Όταν θεωρείς ότι μπορείς να βιάσεις, είσαι ήδη βιαστής

Ας ξεκινήσουμε από τα κακά νέα. Στην Ελλάδα του 2023 μ.Χ. δεν υπάρχει θαρρώ πια ένοχος που να μην κυκλοφορεί ελεύθερος… Δεν ξέρω τι σύστημα είναι αυτό που βάζει μέσα τη γιαγιά που δεν έκοψε απόδειξη για ένα κουλούρι και αφήνει έξω βιαστές, επίδοξους βιαστές και λαμόγια. Ξέρω όμως ότι η έννοια Δικαιοσύνη στη συνείδηση του κόσμου, εδώ και καιρό, μπάζει από παντού. Αυτά είναι τα κακά νέα. Καλά δεν έχω. Εκτός αν εξαιρέσεις ότι αυτό που ονομάζεται κοινή λογική, νιώθω ότι ακόμη χαρακτηρίζει αρκετό κόσμο εκεί έξω.

Κι εξηγούμαι: Στο μυαλό μου όταν θεωρείς ότι μπορείς να βιάσεις, είσαι ήδη βιαστής. Όταν νιώθεις ότι μπορείς να επιβάλλεις τα αρρωστημένα πάθη σου σε κάποιον, είσαι ήδη επικίνδυνος για την κοινωνία. Πολλώ δε μάλλον όταν κατέχεις θέση εξουσίας άρα και δύναμη. Όταν μπορείς να ανεβοκατεβάζεις ανθρώπους και να φτιάχνεις ή να καταστρέφεις καριέρες. Κι επειδή στις περιπτώσεις των βιασμών η φάση συνήθως πάει “ο λόγος σου στο λόγο μου” με έναν καλό δικηγόρο μπορείς και να την σκαπουλάρεις… Από τα δικαστήρια. Όχι στη συνείδηση του κόσμου. Εκεί θα παραμείνεις βιαστής. Βιαστής σωμάτων αλλά κυρίως ψυχών. Από αυτούς που προκαλούν φόβο στους γύρω τους και σήψη στην κοινωνία… Όταν κάποιος κρίνει ότι έχεις προσπαθήσει να βιάσεις δυό-τρεις- δεκατρείς φορές καμία σημασία δεν έχει αν δεν τα κατάφερες κάπου κάποτε… Ή αν οι αμφιβολίες νίκησαν τις πιθανότητες.

Πήγες να βιάσεις. Πίστεψες ότι μπορείς να βιάσεις. Δεν είχες καμία ηθική αναστολή. Δεν είχες ηθική. Κι αυτό σε κάνει βιαστή. Εν δυνάμει όπως θα έλεγαν στα δικαστήρια. Οπότε σκύβεις το κεφάλι, ευχαριστείς το σύστημα που σου επιτρέπει να κόβεις βόλτες εκεί έξω και το βουλώνεις. Δεν πανηγυρίζεις. Γιατί η “νίκη” η δική σου, είναι ήττα των κανονικών. Αυτών που δεν πήγαν ποτέ με το πουλί στο χέρι για να δώσουν δουλειά. Αυτών που όσο καλοί κι ισχυροί κι αν ήταν στη δουλειά τους, επέλεξαν τον πιο ικανό κι όχι τον πιο… δειλό/βολικό. Αυτών που συνεχίζουν να παλεύουν ώστε τα παιδιά που κυνηγούν το όνειρο τους ή κάνουν απλά τη δουλειά τους να μην πρέπει να “κάτσουν” σε κάποιον για να προχωρήσουν. Αυτών που δεν θα σκεφτούν ποτέ ότι μπορούν να βιάσουν. Των κανονικών. Αυτά.

Υγ. Θέλω να είμαι δίκαιος. Στις δύο πολύκροτες περιπτώσεις ο ένας είναι υπό κατάρρευση κι ο άλλος πουλάει τσαμπουκά. Μεγάλη διαφορά.