«Ρε Νίκο, γράψε κάτι καλό για αυτόν τον παλίκαρο…»
Ο Στέφαν Γέλοβατς ήταν 32 χρονών. Νέος, αθλητής, υγιέστατος. Ένα παλικάρι δυο μέτρα. Βουνό.
Πρόσεχε την υγεία του, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, έτρωγε καλά, έκανε πρωταθλητισμό… Ήταν ευτυχισμένος. Και κυρίως ήταν ένας καλός άνθρωπος. Χαμογελαστός, χαρούμενος…
Ένας ωραίος τύπος. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μίλησα με τον Νίκο Παππά… Έναν από τους ανθρώπους, τους συμπαίκτες του Στέφαν που τον είδαν την στιγμή που έπαθε εγκεφαλικό…
Ο Νίκος, παρότι είχαν περάσει αρκετές μέρες από τότε ήταν ακόμη σοκαρισμένος! Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ξαφνικά, τα γέλια και τα πειράγματα, τα σκέπασε η σιωπή… Ότι αυτό το παλικάρι, κατέβηκε από το ποδήλατο γυμναστικής και σωριάστηκε στο πάτωμα… Από τη μια στιγμή στην άλλη…
Λίγο, πριν κλείσουμε το τηλέφωνο ο Νίκος «έσπασε»: «Ρε Νίκο, γράψε κάτι καλό για αυτό τον παλίκαρο… Αξίζει τον κόπο. Σου μιλάω, για παλίκαρο!». Κλείσαμε το τηλέφωνο… Ξέραμε τι θα συμβεί. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Η μάχη ήταν άνιση. Χαμένη.
Ο Στέφαν Γέλοβατς δεν είναι πια ανάμεσα μας. Και το μόνο που σκέφτομαι ρε Νίκο, πέρα από αυτά που μου’πες είναι ότι πρέπει να ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Κάθε στιγμή… Γιατί την επόμενη δεν ξέρεις τι θα συμβεί, δεν ξέρεις πώς θα σε βρει, δεν ξέρεις αν θα υπάρχεις…
Ο Γέλοβατς έτσι ζούσε. Με το χαμόγελο. Απολάμβανε τη ζωή του… Ήταν χαρά για τους γύρω του. Μεγάλη δουλειά… Αυτό θα κάνει δυσκολότερο τον αποχωρισμό αλλά η ανάμνηση που θα μείνει θα είναι καλή. Ο Στέφαν δεν μπόρεσε να κάνει όλα τα όνειρα του πραγματικότητα. Ακόμη και φεύγοντας όμως, τόσο άδικα και τόσο γρήγορα, μας έδωσε ένα μάθημα: Να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να γεννάμε χαρά και αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που όταν το μοιράζεσαι δεν λιγοστεύει…
Πολλαπλασιάζεται.
Καλό δρόμο, παλίκαρε…
Δημοφιλείς Ειδήσεις
