26 δυτικών κρατών (έγιναν 28 την επόμενη μέρα όταν συνυπέγραψαν Ελλάδα και Κύπρος), κατέστησαν εφικτές εξ'αιτίας αυτής της ακραίας στρατηγικής του Ισραήλ.

- Ταυτόχρονα, η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης είχε πολύ περισσότερο νόημα μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Ωστόσο πλέον, καθώς η λύση των δύο κρατών απομακρύνεται συνεχώς ως ενδεχόμενο τόσο από τους Ισραηλινούς, όσο και από μεγάλο μέρος των Παλαιστινίων, ίσως αυτή η κίνηση να έρχεται πολύ αργά.

- Η στήριξη της διεθνούς κοινότητας στο Ισραήλ δεν έχει διαρραγεί. Αυτό που θα φαίνεται όλο εντονότερα είναι η άρση της στήριξης προσωπικά στον Νετανιάχου και την, πολιτικά καμένη, κυβέρνησή του. Όμως, όσο οδεύει προς την πιο αδύναμη πολιτική στιγμή του, οδεύει και προς την πιο επικίνδυνη.

- Συμπερασματικά, η κίνηση του Μακρόν είναι πολύ σημαντική εξέλιξη και αποτυπώνει τις τεράστιες φυγόκεντρες δυνάμεις που ασκούνται στο ήδη ρευστό διεθνές σύστημα.
Από κει και πέρα δεν θα πρέπει να αναδεικνύεται σε κάτι περισσότερο από αυτό που είναι: Μια κίνηση χωρίς άμεσο αντίκτυπο αλλά με έντονο συμβολισμό και ικανή να πιέσει άλλες μεγάλες δυνάμεις προς μια κατεύθυνση. Το αν αυτή η κατεύθυνση τελικά επιταχύνει, ή αναστέλλει τις πραγματικές εξελίξεις στο Παλαιστινιακό, είναι κάτι που μένει να φανεί...