Κωστής Χατζηδάκης: Ο «άγνωστος» κύριος Αντιπρόεδρος

Αναμφίβολα το πρόσωπο της εβδομάδας είναι ο Κωστής Χατζηδάκης που εξελέγη στην Αντιπροεδρία του ΕΛΚ και μετρά πλέον τρεις ισχυρούς θεσμικούς τίτλους: Αντιπρόεδρος της ΝΔ, Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τώρα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Η πολιτική διαδρομή του είναι τεράστια, αν και ο ίδιος αποφεύγει να την διαφημίζει. Λίγοι για παράδειγμα γνωρίζουν ότι ο πατέρας του τον ήθελε γιατρό αλλά ο Κωστής ήδη από 9 ετών είχε αποφασίσει ότι θα γίνει πολιτικός. Δεν το λες και συνηθισμένο για ένα μικρό παιδί που μεγάλωσε στον Μυλοπόταμο του Ρεθύμνου. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα. Κάποια στιγμή τα παράτησε και γύρισε στο Ρέθυμνο. Παντρεύτηκε και γέννησε τον Κωστή και την Κατερίνα. Μεγάλωσε με την αδερφή του πηγαίνοντας στα ίδια σχολεία και στο ίδιο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Αθηνών.

Είναι ίσως από τους ελάχιστους Έλληνες πολιτικούς που κατάφερε να κάνει καριέρα χωρίς να υποκριθεί κάτι άλλο. Υπήρξε πάντα ο εαυτός του. Σοβαρός, μετρημένος, χωρίς εξάρσεις, χωρίς να επιδιώκει δημόσιες σχέσεις.

Πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει ως πολιτικό παιδί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ίσως γιατί και ο ίδιος έτρεφε τεράστια εκτίμηση στον πρώην πρωθυπουργό. Η οικογένειά του έτσι κι αλλιώς ήταν βέρα δεξιά. Ο παππούς του ήταν βουλευτής της Κρητικής Πολιτείας με το Λαϊκό Κόμμα και ο πατέρας του ήταν στέλεχος της ΕΡΕ και αργότερα της Νέας Δημοκρατίας.

Με την πολιτική έμπλεξε αμέσως στα φοιτητικά του χρόνια. Πρώτα στη ΔΑΠ και μετά στην ΟΝΝΕΔ. Στα 21 του τον πρότεινε ο Γιώργος Βουλγαράκης για γραμματέα της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Από το 1987 έως το 1989 υπήρξε Γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και μέλος του κεντρικού συμβουλίου της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης της Ελλάδας (ΕΦΕΕ). Το 1987 η ΔΑΠ κατέκτησε για πρώτη φορά την πρώτη θέση μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων ανεβάζοντας το ποσοστό της περίπου στο 27% ενώ το 1989 ξεπέρασε το 40%. Στο διάστημα αυτό η ΔΑΠ προέβαλε πολλές καινούριες θέσεις για τα φοιτητικά και πανεπιστημιακά ζητήματα, όπως για παράδειγμα, η σύνδεση των Πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και η θεσμοθέτηση ουσιαστικών υποτροφιών για τους οικονομικά αδύναμους.

Τη διετία 1989-90 ήταν στέλεχος της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού της Ν.Δ. και της Γραμματείας Εκλογών του κόμματος, εν όψει των αναμετρήσεων του 1989 και του Απριλίου 1990. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο για ευρωβουλευτή τον πρότεινε ο αείμνηστος Μιλτιάδης Έβερτ. Όταν ο Έβερτ ανέλαβε πρόεδρος, ο Χατζηδάκης παραιτήθηκε από την ΟΝΝΕΔ για να τον διευκολύνει. Μάλιστα, μετά την ήττα του Έβερτ στις εκλογές του 1996 ο Κωστής Χατζηδάκης είπε στον τότε πρόεδρο ότι ήταν λάθος να ξανακατέβει. Παρόλα αυτά ο Έβερτ ζήτησε από τον επόμενο πρόεδρο της ΝΔ, τον Κώστα Καραμανλή να κρατήσει τον Χατζηδάκη στην Ευρωβουλή.

Στην πολιτική του διαδρομή έζησε καλές αλλά και πολλές άσχημες στιγμές, αφού χειρίστηκε τα πιο δύσκολα χαρτοφυλάκια. Πολλές φορές μπήκε στη… φωτιά και έβγαλε τα κάστανα. Και το πλήρωσε ακριβά. Από που να ξεκινήσουμε; Από την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής που του έσπασαν δύο φορές το γραφείο του; Από τα αυγά που του πέταξαν έξω από το υπουργείο Μεταφορών με τον ΟΣΕ; Από τον ξυλοδαρμό του στην πλατεία Συντάγματος; Αυτό το τελευταίο τον επηρέασε και τον απογοήτευσε αρκετά. Σκέφτηκε προς στιγμή να τα παρατήσει όλα. Τελικά δεν το έκανε. Όπως λέει ο ίδιος «ότι και να γίνει δεν φεύγω σαν φοβισμένο ανθρωπάκι».

Αν και για πολλά χρόνια έζησε εργένης και ερωτευμένος με την πολιτική η γνωριμία του με την σύζυγό του Πόπη και ο ερχομός του γιού του Γιάννη, άλλαξαν την κοσμοθεωρία του. Πλέον η προτεραιότητά του είναι η οικογένειά του. Είναι τόσο προσγειωμένος που πολλές φορές λέει ότι μπορεί κάποια στιγμή να μην εκλεγεί βουλευτής λόγω των απόψεών του. Παρόλα αυτά δεν λέει ψέματα. Για την ακρίβεια σιχαίνεται το ψέμα. Στη ζωή του πορεύτηκε με βάση τον ρεαλισμό ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.

«Εμένα η πολιτική δεν με βασανίζει, με γεμίζει και με ενθουσιάζει», είναι το αγαπημένο του motto υπογραμμίζοντας ότι δεν μπήκαν όλοι από τύχη στην πολιτική. Όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν είναι εξωστρεφής ακόμα και στις παρέες του. Δεν ασχολείται με το κουτσομπολιό και την προσωπική ζωή των άλλων. Όμως έχει χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Όταν τον ρωτούν πώς έχασε τα μαλλιά του απαντάει γελώντας: «Τα άφησα στις Βρυξέλλες». Τώρα πια στόχος της ζωής του είναι όταν κάποτε τον ρωτήσει ο γιος του: «τι έκανες τόσα χρόνια στην πολιτική;» να μπορεί να τον κάνει περήφανο…

Διαβάστε επίσης