Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Εις άτοπον απαγωγή» - Διαβάστε το 2o μέρος «Ύποπτες αντιφάσεις»
Αυτό το Σαββατοκύριακο διαβάζουμε το δεύτερο κεφάλαιο από το νέο διήγημα του Newsbomb.gr, «Εις άτοπον απαγωγή».
Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη ο οποίος το γράφει ειδικά για το Weekend Edition.
Το «Εις άτοπον απαγωγή» είναι το τρίτο διήγημα του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Διαβάστε το δεύτερο κεφάλαιο «Ύποπτες αντιφάσεις».
Καλή ανάγνωση!
Ύποπτες αντιφάσεις
Σάββατο 6 Μαΐου 2023
«Πώς μπόρεσες; Έφτασες ως εκεί και δεν έδειξες μήτε μια στιγμή να μετανιώνεις! Πώς τα κατάφερες; Κάποιοι λένε ότι για να φτάσει κανείς στα άκρα, χρειάζεται να τσακίσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό. Ακόμη κι αυτό το διέψευσες. Και στα άκρα έφτασες, και επέζησες με ατσαλάκωτο το όνομά σου. Το όνομά σου! Πάντα αυτό σε ένοιαζε. Τι θα πει ο κόσμος. Φρόντισες όμως, να τους βγάλεις όλους τυφλούς για να μην δουν τα έργα και τις ημέρες σου. Να μην δουν το αληθινό σου πρόσωπο, διότι αν το έβλεπαν θα σιχαίνονταν που κάποτε βρέθηκαν πλάι σου και σε εμπιστεύτηκαν. Πώς μπόρεσες;» είπε αδιαφορώντας για τα παγωμένα δάκρυα που κατρακυλούσαν στα μάγουλα, σαν δραπέτες από το ψυγείο της ψυχής. Μιας ψυχής που είχε παύσει για χρόνια να αισθάνεται ανθρώπινη.
~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~
Σάββατο 5 Μαΐου 2018
Άνδρες της αστυνομίας με επικεφαλής τον κύριο Κόλλια είχαν φτάσει στο σπίτι της οικογένειας Διαμαντάκου. Με σφιγμένες τις γωνίες του προσώπου του ο Εμμανουήλ Κόλλιας πλησίασε τους γονείς του Γιάννη και αφού προσπάθησε να τους ηρεμήσει, τους κατέστησε σαφές πως η αστυνομία από την πλευρά της θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να εντοπιστεί ο ανήλικος γιος τους.
«Γνωρίζω πως η θέση μου είναι ελαφρώς άβολη, αλλά δυστυχώς οφείλω να σας κάνω μερικές ερωτήσεις», προλόγισε κοιτώντας κατάματα τη Βάσω.
Εκείνη συμφώνησε αθόρυβα και έτσι ο αστυνόμος πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε στο προκείμενο.
«Πότε επικοινωνήσατε για τελευταία φορά με τον γιο σας;»
«Χθες το βράδυ, γύρω στις δέκα. Μου είπε ότι θα έβγαινε με δύο φίλους του και θα πήγαιναν στον χορό του λυκείου. Θα επέστρεφε το αργότερο στις δύο. Ο Γιάννης μου είναι συνεπής. Ποτέ του δεν μας έχει δώσει δικαιώματα. Από την άλλη, είναι και έφηβος. Υπέθεσα πως θα καθυστέρησε λιγάκι. Θα έδειχνα κατανόηση, αλλά…» οι λυγμοί ξύπνησαν μέσα της και την παρέσυραν στο τράνταγμά τους.
«Όση ώρα ήταν στον χορό του σχολείου του επικοινώνησε μαζί σας;»
«Όχι, όχι!» επενέβη ο Χρήστος. «Μας είχε ζητήσει να μην τον πάρουμε τηλέφωνο. Τον προηγούμενο μήνα, σε αντίστοιχη περίπτωση, του είχαμε τηλεφωνήσει και μας είχε θυμώσει. Μας είχε κατηγορήσει πως τον αντιμετωπίζουμε σαν μωρό και μας είχε πει πως τον ντροπιάσαμε στους φίλους του. Εφηβικές ανησυχίες, βλέπετε. Η ηλικιακή μετάβαση σε άνδρα. Είπαμε λοιπόν, να μην τον ενοχλήσουμε. Όταν όμως η ώρα είχε περάσει τόσο πολύ, αρχίσαμε να του τηλεφωνούμε. Ήταν κλειστό».
«Ήρθατε σε επαφή με αυτούς τους δύο φίλους του που αναφέρατε;»
«Φυσικά! Δεν έχουν ιδέα…»
Ο Κόλλιας ζήτησε τα στοιχεία των δύο φίλων και έδωσε εντολή σε έναν νεαρό αστυνόμο να μεταβεί ως τις κατοικίες τους για περαιτέρω πληροφορίες.
«Γνωρίζετε αν ο γιος σας είχε συνάψει επικίνδυνες παρέες, αν κάποιος είχε λόγο να τον βλάψει; Μήπως ξέρετε αν έχει πέσει θύμα ενδοσχολικής βίας;»
«Μα τι είναι αυτά που λέτε; Όχι, όχι! Ποτέ δεν μας είχε μιλήσει για κάτι τέτοιο. Τουναντίον! Στο σχολείο του είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής. Είναι μέχρι και πρόεδρος του δεκαπενταμελούς. Άριστος μαθητής. Οι καθηγητές του λένε τα καλύτερα», απάντησε ο Χρήστος.
«Εμείς είμαστε ο στόχος, κύριε Κόλλια. Εμείς!» Κοφτή η φωνή της Βάσως. «Οι απαγωγείς ζήτησαν ένα αστρονομικό ποσό. Σίγουρα θα γνωρίζουν την οικονομική μας ευρωστία. Εγώ είπα, δίχως δεύτερη σκέψη, στον Χρήστο να απευθυνθούμε στις τράπεζες και να ξεκινήσουμε να συγκεντρώνουμε τα χρήματα. Εκείνος όμως επέμενε να σας ειδοποιήσουμε».
«Και πολύ καλά έκανε. Κανείς δεν σας εξασφαλίζει πως αν δώσετε τις πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ, θα παραλάβετε πίσω τον γιο σας σώο και αβλαβή».
Εκείνη τη στιγμή, η Βάσω κοκκάλωσε. «Πώς γνωρίζετε το ακριβές ποσό; Εγώ δεν σας το είπα».
Ο αστυνόμος μαγκώθηκε για λίγο, ενώ παράλληλα εισέπραξε το επιθετικό βλέμμα του Χρήστου.
«Ο… ο παλιός μου φίλος ο Οδυσσέας με ενημέρωσε τηλεφωνικά».
Προς στιγμήν η Βάσω με τον Χρήστο ηρέμησαν και φάνηκαν να τον πιστεύουν καθώς το επιχείρημά του έδειχνε να ευσταθεί.
«Θέλετε έναν καφέ;» Ακούστηκε η Δέσποινα.
«Ποτέ εν ώρα υπηρεσίας. Ευχαριστώ», της είπε εκείνος και την είδε να απομακρύνεται και να πλησιάζει τον Δημήτρη, ο οποίος παρέμενε στον χώρο πλάι στον Τάσο, με τα κεφάλια τους σκυφτά και τα δάχτυλά τους σφιγμένα σε γροθιές.
~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~
«Συναντηθήκαμε γύρω στις δέκα και μισή στον ΗΣΑΠ της Κηφισιάς και κατεβήκαμε στο κέντρο. Μαζί φτάσαμε στο κλαμπ. Εκεί συναντήσαμε κι άλλους συμμαθητές μας. Ο Γιάννης επέμενε να πάμε στον χορό του σχολείου. Σε μένα το είχε εκμυστηρευτεί. Μόνο σε μένα. Βλέπετε, ο Γιάννης ήταν πάντα πολύ κλειστός χαρακτήρας. Τον τελευταίο καιρό όμως ένιωθε… ένιωθε ερωτευμένος. […] Ναι, συμμαθήτρια. Απ’ άλλο τμήμα. Γι’ αυτό ήθελε να πάμε. Για να βρει την ευκαιρία και… καταλαβαίνετε. Εγώ ήπια δυο τρία ποτά, όχι παραπάνω. Κι ο Γιάννης ήπιε. Όχι πολύ. […] Ναι, σκοπεύαμε να φύγουμε μαζί λίγο πριν τις δύο, αλλά εγώ τελικά έφυγα νωρίτερα, διότι μου τηλεφώνησε μία κοπέλα και… τέλος πάντων δεν έχει σημασία. Τον άφησα μαζί με τον Δημοσθένη», είπε στον αστυνόμο ο ένας από τους δύο καλύτερους φίλους του Γιάννη, ο Μιχάλης.
Μόλις ο αστυνομικός αποχώρησε από το σπίτι του κοντοστάθηκε και σημείωσε πρόχειρα τα λεγόμενά του. Αυτό που του έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το ότι ο Μιχάλης αναφερόταν στον Γιάννη σε χρόνο παρελθόντα.
~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~
«Κάποια στιγμή τον άφησα για να χορέψω μαζί με μία συμμαθήτρια. Τον έβλεπα όμως με την άκρη του ματιού μου. Καθόταν σκυφτός και μελαγχολικός σαν τιμωρημένος μαθητής. Δεν μου είχε πει πολλά, αλλά είχα καταλάβει πως είχε “τσιμπηθεί” με την Καίτη. […] Ναι, μαθήτρια του σχολείου μας. […] Πρόεδρος δεκαπενταμελούς; Πώς σας ήρθε αυτό; Όχι, βέβαια, δεν είναι! Ένα άλλο παιδί είναι και μάλιστα από διαφορετικό τμήμα. Ο Γιάννης δεν είχε ελπίδες για κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι στο σχολείο τον λένε φυτό και σπασικλάκι. […] Ναι, μαζί φύγαμε. Πήγαμε μέχρι τον ΗΣΑΠ της Κηφισιάς και από εκεί εγώ πήρα ταξί. Μου είχε πει πως το ίδιο θα έκανε κι εκείνος. Έκτοτε δεν τον είδα ξανά. […] Όχι, σαν τι να μου πει; Τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από…» για μια στιγμή δίστασε και ο νους του πήρε απότομα στροφές. Ο Δημοσθένης αποκάλυψε στον νεαρό αστυνόμο ότι συχνά ο Γιάννης έπεφτε θύμα bullying στο σχολείο και αφηγήθηκε μερικά περιστατικά.
Η άτυπη ανάκρισή έλαβε τέλος και ο αστυνομικός αποχώρησε προβληματισμένος κυρίως με το ψέμα του πατέρα του για την ιδιότητα του προέδρου του δεκαπενταμελούς, το οποίο είχε ακούσει, καθώς βρισκόταν κοντά στον αστυνόμο Κόλλια.
~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~
«Και μένα μου λείπεις, αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Πρέπει να κάνεις υπομονή. Αυτό σου ζητάω μόνο. Λίγη υπομονή», ήταν τα τηλεφωνικά λόγια του Χρήστου στην Υβόννη.
Στο άνοιγμα της πόρτας του γραφείου ξεπρόβαλε η Βάσω και τότε ο Χρήστος έκλεισε απότομα το κινητό του τηλέφωνο.
«Με ποιον μιλούσες;»
«Με έναν συνάδελφο. Τον ενημέρωσα πως δεν θα πάω στο γραφείο μέχρι νεωτέρας». Πήρε μια βαθιά ανάσα και έτριψε το παγωμένο του κούτελο. Ξεφύσηξε γοερά και πέταξε τη συσκευή στην ογκώδη πολυθρόνα δίπλα στο πετρόχτιστο τζάκι.
«Σε παρακαλώ, μην μιλάς στο κινητό σου. Μπορεί να σε ξαναπάρουν. Αν φανεί κατειλημμένο…»
«Εντάξει, εντάξει!» τη διέκοψε εκείνος. «Οι αστυνομικοί είναι μέσα;»
«Όλοι στο σαλόνι. Έχουν φέρει κάτι συσκευές και ετοιμάζονται να “χακάρουν” όλες τις τηλεφωνικές μας συνομιλίες. Όταν σε ξανακαλέσουν οι απαγωγείς, προσπάθησε να διατηρήσεις την κλήση περισσότερο από τουλάχιστον ένα λεπτό. Ίσως έτσι εντοπιστεί το σημείο της κλήσης».
«Θα κάνω ό,τι μπορώ. Πήγαινε μέσα. Έρχομαι κι εγώ αμέσως».
Η Βάσω έσφιξε τα χέρια της και ξάφνου βούρκωσε. Κοίταξε τον Χρήστο κατάματα και βούτηξε στα νερά μιας ταχείας εξομολόγησης. «Εμείς φταίμε. Γονείς είμαστε εμείς; Έπρεπε να είχαμε δείξει περισσότερο ενδιαφέρον για τον Γιάννη. Ξέρεις τι μου είπε η μητέρα του Δημοσθένη; Ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τον γιο της να γυρίσει μόνος από το κλαμπ. Γι’ αυτό και πήγε η ίδια να τον πάρει από τον ΗΣΑΠ της Κηφισιάς. Μια γυναίκα μόνη, χωρισμένη χρόνια, που τρέχει για να τα προλάβει όλα. Παρά την κούρασή της πήγε και τον πήρε. Εμείς; Εμείς απλώς του δώσαμε λεφτά για να πάρει ταξί. Και να τα τώρα. Πού είναι το παιδί μας; Πού είναι ο Γιαννάκης μας;» Εκείνο το βούρκωμα έδωσε γρήγορα τη θέση του σε μύχια κλάματα.
Συνοφρυωμένος ο Χρήστος αρκέστηκε στο να μοιραστεί μαζί της τον προβληματισμό του. «Σε μένα ο Δημοσθένης είπε ότι γύρισε με ταξί. Κάποιος λέει ψέματα, Βάσω. Κάποιος ξέρει κάτι και το κρύβει. Πήγαινε μέσα και έρχομαι κι εγώ». Την είδε να βγαίνει από το γραφείο και τότε ενεργοποίησε τον ασύρματο υπολογιστή του για να στείλει ένα mail στην Υβόννη, καθώς η πληροφορία ότι θα παρακολουθούνταν οι τηλεφωνικές του συνομιλίες τον τάραξε βαθιά.
~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~
Η ώρα σήμανε δέκα το βράδυ. Στο πολυτελές σαλόνι της μονοκατοικίας είχαν στρατοπεδεύσει οι αστυνομικοί, ενώ ανάμεσά τους ήταν και ο αστυνόμος Κόλλιας. Το υπηρετικό προσωπικό περιφερόταν βουβό. Η Δέσποινα συχνά δάγκωνε τα νύχια της, ενώ ο Τάσος με τον Δημήτρη χαζολογούσαν στα κινητά τους. Και ο Οδυσσέας όμως δεν κουνούσε ρούπι. Έπινε τον τέταρτο καφέ και κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.
Πέντε λεπτά αργότερα χτύπησε το κινητό του Χρήστου. Αμέσως οι τεχνικοί ενεργοποίησαν το σύστημα εντοπισμού και έδωσαν το ελεύθερο στον Χρήστο να απαντήσει στον άγνωστο αριθμό.
«Ναι;»
«Αν έχεις κάνει το λάθος να ενημερώσεις την αστυνομία, θα το μετανιώσεις πικρά. Με μια κουβέντα πες μου, έχεις μαζέψει τα χρήματα;»
«Πώς είναι δυνατόν να τα μαζέψω σαββατιάτικα; Οι τράπεζες είναι κλειστές. Πού στην ευχή να βρω τόσες χιλιάδες ευρώ; Και όσο για την αστυνομία, όχι, δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν».
«Το εύχομαι! Για το καλό του γιου σου, το εύχομαι. Θα σου δώσω λίγο ακόμα χρόνο. Φρόντισε να βιαστείς, γιατί ο κανακάρης σου θα πληρώσει για όλα όσα έχεις κάνει και εσύ και η σκύλα η γυναίκα σου. Άκουσες;» φώναξε.
«Δώσε μου να του μιλήσω. Απαιτώ να του μιλήσω», στο ίδιο τέμπο η φωνή του Χρήστου.
Οι αστυνομικοί του έκαναν νόημα να επιμείνει ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερος χρόνος στην τηλεφωνική κλήση.
«Ξέχνα το!» του είπε η βαριά ανδρική φωνή και μεμιάς η συνομιλία διακόπηκε.
Οι αστυνομικοί εξοργίστηκαν. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό.
Ο Τάσος με τον Δημήτρη επέστρεψαν στα κινητά τους τηλέφωνα. Ο Οδυσσέας άναψε το επόμενο τσιγάρο, ενώ η Δέσποινα δάγκωσε τόσο δυνατά τα δάχτυλά της που λίγο ήθελε για να τα ματώσει. Η Βάσω άρχισε πάλι να μην αισθάνεται καλά και αναζήτησε την πρώτη καρέκλα. Τελευταίος ο Χρήστος ξεφύσηξε απελπισμένος και κοίταξε ψηλά το ταβάνι ελπίζοντας πως κάποιος από μηχανής θεός θα έδινε… λύση.
*Μην χάσετε το τρίτο κεφάλαιο: «Όλα βάσει σχεδίου»
Διαβάστε επίσης
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Εις άτοπον απαγωγή» - Διαβάστε το 1o μέρος «Ώρες αγωνίας»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Απέραντος ο ουρανός» - Διαβάστε το 4o μέρος «Σκυφτός διαβάτης»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Απέραντος ο ουρανός» - Διαβάστε το 3o μέρος «Το πρόσωπο στην οθόνη»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Απέραντος ο ουρανός» - Διαβάστε το 2o μέρος «Το πολύ έξι μήνες»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Απέραντος ο ουρανός» - Διαβάστε το 1o μέρος «Όνειρο ζωής»
