Ο δικός μας Βασίλης και η κατάντια μας…

Τον πεθάναμε καμιά 10αριά φορές πριν πεθάνει. Κι όταν έφυγε από τη ζωή βάλαμε σε πρωτοσέλιδο την εικόνα του λίγο πριν φύγει… Ντροπή. Για όλα. Για το ότι η δημοσιογραφία έχει εξελιχθεί σε «κοράκια». Ντροπή για αυτόν που τράβηξε την φωτογραφία. Ντροπή για αυτόν που τη δημοσίευσε. Ντροπή για όποιον την αναπαραγάγει.

Και αν η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί πια να προστατεύσει έναν ετοιμοθάνατο ή έναν πεθαμένο άνθρωπο ας το κλείσει το μαγαζί κι ας ανοίξει Γραφείο Τελετών μαζί με όσους έφτιαχναν «ρεπορτάζ» με τον θάνατο του Βασίλη μήνες πριν πεθάνει… Στην Ελλάδα του σήμερα ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς. Αυτά για το σινάφι μας. Την ξεφτίλα μας.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση του Βασίλη Καρρά ήταν πως μόλις μάθαμε ότι «έφυγε» πονέσαμε σαν να χάσαμε έναν άνθρωπο δικό μας. Έτσι τον νιώθαμε. Δικό μας. Για τα τραγούδια του, τη βαθιά και ατόφια λαϊκότητα του, για την μπέσα του, για την αγάπη που σου έβγαζε ακόμη κι όταν τον έβλεπες απλά στην τηλεόραση…

Ο Βασίλης δεν είπε τραγούδια υψηλής τέχνης. Είπε όμως βαθιάς οδύνης. Και αυτό ακουμπάει τον κόσμο. Ο Βασίλης τραγούδησε τους χωρισμούς και τις καψούρες (δεν γουστάρω αυτή τη λέξη αλλά…) του κόσμου, χωρίς φιοριτούρες. Στο ψαχνό.

Ο Βασίλης πειραματίστηκε με τους ήχους. Ακούμπησε κοινά που δεν ήταν δικά του με τον «Άστη να λέει». Τον άκουγαν από τους «σκύλους» μέχρι τους «ροκάδες». Τον άκουγαν όλοι. Ο Βασίλης έγινε θέμα για την ανάσα που έπαιρνε πριν από κάθε λέξη, μέχρι για τα κιλά του.

Αλλά όλοι, μα όλοι μας, πήγαμε να τον ακούσουμε, βάλαμε τον δίσκο, την κασέτα ή το cd του για να τραγουδήσουμε, να ψελίσουμε νταλκαδιασμένοι τα τραγούδια του. Ο Βασίλης σε παρηγορούσε. Σε έκανε να πιστεύεις ότι πόναγε μαζί σου. Πόναγε μαζί σου… Έπινε μαζί σου. Κι άναβε τσιγάρο… Ο Βασίλης ζει στη χώρα της αθανασίας. Μέσα από τα τραγούδια του. Αλλά η μεγάλη του κατάκτηση είναι ο πόνος που νιώσαμε όλοι όταν έφυγε… Σαν να χάσαμε δικό μας άνθρωπο…