Ενέσεις για αδυνάτισμα: Η νέα «μόδα» για απώλεια βάρους -Παίρνουν GLP-1 και εξηγούν τις παρενέργειες

Τιρζεπατίδη, σεμαγλουτίδη και GLP-1 αναστολείς: Είναι οι δραστικές ουσίες στα φάρμακα (συνταγογραφούμενα, αλλά χωρίς αποζημίωση προς το παρόν) για την απώλεια βάρους, δηλαδή τις αποκαλούμενες ενέσεις για αδυνάτισμα που έχουν γίνει talk of the town, όχι μόνο επειδή έχουν θεαματικά αποτελέσματα -όπως τονίζουν στο Newsbomb άνθρωποι που καταφεύγουν σε αυτές για να αδυνατίσουν- αλλά κυρίως γιατί είναι βασικό θέμα συζήτησης σε οικογενειακά τραπέζια, φιλικές συναθροίσεις για φαγητό ή ποτό, ακόμη και στα διαλείμματα στον εργασιακό χώρο!

Οι εμπορικές ονομασίες των φαρμάκων για την απώλεια βάρους (το πρώτο κυκλοφορούσε και συνεχίζει να διατίθεται στους διαβητικούς) για προφανείς λόγους δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ωστόσο είναι τόσο διαδεδομένη η αναφορά τους στους καθημερινούς διαλόγους των ανδρών και γυναικών (συνήθως) κάτω των 60 ετών, που τα ονόματά τους έχουν γίνει... ρήμα που τείνει να αντικαταστήσει τη φράση «λαμβάνω ενέσιμο σκεύασμα για απώλεια βάρους». Κάτι τέτοιο συνέβη παλαιότερα με τις μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο η πρόσβαση στις οποίες έχει αντικατασταθεί σχεδόν από την λέξη «γκουγκλάρω» η οποία πλέον περιλαμβάνεται και στο Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών.

Ερευνες δείχνουν ότι στον σύγχρονο κόσμο είναι περισσότεροι οι υπέρβαροι από τους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε φαγητό και καθαρό νερό. Συνέπεια αυτής της παράδοξης αναστροφής των πραγμάτων είναι να καλπάζουν τα προϊόντα για τον έλεγχο του σωματικού βάρους ή την απώλεια κιλών, δηλαδή το εύκολο αδυνάτισμα, ώστε να γίνεις ο άνθρωπος που παρακολουθείς κάθε στιγμή της ημέρας να προβάλλεται από τα social media και τους influencers. Είναι θεμιτή όμως η προσπάθεια απώλειας βάρους μέσω χημικών σκευασμάτων; Γιατί σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι, φίλοι μας, συνάδελφοι, γνωστοί ή και συγγενείς μας, στρέφονται στις ενέσεις αδυνατίσματος με GLP-1 αναστολείς για να χάσουν εύκολα το περιττό βάρος ή τα κιλά που θεωρούν ότι δεν τους κολακεύουν -κι ας είναι στην πραγματικότητα άτομα με φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος;

Πόσο μόνιμα είναι τα αποτελέσματα από τις ενέσεις αδυνατίσματος αν δεν υιοθετήσουμε και μονιμοποιήσουμε στην καθημερινή μας ρουτίνα υγιεινές συνήθειες διατροφής;

«Η ενέσιμη μορφή του το κάνει ιδιαίτερα εύχρηστο. Μία φορά την εβδομάδα, με μια μικροσκοπική βελόνα που νιώθεις πολύ λιγότερο από το «κάψιμο» στο πορτοφόλι σου» μας γράφει η Αναστασία στο κείμενο που ακολουθεί.

Ποιες είναι οι παρενέργειες της χρήσης των ενέσιμων σκευασμάτων αδυνατίσματος; Πολλά ακούγονται και ακόμη περισσότερα ψιθυρίζονται.

Αναζητήσαμε μια γυναίκα και έναν άντρα που κάνουν χρήση των ενέσεων για αδυνατίσμα, τους ζητήσαμε να μας γράψουν στο Newsbomb για την εμπειρία τους και σας παρουσιάζουμε αυτά που μας έγραψαν η Αναστασία και ο Παναγιώτης.

Αναστασία: «Το πιο σημαντικό είναι ότι άρχισα να ξαναφοράω τα παλιά μου ρούχα και να βγαίνω φωτογραφίες χωρίς να ψάχνω γωνία αδυνατίσματος»

«Μα δεν φοβάσαι;»
«Κι αν κάνει κακό;»
«Στο μέλλον θα φανούν οι παρενέργειες»
«Γιατί δεν δοκιμάζεις πρώτα φυσικά;»
Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουσα αυτές τις φράσεις, από τη μέρα που ξεκίνησα το σκεύασμα, θα μπορούσα να πληρώνω τα pens δύο δύο! Δυστυχώς όμως, τα κλισέ δεν μετατρέπονται σε μετρητά. Μετατρέπονται σε βάρος. Ψυχικό, συναισθηματικό και -ω τι έκπληξη!- σωματικό.
Ας ξεκινήσουμε όμως από το προφανές: Δεν γράφω ανώνυμα επειδή ντρέπομαι. Δεν κρύβομαι πίσω από την ανωνυμία επειδή θεωρώ την απόφασή μου μεμπτή. Το κάνω γιατί, μέχρι να είμαστε έτοιμοι να μιλάμε για αυτά τα θέματα χωρίς κοινωνικά ταμπού, χωρίς χαιρέκακα σχόλια και χωρίς τη λαχτάρα για before & after φωτογραφίες, προτιμώ η ιστορία μου να σταθεί μόνη της. Χωρίς πρόσωπο. Μόνο με περιεχόμενο.

«Πάχυνες πολύ ε; Τρώμε, Τρώμε;»

Έχουμε και λέμε…
Ονομάστε με όπως θέλετε (call me Ishmael που θα έλεγε και ο Melville). Είμαι 42 χρονών, γυναίκα, σε προεμμηνόπαυση και το σώμα μου με είχε κάνει να νιώθω σαν ξένη μέσα στο ίδιο μου το δέρμα. Πάντα ήμουν αδύνατη ή τουλάχιστον έτσι θυμόμουν τον εαυτό μου. Μέχρι που ήρθαν οι ορμόνες, οι αλλαγές, το στρες και ένα σωρό «κανονικότητες» που σε χτυπούν στα 40 σου σαν τρελό φορτηγό (από τον Melville στον Πάριο). Και κάπου εκεί, άρχισε το μεγάλο ζύγισμα: Όχι των κιλών… αλλά της αξίας μου. Πάχυνα. Σημαντικά. Και άκουσα όλα τα κλασικά: «Πάχυνες πολύ ε;» «Τρώμε; Τρώμε;» «Κάτι πρέπει να κάνεις.» «Είσαι έγκυος;!». Αυτό το τελευταίο είναι το χειρότερο, αλλά δεν θα το σχολιάσω εδώ, είναι θέμα από μόνο του. Αυτή η παθητική επιθετικότητα, ντυμένη με χαμόγελα και «καλές προθέσεις» ήταν η καθημερινότητά μου. Αυτός ο μεταμφιεσμένος σε ενδιαφέρον ρατσισμός της παχουλής γυναίκας στην Ελλάδα του 2025 ή ακόμα χειρότερα, το απόλυτο φάντασμα του ενδιαφέροντος: Η σιωπή. Κανείς δεν σου λέει τίποτα, αλλά όλοι σε κοιτούν διαφορετικά, πιο στενά, πιο προσεκτικά. Σε κοιτούν στην κοιλιά ή στα πόδια αντί για τα μάτια.

Το σώμα μου, λοιπόν, άλλαξε και μαζί του, άλλαξα κι εγώ. Δεν μπορούσα να με αναγνωρίσω. Δεν έμπαινα στα ρούχα μου. Ένιωθα άσχημη. Και ναι, ξέρω, όλες είμαστε όμορφες σε κάθε βάρος, αλλά οι millennials, στις οποίες συγκαταλέγομαι, έχουμε μεγαλώσει με ακραία λάθος πρότυπα. Με το heroin chic, με την κουλτούρα της δίαιτας, με το «nothing tastes as good as skinny feels». Δεν μας χαρίστηκε καμία αποδοχή του εαυτού μας. Αντιθέτως, μας δόθηκε με το σταγονόμετρο (ή και καθόλου). Κάπως έτσι, βρέθηκα με όλα αυτά τα βιώματα να παλεύω με τον εαυτό μου και το βάρος μου, με το ανίερο τέρας που οι άλλοι βάφτισαν ως τέρας. Και έχανα.

«Ήμουν σε προεμμηνόπαυση, είχα διαταραγμένο ύπνο...»

Προσπάθησα όμως πολύ. Με διατροφολόγους που κόστιζαν όσο ένα νοίκι. Με personal trainers που είχαν πάντα αυτό το βλέμμα του «έχουμε δρόμο μπροστά μας». Με apps, με βραδινά περπατήματα, με πιάτα που έμοιαζαν να περιέχουν χαρτόνι και αφρολέξ… Γιατί newsflash! Υπάρχουν πολλά πράγματα εκεί έξω που taste much better than skinny feels. Και ενώ όλα αυτά έπαιρναν από μένα χρόνο, ενέργεια, χρήμα και θέληση, η ζυγαριά κουνιόταν ελάχιστα. Γιατί; Γιατί ήμουν σε προεμμηνόπαυση, με διαταραγμένο ύπνο, με κορτιζόλη στο Θεό λόγω δουλειάς, με σώμα που δεν απαντούσε πια στις κλασικές μεθόδους. Και κανείς δεν σου λέει πόσο σκληρό είναι να νιώθεις αποτυχημένη επειδή απλώς... δεν δουλεύει τίποτα πια.

«Ένιωσα ότι υπάρχει ελπίδα για επανάκτηση του ελέγχου»

Όταν έμαθα για το σκεύασμα σχεδόν τσίριξα από χαρά. Ήθελα καιρό να κάνω το σκεύασμα αδυνατίσματος όμως δεν μου το συνταγογραφούσε κανείς. Με το σκεύασμα λοιπόν, ένιωσα για πρώτη φορά μετά από καιρό, ότι υπάρχει ελπίδα. Όχι απλώς για απώλεια βάρους. Αλλά για επανάκτηση του ελέγχου. Γιατί το να χάσεις κιλά είναι επιλογή. Δεν λέω ότι όλοι πρέπει να χάσουμε. Δεν πρέπει τίποτα. Είναι θέμα επιλογής. Και το σκεύασμα σου τη δίνει. Σου δίνει την επιλογή να πάρεις πίσω τον έλεγχο — όχι μόνο του σώματός σου, αλλά και της σχέσης σου με το φαγητό, με τον εαυτό σου, με τον καθρέφτη σου.

Τι είναι λοιπόν η ένεση αδυνατίσματος;

Ας το πούμε και λίγο «ψύχραιμα», για όσους βιάζονται να πουν «είναι φάρμακο, άρα είναι επικίνδυνο»: Το σκεύασμα είναι μια φαρμακευτική αγωγή που βασίζεται στην τιρζεπατίδη, μια ουσία που μιμείται τη δράση δύο φυσικών ορμονών του σώματος: Της GLP-1 και της GIP. Αυτές οι ορμόνες ρυθμίζουν το σάκχαρο, την όρεξη και τον μεταβολισμό. Με απλά λόγια, σε βοηθά να νιώσεις χορτάτος πιο γρήγορα και να τρως λιγότερο, χωρίς να πεινάς όλη μέρα. Επίσης κάπως εξαφανίζει το food noise. Αυτή την αίσθηση του «τι θα φάω» που μπορεί να οφείλεται στη λαιμαργία (εγώ πχ είμαι λαίμαργη), στη βαρεμάρα, στην κατάθλιψη. Σε ό,τι και να οφείλεται αυτό το food noise το σκεύασμα το βάζει στο mute!

Η ενέσιμη μορφή του το κάνει ιδιαίτερα εύχρηστο. Μία φορά την εβδομάδα, με μια μικροσκοπική βελόνα που νιώθεις πολύ λιγότερο από το «κάψιμο» στο πορτοφόλι σου.

«Από τον Δεκέμβριο έχασα 17 κιλά»

Γιατί όπως όλα τα καλά πράγματα σε αυτή τη ζωή, το σκεύασμα απαιτεί budget, σημαντικό κάθε μήνα. Ξεκινάς από τη δόση των 2.5 mg, μετά ανεβαίνεις στα 5, στα 7.5, στα 10, και για κάποιους και στα 12.5 και 15 mg. Κάθε pen (μία ένεση την εβδομάδα επί 4 εβδομάδες) ξεκινά από περίπου 200 ευρώ και αυξάνεται όσο αυξάνεται και η περιεκτικότητα της δραστικής ουσίας.
Και κάνει δουλειά;

Το ξεκίνησα λοιπόν και από τον Δεκέμβριο έχασα 17 κιλά. Όχι επειδή λιμοκτόνησα. Όχι επειδή έτρεχα 10 χιλιόμετρα τη μέρα. Αλλά επειδή σταμάτησα να τρώω για λάθος λόγους. Δεν ξεσπάω στο φαγητό. Δεν το χρησιμοποιώ για να γεμίσω τρύπες. Δεν με χρησιμοποιεί εκείνο. Το πιο σημαντικό δεν είναι το νούμερο της απώλειας όμως. Το πιο σημαντικό είναι ότι σταμάτησα να νιώθω χαμένη μέσα στο σώμα μου. Ότι άρχισα να ξαναφοράω τα παλιά μου ρούχα. Ότι άρχισα να βγαίνω φωτογραφίες χωρίς να ψάχνω «γωνία αδυνατίσματος». Ότι άρχισα να με βλέπω. Και να με αναγνωρίζω. Αυτό ήταν που ήθελα και το κατάφερα. Επόμενο task θα είναι να με αγαπήσω και με παραπανίσια κιλά, αλλά για αυτό θα στραφώ σε άλλη ειδικότητα, σε αυτή του ψυχολόγου.

Ξέρεις όμως τι άλλο έγινε; Άλλαξε ο τρόπος που σκέφτομαι το φαγητό. Δεν είμαι πια σε mode «στέρηση». Είμαι σε mode «επιλογή». Δεν τρώω επειδή βαριέμαι, δεν ξεσπάω στο delivery, δεν ταυτίζομαι με το comfort food. Τρώω όταν πεινάω. Και σταματάω όταν χορτάσω. Μοιάζει απλό, αλλά για κάποιον που έχει παλέψει με το φαγητό, είναι επαναστατικό.

Παρενέργειες: «Ελάχιστη ναυτία το πρωί»

Όσο για τις παρενέργειες… Τίποτα σχεδόν. Ελάχιστη ναυτία το πρωί, απόλυτα διαχειρίσιμη. Ξέρω κάποιοι βιώνουν πολλές παρενέργειες αλλά ήμουν τυχερή και δεν μπορώ να τοποθετηθώ επάνω στο θέμα. Δεν με χάλασε τίποτα, μόνο με έφτιαξε. Το μόνο δύσκολο ήταν οι αντιδράσεις των άλλων. «Μα δεν φοβάσαι;», «Δεν ξέρεις τι βάζεις στο σώμα σου», «τα λέμε σε μερικά χρόνια», «θα τα πάρεις όλα πίσω μόλις σταματήσεις». Έμαθα όμως να τα βάζω όλα στο mute όπως το σκεύασμα έβαλε στο mute την λαχτάρα μου για ζαμπονοτυρόπιτα.

Βλέπεις, ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να ζεις εγκλωβισμένος στο σώμα σου. Ξέρω τι σημαίνει να ξυπνάς και να μη θες να ντυθείς γιατί τίποτα δεν σε χωράει. Ξέρω τι σημαίνει να κλαις για μια φωτογραφία. Ξέρω τι σημαίνει να ντρέπεσαι, όχι επειδή έχεις πρόβλημα με τα κιλά, αλλά επειδή ξέρεις ότι οι άλλοι έχουν. Ξέρω επίσης ότι η παχυσαρκία έχει πολύ περισσότερες επιπτώσεις από τις πιθανές παρενέργειες μιας ένεσης. Και όχι, δεν ξέρουμε πάντα τι τρώμε, τι πίνουμε, τι εισπνέουμε.

Το να φοβάσαι ένα φάρμακο που σε βοηθά να ζήσεις καλύτερα, είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορούν όλοι να αντέξουν. Δεν είμαι υπερήρωας. Δεν σώθηκα. Αλλά ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Το βλέπω στα μάτια μου. Στο πώς περπατάω. Στο πώς κοιτάζω στον καθρέφτη.
Σήμερα, δεν κάνω πια την θεραπεία και η πείνα έχει επιστρέψει - όχι σαν λύκος, αλλά σαν υπενθύμιση. Ίσως ξαναρχίσω, αν το χρειαστώ. Ναι, είναι ακριβό. Πολύ. Αλλά είμαι μία επένδυση στον εαυτό μου και την αξίζω. Το σκεύασμα δεν είναι μαγικό. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι για όλους. Αλλά για μένα, ήταν το καλύτερο εργαλείο για να σπάσω τον φαύλο κύκλο. Για να καταλάβω ότι δεν χρειάζεται να υποφέρω για να νιώσω καλά. Και κυρίως ότι δεν χρειάζεται να απολογούμαι. Ούτε για το σώμα μου. Ούτε για τις επιλογές μου. Ούτε για την ανάγκη μου να ζήσω καλύτερα».

Παναγιώτης: «Κάνω χρήση του σκευάσματος τέσσερις μήνες»

«Από τις πρώτες κιόλας ημέρες σταμάτησα να πεινάω συνεχώς και να στρέφεται ο νους μου στο επόμενο γεύμα και τι θα είναι αυτό, όπως με εμμονή ήταν κολλημένη η σκέψη μου τα τελευταία χρόνια.

Ζω μια περίοδο απελευθέρωσης από την συνεχή σκέψη τι θα φάω. Τώρα πια περνούν πολλές ώρες που δεν έχω καμία επιθυμία για φαγητό, ενώ καταναλώνω πια και μικρότερες ποσότητες.

Αντιλαμβάνομαι ότι εσωτερικά γίνεται μια προσπάθεια επαναλειτουργίας του μεταβολικού μου συστήματος το οποίο είχε καταστραφεί από το χρόνιο κάπνισμα που ρύθμιζε την όρεξή μου, αλλά και τις συνεχείς εναλλαγές του βάρους μου από απόπειρες μέσα από σκληρές δίαιτες να απωλέσω βάρος.

«Τώρα χάνω κιλά χωρίς να έχω άγχος»

Όταν διέκοψα το κάπνισμα το 2006, όταν συνειδητοποίησα ότι καπνίζοντας 4 πακέτα την ημέρα ήταν μικρό το προσδόκιμο ζωής μου, πήρα αυτόματα 20 κιλά, προσπάθησα πολλές φορές με διατροφή (και το κατόρθωσα τις περισσότερες) να χάσω βάρος. Όμως η μάχη έμοιαζε άνιση.

Τώρα χάνω κιλά, χωρίς να έχω άγχος. Πιο πολύ με ευχαριστεί ότι με τη χρήση του σκευάσματος δεν έχω πια αυτή την ακόρεστη πείνα και τον εγκλωβισμό μου στο φαγητό, που αποτελεί και ένα ψυχολογικό εγκλωβισμό, η χαρά δηλαδή που σου δίνει το φαγητό όταν νιώθεις μόνος, απομονωμένος, ηττημένος από τη ζωή και τον έρωτα.

«Σαν κάτι να έχει αλλάξει στη χημεία του εγκεφάλου μου»

Οι ψυχίατροι και ειδικοί διατροφολόγοι έχουν αναλύσει επιστημονικά τη σχέση του φαγητού με την ψυχολογική κατάσταση του καθενός. Αυτό λοιπόν το τετράμηνο σαν κάτι να έχει αλλάξει στη χημεία του εγκεφάλου μου και δεν έχω πια τύψεις αν δεν φάω κάτι το βράδυ ή αν φάω μια μικρή ποσότητα. Πριν κατανάλωνα μεγαλύτερες ποσότητες λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου ότι μπορεί να πεινάσω.

Προφανώς είναι ακόμη πολύ νωρίς για ένα συνολικό αποτέλεσμα, αλλά προσπαθώ να επανεκπαιδευτώ στην λογική μικρότερων ποσοτήτων τροφής και προφανώς πιο ποιοτικά (λιγότερα συσκευασμένα και περισσότερα φυσικά τρόφιμα χωρίς πολύπλοκο μαγείρεμα). Όντας ένας άνθρωπος που έζησα από την εφηβεία μου μέχρι και τα 45 μου χωρίς να είμαι αιχμάλωτος του φαγητού, χωρίς να με ενδιαφέρει υπερβολικά πότε και πόσο θα φάω, αυτή η νέα κατάσταση μου δημιουργεί μια αισιοδοξία για την επόμενη φάση και κυρίως τη δύναμη να ξεπεράσω παρενέργειες, που δεν είναι και λίγες.

Παρενέργειες: «Υπάρχει πάντα μια αίσθηση φουσκώματος και διαρροϊκές κενώσεις»

Οι παρενέργειες, είναι κυρίως στομαχικές και δεν έχουν περάσει μπαίνοντας στον πέμπτο μήνα χρήσης. Υπάρχει πάντα μια αίσθηση φουσκώματος ή κοιλιακής αναταραχής, αλλά έχοντας περάσει πολλά στομαχικά θέματα ανά χρονικές περιόδους (Ελικοβακτηρίδιο, οισοφαγική παλινδρόμηση κ.ά.) έχω μάλλον συνηθίσει και δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα.

Τους δύο πρώτους μήνες είχα έντονο ρέψιμο, κάποιες φορές μάλιστα ρευόμουν συνέχεια σαν χαλασμένο αυγό και συχνές διαρροϊκές κενώσεις. Οι κενώσεις τέτοιου τύπου συνεχίζονται και τώρα, αν και δεν είναι μια τυπική κρίση διάρροιας καθώς δεν είναι συνεχείς μέσα στην μέρα, δηλαδή αποτελούν τον τύπο κένωσης και όχι τη συχνότητα της διαρροϊκής κρίσης. Παρατηρώντας τον οργανισμό μου καθημερινά και τις παρενέργειες αντιλήφθηκα ότι δεν αντέχω πια να καταναλώνω ιδιαίτερα λιπαρές παρασκευές, πολύ βαριά φαγητά και κάποιες φορές σκληρές φυτικές ίνες, όπως π.χ. τα όσπρια ή κάποια σκληρά λαχανικά. Υπάρχουν μέρες που λόγω των διαρροϊκών κενώσεων αποφεύγω την κατανάλωση καφέ και αρκούμαι στην κατανάλωση σκέτων ζυμαρικών με τυρί ή βραστό ρύζι.

Προς το παρόν έχω απωλέσει περίπου 12 κιλά. Η διαφορά είναι εμφανής πια στον κοινωνικό μου κύκλο και θα συνεχίσω να λαμβάνω το ενέσιμο σκεύασμα».

Εσύ; ...Γκουγκλάρεις;

Και μόνο η επίσημη λίστα με τις παρενέργειες των σκευασμάτων για απώλεια βάρους που χορηγούνται υποδορίως μια φορά την εβδομάδα προκαλεί... ζάλη, τουλάχιστον στους πιο παραδοσιακούς που αντιμετωπίζουν το αδυνάτισμα βάρους σαν μια υπόθεση που πρέπει να λυθεί με εγκράτεια στην κατανάλωση φαγητού και ποτού αλλά και με καθημερινή άσκηση, ακόμη κι αν μιλάμε απλώς για ήπιο περπάτημα.

Η εποχή μας είναι η εποχή της ταχύτητας. Σκρολάρουμε ασταμάτητα για ειδήσεις, short videos και διασκεδαστικά ποσταρίσματα, βαριόμαστε ευκολότερα, ταξιδεύουμε συνεχώς αναζητώντας νέους προορισμούς με τις αεροπορικές εταιρείες χαμηλού κόστους, ποστάρουμε (σχεδόν) τα πάντα από την καθημερινή ζωή μας παραβιάζοντας κάθε στιγμή τους όρους χρήσης για τη διατήρηση ενός ελάχιστου επιπέδου ιδιωτικότητας, τρώμε όλο και συχνότερα junk και fast food διότι νομίζουμε ότι δεν προλαβαίνουμε να μαγειρέψουμε υγιεινά, φτάνουμε στον προορισμό μας κατευθυνόμενοι από τους χάρτες στο κινητό μας και κατά συνέπεια σχεδόν δεν ξέρουμε να προσανατολιστούμε χωρίς το smart phone (φανταστείτε πόσο μεγάλη κρίση και ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές θα μπορούσε να προκληθεί από ένα μεγάλο blackout του διαδικτύου) και όταν πρέπει να χάσουμε κιλά (ή αυθυποβαλλόμαστε ότι το βάρος μας δεν είναι το ιδανικό) χτυπάμε μια ένεση για απώλεια βάρους και... στανιάρουμε! Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στο μαγικό 2025!