Αντώνης Σαμαράς: Η επιστροφή του παρελθόντος στη σκιά μιας βολικής σιωπής
Ο Αντώνης Σαμαράς, σταθερά, δεν άντεξε ποτέ την ιδέα ότι η ιστορία συνεχίζεται χωρίς αυτόν
Σε μια πολιτική συγκυρία όπου η αντιπολίτευση δυσκολεύεται να αρθρώσει πειστικό λόγο και η κυβέρνηση κινείται χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, αναδύεται ξανά από το παρασκήνιο ένα γνώριμο όνομα: Αντώνης Σαμαράς.
Φήμες –όχι αβάσιμες– θέλουν τον πρώην πρωθυπουργό να εξετάζει σοβαρά την ίδρυση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, υποτίθεται ως απάντηση στο “έλλειμμα σοβαρής αντιπολίτευσης”. Πρόκειται για έναν πολιτικό που επί δεκαετίες κινείται στα όρια της συντήρησης και της προσωπικής ιδεολογικής εμμονής. Και όμως, κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα εμφανίζει κενό, εκείνος επιστρέφει με αξιώσεις.
Η αλήθεια είναι πιο σύνθετη από τις απλοϊκές ερμηνείες περί φιλοδοξίας. Ο Αντώνης Σαμαράς, σταθερά, δεν άντεξε ποτέ την ιδέα ότι η ιστορία συνεχίζεται χωρίς αυτόν. Πολιτικός με βαρύ βιογραφικό αλλά και με πολιτικές εμμονές, υπήρξε πάντα άνθρωπος της «εξαίρεσης»: διασπαστής της ΝΔ το 1993, επιστρέφων ως «σωτήρας» το 2009, και τώρα πιθανώς ως “αντίβαρο” στην ίδια του την παράταξη.
Η σχέση του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη υπήρξε από την αρχή αμήχανη. Ο Μητσοτάκης εκφράζει έναν διαφορετικό φιλελεύθερο συντηρητισμό, που αντιτίθεται στην ιδεολογική καχυποψία του σαμαρικού κόσμου. Στα μάτια του Αντώνη Σαμαρά, η πρόοδος που παρουσιάζει η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει φορέας της.
Αλλά τι σημαίνει σήμερα η επιστροφή του Σαμαρά; Είναι πράγματι απάντηση στην έλλειψη πολιτικού βάθους ή μήπως μια τελευταία απόπειρα προσωπικής δικαίωσης; Και κυρίως, μπορεί η Ελλάδα του 2025 να επενδύσει ξανά σε πολιτικά σχήματα που κουβαλούν τα φαντάσματα των μνημονίων, των εθνικών εμμονών και της εσωστρέφειας;
Η εποχή απαιτεί πολιτικό ρεαλισμό, όχι ιστορική ανακύκλωση. Κι αν κάτι λείπει σήμερα, δεν είναι άλλη μια φωνή από το παρελθόν, αλλά η ικανότητα να διατυπώνεται πολιτική με μέλλον.
Η ιστορία, άλλωστε, τιμωρεί όσους επιμένουν να την επαναλαμβάνουν. Όχι ως φάρσα αυτή τη φορά – αλλά ως άρνηση της πραγματικότητας.
* Ο Βασίλης Τσιατσιάμης είναι σύμβουλος Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων