Ο αγώνας της Αλεξίας ‘Εβερτ

Με το κεφάλαιο "ιατρικά λάθη", έχω ασχοληθεί πολλές φορές στη διάρκεια της δημοσιογραφικής μου πορείας. ‘Οχι για να στήσω "τηλεοπτικά δικαστήρια" - όπως τους βολεύει να λένε οι εκπρόσωποι των Ιατρικών Συλλόγων στρουθοκαμηλίζοντας - αλλά γιατί ΔΥΣΤΥΧΩΣ το πρόβλημα είναι υπαρκτό!

Σε μια τέτοια δημοσιογραφική έρευνα, ήρθα σε επαφή με την κ.Αλεξία ‘Εβερτ, που δίνει το δικό της αγώνα από την ημέρα που "μία εγχείρηση ρουτίνας", έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά στο σύζυγό της, Γιώργο Αλβέρτη!

Δε θα μπω στην ουσία της υπόθεσης - αφού βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη δικαιοσύνη- αλλά δε μπορώ να μην ομολογήσω το θαυμασμό που αισθάνομαι μπροστά στην αξιοπρέπεια, στο μεγαλείο και τη δύναμη ψυχής αυτής της γυναίκας!

Κόρη του Μίλτου και της Λίζας ‘Εβερτ, ένα κορίτσι μεγαλωμένο "στα πούπουλα", συνάντησε τον "πρίγκιπα του παραμυθιού"- έναν άντρα "θηρίο", γεμάτο δύναμη, υγεία, όνειρα, θέληση για δημιουργία- και ξεκίνησαν μαζί το ταξίδι της κοινής ζωής! Κι ύστερα...

"Μας διαβεβαίωναν ότι ήταν μία συνηθισμένη επέμβαση. ‘Ο,τι θα γυρίζαμε στο σπίτι μας και σε 10 μέρες θα αποτελούσε ανάμνηση", μου είχε πει τότε. "Και γυρίσαμε, μόνο που ο άντρας μου είχε μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα, χωρίς τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο"!

Στις τηλεφωνικές συνομιλίες που είχα μαζί της, μου είχε δώσει να καταλάβω ότι θεωρούσε αυτονόητο το να είναι δίπλα του σε αυτήν την τραγωδία. Σχεδόν την ενοχλούσε η φράση "σας θαυμάζω για τη δύναμή σας"! Όταν διάβασα την κατάθεση της στο δικαστήριο, κατάλαβα το γιατί: γιατί η κ. ‘Εβερτ δεν είναι "δίπλα" στον άντρα της! Είναι ένα μαζί του!

Φίλοι μου γιατροί, όταν τους ρωτάω για το θέμα, μου απαντούν ότι όποιος πει πως δεν γίνονται ιατρικά λάθη, λέει ψέματα. "Είμαστε και οι γιατροί άνθρωποι", συμπληρώνουν πάντα. Ίσως σε αυτήν την τελευταία φράση να εντοπίζεται και το πραγματικό πρόβλημα.

Γιατί για όλους εμάς που περάσαμε κάποτε το κατώφλι ενός χειρουργείου - είτε για προσωπικό μας πρόβλημα, είτε για τα παιδιά, τους γονείς ή τους συντρόφους μας - οι γιατροί έπαψαν να είναι άνθρωποι. Πήραν για λίγο τη θέση του "Θεού" που κρατάει στα χέρια του, τη ζωή μας!