H Κιβωτός του κόσμου είμαστε εμείς (και δεν είναι για καλό)

Στην αρχή δεν θες να το πιστέψεις. Τι έχουμε δει κι ακούσει τον τελευταίο καιρό… Δεν έχει τελειωμό η φρίκη. Σαν να έχουν μετακομίσει εδώ από την Κόλαση οι διάβολοι. Με την ιστορία της Κιβωτού του κόσμου, πέσαμε πάλι από τα σύννεφα. Όχι ότι είχαμε προλάβει να ανέβουμε ξανά εκεί… Αλλά να, λες, κάτι θα μείνει αθώο κι ανέγγιχτο από τη βρωμιά. Ελπίζεις. Ελπίζεις… Μάταια…

Αλλά δεν φταίνε μόνο όλα αυτά τα σκουπίδια για ό,τι συμβαίνει. Φταίμε όλοι μας. Κι εμείς. Εμείς είμαστε η Κιβωτός του κόσμου. Κι όπως συνέβαλλες στο καλό, αν τελικά υπήρξε καλό, έτσι συμμετείχες και στο κακό. Από τον πρώτο πολίτη αυτού του μπουρδέλου που λέμε Κράτος, μέχρι τον τελευταίο. Τα παιδιά, όλα αυτά τα παιδιά που είχαν την ανάγκη να πάνε στην κάθε «Κιβωτό», απλά τα… παρκάραμε εκεί. Κανείς δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για το τι γίνεται εκεί. Κανένας έλεγχος από κανέναν. Τα παιδιά τα αφήναμε εκεί, στη μοίρα τους, ελπίζοντας ότι όλοι αυτοί που ήταν στην Κιβωτό θα τους φέρονταν καλά… Χωρίς κανείς να ελέγξει κανέναν.

Κι επειδή κατά βάθος ξέραμε ότι μπορεί να υπάρχει και πιθανότητα κάποιοι να μην είναι άγγελοι αλλά διάβολοι, εξαγοράζαμε τις τύψεις μας με τα λεφτά που δίναμε στην Κιβωτό. Για τα παιδιά… Δήθεν. Τις δικές μας ενοχές εξαγοράζαμε και κανείς δεν απαιτούσε, δεν ενδιαφερόταν, δεν ενδιαφέρεται ποιος ήλεγχε όλους αυτούς που είχαν επαφές με τα παιδιά. Τα ανυπεράσπιστα παιδιά. Τα πληγωμένα παιδιά. Ντροπή μας.

Βγαίνουμε τώρα όλοι και κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα… Από τις ψυχές. Και το επίσημο Κράτος και εμείς. Έκοψαν λέει τις επιχορηγήσεις και τις χορηγίες. Τι θα τρώνε τα παιδιά, πως θα ντύνονται, ποιος θα τα φροντίζει δεν μας είπαν… Φαρισαίοι είμαστε όλοι και υποκριτές. Τώρα ξύπνησαν όλοι. Το Κράτος, η Εκκλησία, εσύ, εγώ, ο άλλος… Τώρα που κάποιο από τα παιδιά βρήκε τη δύναμη να μιλήσει… Αφήσαμε πάλι τα παιδιά, τα θύματα, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα… Να τιμωρηθεί όποιος πείραξε τα παιδιά. Ο παππάς, η παπαδιά, ο Γιάννης κι Μαρία… Όλοι.

Αλλά να τιμωρήσουμε κι εμείς τους εαυτούς μας για την αδιαφορία μας. Για το παρκάρισμα των ψυχών. Και να απαιτούμε από το Κράτος να ελέγχει τους χώρους και τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή, που μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά! 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο… Μόνο τότε θα είμαστε άνθρωποι. Μόνο τότε θα μπορούμε να λέμε ότι παλεύουμε για αυτά τα παιδιά… Όχι με το ένα ευρώ, που τώρα, δεν θα το δίνουμε πια… Βλέπεις ο παπάς μάς έδωσε κι αυτό το άλλοθι… Να γίνουμε χειρότεροι.