Υπόθεση καθηγητή στον Άλιμο: Μήπως υπάρχουν και άλλα θύματα; - Οι ευθύνες

Η πρόσφατη υπόθεση του 52χρονου καθηγητή στον Άλιμο, ο οποίος κατηγορείται για ασέλγεια σε ανήλικη μαθήτριά του, έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία. Τα στοιχεία που έρχονται στο φως προκαλούν οργή, αποτροπιασμό, αλλά και ένα αίσθημα ντροπής για το πώς ορισμένοι καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται την εξουσία και την εμπιστοσύνη που τους παρέχεται.

Ο κατηγορούμενος, σύμφωνα με τις καταγγελίες, φέρεται να είχε συστηματική και μακροχρόνια ανάρμοστη συμπεριφορά, γεγονός που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την ανεπάρκεια της κοινωνίας και των θεσμών να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους.

Η περίπτωση αυτή αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς τα “κατακάθια” της κοινωνίας, άνθρωποι που δεν έχουν την παραμικρή ηθική υπόσταση, βρίσκουν θέσεις εμπιστοσύνης και επιρροής. Είναι αδιανόητο να αποκαλύπτεται ότι τέτοιες συμπεριφορές συνέβαιναν “εδώ και καιρό”, σύμφωνα με μαρτυρίες, χωρίς κανείς να κινητοποιηθεί. Είναι φανερό ότι η ανοχή ή η αδιαφορία απέναντι σε τέτοιες πράξεις καθιστούν ολόκληρη την κοινωνία συνένοχη.

Οι ευθύνες και η ανάγκη για προληπτικούς μηχανισμούς

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ευθύνη των φορέων και των θεσμών που υποτίθεται πως οφείλουν να επιβλέπουν τη συμπεριφορά όσων βρίσκονται σε θέσεις με άμεση επαφή με παιδιά. Πώς γίνεται να διέφευγε της προσοχής ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όπως αναφέρεται, είχε προϊστορία; Οι ευθύνες είναι τεράστιες και ξεκινούν από τη διεύθυνση του σχολείου, τους συναδέλφους του, ακόμα και την τοπική κοινωνία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε για τέτοιες υποθέσεις, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να είναι η τελευταία. Οι μηχανισμοί πρόληψης και ελέγχου είναι φανερά ανεπαρκείς, κάτι που ενισχύει το αίσθημα ανασφάλειας για την προστασία των παιδιών.

Η δικαιοσύνη πρέπει να γίνει πιο σκληρή

Η αποτρόπαιη φύση αυτών των πράξεων απαιτεί μία αντίστοιχα αποτρεπτική τιμωρία. Η δικαιοσύνη οφείλει να γίνει πιο αυστηρή και να πάψει να επιδεικνύει οποιαδήποτε ανοχή σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Δεν είναι απλά μια παραβίαση της νομιμότητας, αλλά μια καταστροφή της ψυχής και της ζωής ενός παιδιού. Πώς μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη στους θεσμούς όταν αυτοί αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τα πιο ανυπεράσπιστα μέλη της κοινωνίας μας; Η δικαιοσύνη πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να στείλει ένα σαφές μήνυμα πως τέτοιες πράξεις δεν θα γίνουν ποτέ ανεκτές.

Μήπως υπάρχουν και άλλα θύματα;

Η υπόθεση αυτή είναι πιθανό να μην περιορίζεται στη συγκεκριμένη μαθήτρια. Τα εγκλήματα αυτού του είδους συνήθως υποδεικνύουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς που αναπτύσσεται και συνεχίζεται όσο δεν υπάρχουν συνέπειες. Πόσα παιδιά μπορεί να έχουν υποστεί αντίστοιχη κακοποίηση, αλλά να φοβούνται να μιλήσουν;

Ο φόβος, η ντροπή, και η απειλή στιγματισμού αποτελούν τους βασικούς λόγους που τα θύματα σιωπούν. Η κοινωνία και οι αρχές έχουν υποχρέωση να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε αυτά τα παιδιά να μπορέσουν να μιλήσουν και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ο δια βίου αντίκτυπος στα θύματα

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τέτοιες πράξεις αφήνουν βαθιά ψυχικά τραύματα που συνοδεύουν τα θύματα σε όλη τους τη ζωή. Η παιδική ηλικία, μια περίοδος που πρέπει να χαρακτηρίζεται από ασφάλεια και αθωότητα, μετατρέπεται σε μια εφιαλτική εμπειρία που επηρεάζει την αυτοεκτίμηση, την εμπιστοσύνη στους άλλους και την ικανότητά τους να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.

Η υπόθεση αυτή δεν είναι απλά ένα έγκλημα κατά ενός παιδιού. Είναι μια αποτυχία της κοινωνίας μας, των θεσμών, και της δικαιοσύνης. Η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει τώρα. Από την αυστηρότερη επιτήρηση των εκπαιδευτικών μέχρι την αυστηρή τιμωρία των ενόχων, η κοινωνία πρέπει να πάρει θέση. Και κυρίως, πρέπει να σταθούμε δίπλα στα θύματα, να τα ενθαρρύνουμε να μιλήσουν και να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνα τους.